De eerste keer, 27

Parbode GEPLAATST OP 28 november 2008

5.893 Views

Celina (22)
“Ik was wat je noemt een typische puber. Ik wilde graag uitgaan, maar mocht dat niet. Stiekem de deur uitglippen zoals mijn vriendinnen wel eens deden was er niet bij: mijn ouders hielden me goed in de gaten. Wat het voor mij vooral vervelend maakte, was dat mijn oudere broers al wel oud genoeg waren om naar de discotheek te gaan. Van hen hoorde ik de verhalen die ik zelf wilde meemaken.
Vlak na mijn zestiende verjaardag gaf een tante van mijn moeder een groot feest. Ik ken die tante niet zo goed, ze woont helemaal in Nickerie. Mijn ouders gaven me de keus: het hele weekend mee naar Nickerie voor het feest of thuisblijven met een van mijn broers als oppas. Dat was voor mij geen moeilijke beslissing: thuisblijven klonk me als muziek in de oren!

Mijn broer was minder blij: hij had plannen om naar een concert te gaan, maar moest nu ineens op zijn kleine zusje passen. Zodra mijn ouders weg waren maakte hij me duidelijk dat ik me koest moest houden, maar dat hij gewoon naar dat concert zou gaan. Zondagavond zouden we doen alsof we gezellig een avond op de bank hadden doorgebracht.
Je snapt al dat dit voor mij een vrijbrief was. Geen oppas en genoeg vriendinnen die wisten waar het allemaal te doen was in de stad. We gingen die avond naar een drukbezochte discotheek. In de rij voor de deur raakte ik aan de praat met een groepje jongens. Een van hen had vroeger nog bij ons in de straat gewoond. Hij wist nog wel een feestje waar we ook heen konden gaan, dan hoefden we niet langer te wachten.
Mijn vriendinnen konden daar niet te lang blijven. Zij mochten dan wel uit, maar moesten wel op tijd weer thuis zijn. Ik hoefde nergens naar te kijken; mijn ouders waren toch in Nickerie. Ik weet nog dat een jongen een soort cocktail voor me maakte. Hij leek me wel aardig, dus ik nam het drankje aan en ging naast hem op de bank zitten.
Vanaf dat moment weet ik niets meer, ik herinner me alleen nog flarden. Ik praat met die jongen, black-out. Dan ineens lig ik in een kamer, mijn broek is uit en die jongen ligt bovenop me, black-out. Dan weer een flits van die kamer, nu staan er allemaal andere jongens om het bed heen naar me te kijken, black-out. Het lijkt of ik wakker word, ik moet huilen en de jongen biedt zijn excuses aan, black-out. Hij ligt weer bovenop me en verkracht me nog een keer, black-out.
Pas de ochtend erna werd ik echt wakker. Met mijn broek nog op mijn enkels hadden ze me gewoon in die kamer laten liggen. Ik heb me zo snel mogelijk aangekleed en ben dat huis uitgerend. Ik geloof niet dat daar nog iemand binnen was. Zodra ik thuis was ben ik onder de douche gaan staan. Ik weet niet hoe lang ik daar heb staan huilen, maar uiteindelijk klopte mijn broer op de deur en riep chagrijnig dat hij wilde douchen. Hij had niet eens gemerkt dat ik die nacht niet in mijn eigen bed had geslapen.
Toen mijn ouders zondag thuiskwamen zag mijn moeder meteen aan me dat er iets niet goed was. Het was erg moeilijk haar te vertellen wat er gebeurd was. Ze werd niet eens boos, althans, niet op mij. Mijn broer kreeg de volle laag en mijn moeder zei ook dat ze die jongen nog wel zou aanpakken. Maar tegen die jongen heb ik uiteindelijk niks kunnen beginnen: het enige bewijs had ik die ochtend van me afgespoeld.
Natuurlijk baal ik dat ze hem niet hebben gepakt en veroordeeld. Maar je eerste behoefte is toch: alles wegwassen. Dan nóg kunnen er sporen te vinden zijn in het slipje dat je erna hebt aangetrokken. Maar daar sta je op dat moment niet bij stil. Zoals je niet stilstaat bij het feit dat iemand je zo’n rape-drug geeft. Het resultaat is: bijna geen herinnering. En toch een afschuwelijke herinnering, echt een smerige, besmette herinnering aan mijn eerste keer.”