Bij Telesur staan 400 banen op de tocht
Wat er al aan zat te komen, is nu zeker: bij Telesur gaan banen verdwijnen. En niet zo’n beetje. De concurrentie dwingt het bedrijf om in te grijpen, om de toekomst zeker te stellen. Van de circa duizend werknemers krijgen er, naar het zich laat aanzien, 400 te horen dat ze niet meer nodig zijn.
Twee Telesur-monteurs kwamen onlangs bij mij thuis een ADSL-verbinding aanleggen toen ik ze erover hoorde praten dat er 400 man weg moesten bij het nationale telecommunicatiebedrijf. Een drama, en dat hoorde je ook aan de teneur van het gesprek. Je kreeg de indruk dat niemand nog zeker was van zijn baan, en dat er nog geen namen waren genoemd, maar dát er koppen zouden rollen stond als een paal boven water. Als betrokken Srananman kan je dat niet horen en geen vragen stellen, dus trok ik de stoute schoenen aan en vroeg hoe het nou precies zat. Ja, ik had het goed gehoord: er werden 400 banen geschrapt en de leiding van het bedrijf was er mee bezig, maar er was nog niemand vertrokken.
In een kleine gemeenschap als de onze, vind je al snel een insider die er meer over kan vertellen, want natuurlijk wilde ik het naadje van de kous weten. Alleen onder voorwaarde dat ik haar naam uit het verhaal zou weglaten was zij bereid er dieper op in te gaan. “Ach, in feite maakt het niet zoveel uit, het is niet echt een geheim, iedereen in het bedrijf is er van op de hoogte. Het personeel, de vakbond, en natuurlijk de leiding. Zelf werk ik al langer dan vijfentwintig jaar bij het bedrijf, dus kan ik je wel het één en ander vertellen.”
Familierelaties
“Het begon natuurlijk met de liberalisatie, ja”, legt ze uit. “Dat zat er ook aan te komen en nu we er middenin zitten, heeft het bedrijf geen andere keus dan ‘lean and mean’ te worden, net als haar concurrenten. Dus met net genoeg personeel om alle operaties draaiende te houden. We hebben in de loop van vele jaren teveel mensen in dienst aangenomen, zijn te dik geworden, zo kan je het ook zeggen. En nu moet het mes erin, ja.”
”Maar uit eigen bron weet ik dat de leiding er ook veel moeite mee heeft, hoor. Vele van onze mensen werken, net als ik, al tientallen jaren voor het bedrijf. Hebben bijna familierelaties opgebouwd met collega’s, chefs en ondergeschikten en als je dan dit op je bord krijgt komt het hard aan. De directie, maar ook de vakbond, zit er maar mooi mee. We willen persé geen paniek en daarom nemen ze er ook de tijd voor dit delicate probleem naar tevredenheid van alle partijen op te lossen, voor zover dat mogelijk is natuurlijk. Een bedrijf in de private sector had dit varkentje een heel stuk rigoureuzer gewassen, maar wij zijn als staatsbedrijf een heel stuk voorzichtiger, behoedzamer, en daardoor langzamer.”
Vermageringskuur
Volgens deze bron gaat het inderdaad uiteindelijk om 400 werkplekken en zijn het lang niet alleen de ‘onderste’ banen, het ‘gewone’ personeel. “Er zal ook kader van de salarislijsten worden afgevoerd, dus over de hele linie zullen er ontslagen vallen. Je hebt het natuurlijk verloop door mensen die zelf vertrekken en anderen die afhaken omdat ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Die zullen zoveel mogelijk niet vervangen worden. Maar het is niet voldoende. We mikken in de eerste fase op 150 tot 200 personen, maar uiteindelijk gaat het om een vermageringskuur van 400 banen en dat is niet niks. Zeker niet in deze moeilijke economie zonder vangnetten. We proberen te helpen met het zoeken naar ander werk of helpen ze een eigen bedrijfje op te zetten, maar hoe je het ook draait of keert, het mes moet erin. Alleen doen we ons best de operatie zo discreet en zo pijnloos mogelijk uit te voeren. Het is een helse klus”, zo verzekert ze.
Politiek
Het is ook geen geheim dat de politiek er mede schuldig aan is dat er veel teveel mensen op de betaalrol voorkomen. Door de jaren heen zijn er teveel aanstellingen geweest die politiek gekleurd waren. Net als bij de SLM bijvoorbeeld, daar zullen ze er ook aan moeten geloven. “Maar het is niet alléén de politiek. In de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw hebben we afdelingen gecreëerd die duidelijk niet tot onze ‘core business’ konden worden gerekend. We hebben sinds toen zelfs een timmerafdeling en een onderhoudsafdeling voor het rollend materieel. Een garage dus. Alleen maar om de kosten te drukken. Maar lang nadat het ‘gevaar’ van te hoge kosten voor producten en diensten was geweken, bleven de mensen in dienst en dat gaat aantikken, ja.”
De Telesur-medewerkster noemt ook het voorbeeld van TeleG’s securityguards, de wachters die de panden van het bedrijf in de gaten houden. “Ze werden aangenomen in de vorige eeuw voor salarissen die normaal zijn in onze branche, maar ondertussen zijn er securitybedrijven met personeel dat een fractie verdient van wat wij betalen. En natuurlijk speelde de concurrentie daar op in. Die hebben geen securityguards in dienst, maar huren ze in. Veel goedkoper dus. Ook hebben wij de verplichting te zorgen voor de vaste telefoonverbindingen. Dat kost handen vol geld. Van dat commitment hebben de andere bedrijven geen enkele last. Tel het bij elkaar op en je krijgt een indruk van de dilemma’s waar wij mee zitten.”
Sterkste
Ze kan het niet nalaten op te merken dat wij – als natie, als gemeenschap – niet over het hoofd moeten zien dat de concurrentie wél bestaat uit ondernemingen die verder geen band hebben met dit land. “Wat ze verdienen wordt aan het eind van de rit geëxporteerd, zie je niet meer terug. Natuurlijk gaat het er om wie er als sterkste uit de bus komt, wie de beste service en het meest aantrekkelijke product levert. Wie de consument het meest in de watten legt. Dan kom je dus weer uit op ‘lean and mean’, op de meest efficiënte bedrijfsvoering, de minste kosten, het hoogste rendement. We hebben gewoon geen keus.”
Autheur: Lucien H. Chin A Foeng
Nu populair
