‘Jules Wijdenbosch wordt met ingang van 1 januari 2009 ondervoorzitter van de NDP’, zo berichtten de kranten op 24 november. Dési Bouterse kondigde dat zelf twee dagen eerder aan tijdens een mega-Mammoetblokbijeenkomst in Nickerie. De opmerke-lijke keuze voor zijn kroonprins is één ding. Maar welke rol ziet de NDP-voorman voor zichzelf na de verkiezingen van 2010? Parbode luisterde naar de mofro-koranti en zocht de wandelgangen op. ‘Des for Pres, nek’s no fout’: deze meest in het oogspringende verkiezingsslogan van 2005 zal in de aanloop naar de stembusgang hoogstwaarschijnlijk niet te horen zijn. Het presidentschap ambieerde hij in 2005 ook al niet, niet voor niets heeft hij na de uitslag in 2005 Rabin Parmessar naar voren geschoven om het land te leiden. Maar de kreet deed het zo lekker op een poster met een stoere foto die, hoe wrang ook, door een Nederlandse fotograaf van hem was gemaakt.
Bouterse is dol op macht, zo heeft hij de afgelopen 29 jaar bewezen. Maar in de huidige situatie wil hij niet op de voorgrond. Dat zou met zijn veroordeling wegens drugshandel in Nederland en het traag lopende decemberproces ook niet verstandig zijn. Zijn rol zal ook na 2010 zijn dat hij achter de schermen vele touwtjes stevig in de hand houdt. Dat loopt niet altijd goed af, getuige de knallende ruzie die hij eind jaren negentig kreeg met toenmalig president Jules Wijdenbosch. Die had zelfs het lef om Bouterse als Adviseur van Staat de laan uit te sturen.
De tijden zijn veranderd, de wonden van toen kennelijk geheeld. En ook Bouterse leest de opiniepeilingen en kan concluderen dat Wijdenbosch, die na vier jaar regeren werd uitgekotst door grote delen van de bevolking, nu opeens weer wordt gezien als de meest geschikte politicus om Suriname te leiden en ontwikkeling te brengen. Alle reden dus om de gelederen te sluiten en weer vrienden te worden.
Of de geschiedenis zich gaat herhalen en het duo na een eventuele verkiezingswinst in 2010 na verloop van tijd weer ruziend over straat rolt, zal de toekomst moeten leren. Waar het Bouterse nu vooral om gaat is dát hij met zijn oude nieuwe en hernieuwde vrienden die verkiezingen wint. Daar heeft hij persoonlijk immers enorm belang bij. Hoe traag het decemberproces ook loopt, ooit zal er een oordeel uitrollen over de schuldvraag. En de uitkomst ligt, afgaande op de feiten en bewijzen, eigenlijk al vast.
Dat Bouterse dus wordt veroordeeld, lijkt onontkoombaar. Er volgt dan hoger beroep, maar ook dat zal aan het uiteindelijke resultaat waarschijnlijk niet veel veranderen. Dus moet hij hopen op amnestie van de president. En die moet je dan wel in je zak hebben zitten. Met Wijdenbosch, of een ander lid van het Mammoetblok-genootschap, heeft hij zo’n president. En dat hij en passant nog een enkel familielid uit de cel kan laten halen door het verlenen van gratie, zoals zijn ook al wegens drugshandel veroordeelde halfbroer, is in dat geval mooi meegenomen.
Mocht het Mammoetblok het na de verkiezingen niet zelfstandig redden om aan de macht te komen, dan is er nog altijd Paul Somohardjo, de meest onvoorspelbare en nimmer te onderschatten factor in de politiek. En waar Bouterse van tijd tot tijd al een gezellig onderonsje mee heeft. Somohardjo kan er op reden dat hij binnen het huidige Nieuw Front nooit zijn zin (lees: presidentschap) krijgt. Mocht het er op aankomen, dan kan hij met behulp van Bouterse alsnog zijn droom waarmaken. Wijdenbosch moet dan maar een stapje opzij doen. Persoonlijke wegen in de Surinaamse politiek immers altijd zwaarder dan datgene wat het volk verlangt.
