Op deze plaats wordt vaak de kwaliteit van Surinaamse programma’s op de korrel genomen. Met dank aan SCCN ben ik wat milder geworden. Via kanaal 17 krijgen we immers buitenlandse series voorgeschoteld. Waarvoor het station overigens (en dat heb ik al eerder toegejuicht) keurig de uitzendrechten betaald. Nu die andere achttien Surinaamse televisiebazen nog.
Bij het keuzebeleid van SCCN zet ik echter vette vraagtekens. Zeker na het zien van ‘Voetbalvrouwen’ en ‘Gooische vrouwen’, twee oer-Hollandse series waarvan je je afvraagt hoe het in godsnaam mogelijk is dat die zo populair zijn in Nederland. En vooral wat ze op de Surinaamse buis doen. Wie overweegt om zijn geluk ooit in Nederland te zoeken, zal zich na het zien van deze komische dramaseries nog eens achter de oren krabben. De plat- en domheid stralen van het scherm af. Als dit typerend is voor het niveau en de intelligentie van de Nederlandse samenleving, dan is het met het voormalige moederland inmiddels droevig gesteld.
Een ding hebben ‘Voetbalvrouwen’ en ‘Gooische vrouwen’ met elkaar gemeen: er wordt vreselijk slecht in geacteerd. Neem nu ‘Gooische vrouwen’: het is een rage om als je op een of andere manier bekend bent, te veronderstellen dat je dan ook kunt acteren. Linda de Mol is zo’n typetje. Een rijkeluiskindje dat dankzij het familiekapitaal carrière heeft gemaakt in televisieland. Als goedlachse blonde showmaster deed ze het nog wel aardig. Maar in ‘Gooische vrouwen’ zijn haar prestaties om te huilen. Een bekend gezegde luidt dat je met geld geen vriendschap koopt. Maar met datzelfde geld koop je ook geen talenten, zo bewijst De Mol keer op keer. Gelukkig voor haar valt dit in de serie niet zo op, de acteerprestaties van haar collega’s zijn immers ook van een minimaal niveau.
Draait ‘Gooische vrouwen’ nog om dames van stand, een heel ander verhaal is dat van ‘Voetbalvrouwen’. Het is allemaal te banaal voor woorden. Daar wil je je kinderen niet naar laten kijken, tenzij je ze graag het minder nette Nederlands wil laten bijbrengen. ‘Rot lekker op naar die goot waar je vandaan komt. Flikker maar op en neem die vieze stinkhond van je mee’. Dat is heel wat anders dan ‘Gwe!’.
Daarnaast is het verhaal superonrealistisch, met vrouwen die zo ongeveer de opstelling bepalen van een professionele mannenvoetbalclub. Ze duiken de koffer in met de trainer, schelden de clubvoorzitter de huid vol en manipuleren hun voetbalmannen dusdanig dat die zwaar depressief worden. Om op het veld en in bed vervolgens ondermaats presteren.
Ieder zijn voorkeuren, als Nederlandse televisiekijkers dergelijke series willen zien, dan zegt dat vooral iets over diezelfde Nederlanders. Wat ik vooral niet begrijp is dat men bij SCCN denkt Suriname een plezier te doen met dergelijke troep. Mij in ieder geval niet. En ik denk vele landgenoten met mij. We kijken graag naar programma’s die ver van ons bed worden gemaakt, zeker als ze van een behoorlijk niveau zijn. Dat biedt een beetje tegenwicht voor de doorgaans slechte Surinaamse producties. Maar laten we het wel leuk houden. En leuk zijn ‘Voetbalvrouwen’ en ‘Gooische vrouwen’ absoluut niet.
Nu populair
