Omhelzing
Ik zeg niet op welke plaats, maar ergens op mijn lijstje van de tien plezierigste dingen in het leven staat het afdalen van de vliegtuigtrap op Zanderij. De warmte, de vochtigheid, de geur: het zijn onderdelen van een Surinaamse omhelzing die mij ogenblikkelijk doet verzoenen met mijn hele leven en mijn hele lot, inclusief het eindeloze wachten in de rij op een stempeltje in mijn paspoort.
Surinamers zelf zijn ook uitstekende omhelzers trouwens.
Ik spreek uit ervaring. Een jaar of wat geleden werd ik in de lift van het Amsterdamse stadhuis omhelsd door de toenmalige wethouder Hannah Belliot. Toen ik ‘s avonds thuiskwam, vroeg mijn vriendin: wat is er met jou gebeurd? Ik vertelde dat ik was omhelsd door de wethouder. Mijn vriendin keek mij raar aan, en bleef dat de rest van de avond volhouden.
Eenmaal in Suriname, komt onvermijdelijk ook de andere kant van het leven hier aan bod. Ik las in de krant over de moord op een kind van tien door een kind van twaalf in Nickerie. Ik vroeg mij onwillekeurig af: was de dader wel voldoende omhelsd? Ik nam een kijkje in een huis voor aidswezen en zag op een kleed op de vloer acht kinderen naast elkaar een middagdutje doen. Een jongen trok slaperig aan het oor van de jongen naast zich. Ik hoopte maar dat zij voldoende omhelsd worden.
Ik was aanwezig op een trouwpartij in Flora tussen een jonge Surinaamse man en een jonge Surinaamse vrouw. De ceremoniemeesteres vertelde dat de bruid aanvankelijk niets van de bruidegom had willen weten. Later was zij alsnog overstag gegaan. Nu nam het stel zelfverzekerd de felicitaties van familie en vrienden in ontvangst, dronken zij samen champagne, aten bruiloftstaart uit elkaars mond en dansten innig omhelsd op een mierzoete Amerikaanse ballad. Ze zagen er zeer gelukkig uit.
Twee dagen later stond ik in de brandende zon in Moiwana te kijken naar de overdracht van het monument van Marcel Pinas voor de slachtoffers. Ik zag het verdrietige gezicht van Ma Tema Ajintoena, een oude vrouw die bij de moordpartij op 29 november 1986 door het nationale leger meer dan twintig familieleden verloor, onder wie een aantal zeer jonge kleinkinderen. Zijn er voldoende omhelzingen beschikbaar in Suriname om haar te troosten?
Groot geluk en groot verdriet: ze liggen in dit land dicht bij elkaar. Is dat wat mij zo aantrekt in Suriname? Voor een deel, zeker. Maar er is ook de voortdurende fascinatie door de ingewikkelde omhelzing tussen twee landen, die een geschiedenis met elkaar delen en onhandig dansend op zoek zijn naar een toekomst, hetzij samen, hetzij alleen. De onzekerheid daarover zal nog wel even voortduren. Hey, mister deejay, can you play us another tune?
De auteur is journalist bij het Amsterdamse dagblad Het Parool
Nu populair
