Steeds meer mensen zoeken hun toevlucht tot online webcamseks, waarmee eenvoudig toegang tot erotisch entertainment kan worden gezocht. Een mooie bron van inkomsten voor mannen en vrouwen met enige fantasie, die de cyberpartner moeten opwinden. Een ‘baan’ achter de webcam is niet alleen weggelegd voor mooie slanke hetero supermodellen van rond de twintig met een C-cupje. Ook homoseksuele mannen en vrouwen, biseksuelen en koppels (man+man, vrouw +vrouw of vrouw+man) zijn van harte welkom. Voor allen is het webcamwerk een zeer aantrekkelijke manier om wat extra’s te verdienen, al dan niet naast hun vaste baan.
Het uiterlijk is dus niet belangrijk, immers zoveel klanten, zoveel smaken. Sommige klanten vinden het opwindend om (erotisch) te chatten met bij wijze van spreken de buurvrouw. Anderen kicken op het genot dat van het gezicht van een model afstraalt. Voor een enkeling is het zelfs een van de weinige mogelijkheden tot bevrediging. Zoals voor Patrice. In zijn keel steekt een slang waarmee hij aan een beademingsapparaat gekoppeld is. Hij heeft een spierziekte waarbij zijn spieren langzaam maar zeker zwakker worden. “Ondanks mijn lichamelijke beperking heb ik behoefte aan intimiteit. Ik maak gebruik van deze technologische mogelijkheid om mijn menselijke gevoelens te bevredigen.”
Wensen
De webcamdames en –heren varen in ieder geval wel bij de behoeften van Patrice en al die anderen. “Ik heb in een maand weleens 1.700 euro uitbetaald aan één van mijn dames”, zegt Remy, exploitant van een webcamstudio in Paramaribo. “Ze verdienen tussen de acht en dertien eurocent per minuut. Als ze het goed doen hebben ze al heel gauw een behoorlijk bedrag verdiend. De kunst is om de klant zo lang mogelijk aan de lijn te houden. De webcamdames en -heren zijn tot niets verplicht. De bezoekers hebben wensen en verwachtingen en de verkoper, in dit geval het webcammodel, bepaalt zelf hoe ver hij of zij gaat. Hoe vaker ze online zijn, hoe meer bezoekers er terugkomen voor deze erotische vorm van entertainment, hoe meer ze verdienen.”
Remy vervolgt: “Het webcamgebeuren is hot. Wat eerst iets vooral voor vrouwen was is nu ook voor mannen aantrekkelijk geworden. Steeds meer mannen solliciteren bij de webcamstudios. Ik heb ook meegemaakt dat hetero mannen op deze manier homo zijn geworden. Het aanvragen van een webcamstudio- account is gratis. Van de provider in het buitenland krijg ik een code en hier regel ik verder dat de dames en heren kunnen inloggen. De klant betaalt via de telefoon.”
Hij stelt dat zijn medewerkers niets te klagen hebben. “De werkomstandigheden bij mij zijn redelijk geriefelijk. Ze hebben een eigen kamer met bad en toilet, maar er zijn ook webcamhuizen waar de dames en heren gewoon in een hokje achter een bureau zitten.” Volgens Remy zijn er tal van regels waar klant en model zich aan hebben te houden. Alleen mensen die ouder zijn dan achttien jaar worden aangenomen. Schelden en vervelend gedrag worden niet getolereerd. De provider houdt altijd een oogje in het zeil en bij ongewenst gedrag of bij aanwezigheid van minderjarigen krijgt de klant/model een waarschuwing.
“Daarnaast zijn er andere huisregels. Als je aan het werk komt dien je netjes gekleed te zijn. Je mag geen aanstootgevende kleding aan hebben. Maar in de chatruimte ben je helemaal vrij om te doen wat jij wilt. Voor de rest is het wel een flexibele baan en je kunt een toploon verdienen.” Niet zo vreemd dus dat potentiële modellen in de rij staan en steeds meer ondernemers het als een lucratieve bezigheid zien. “In Paramaribo-Noord alleen al zijn er ongeveer vijftien webcamhuizen. Er is dus een markt voor dit product. Ik vind het wel jammer dat de meeste modellen het geld dat ze verdienen besteden aan sieraden, merkkleding of een nieuwe auto in plaats van een perceel of een huis. Maar wie ben ik om daarover iets te zeggen?”
Wetgeving
Duidelijke wetgeving rond de webcamseks-industrie bestaat in Suriname niet. Wel wordt het door de autoriteiten als een illegale bedrijfssector beschouwd, getuige het feit dat in het verleden invallen zijn gepleegd door de politie bij verschillende van dit soort bedrijven. Maar omdat niet kon worden aangetoond dat er strafbare feiten werden gepleegd, in combinatie met de ontbrekende wetgeving, liepen deze zaken met een sisser af.
In de praktijk komt het daardoor voor dat de volgens Remy gehanteerde minimumleeftijd voor de werknemers door sommige webcamhuizen aan de laars wordt gelapt. “Ik was zeventien toen ik begon”, erkent Juanita, die het werk bijna een jaar deed. “Toen ik ging solliciteren werd er niet naar mijn leeftijd gevraagd. Er zaten twee mannen, onder wie een bekende politicus, die mij eigenlijk alleen maar beoordeelden op mijn uiterlijk. Ik heb ook nooit een contract gehad, mijn persoonlijke gegevens interesseerden ze niet. Maar ik ben altijd keurig betaald, soms wel duizend euro per maand.” Over het waarom ze voor een plaats achter de webcam koos, is Juanita duidelijk: “Voor het geld natuurlijk. Ik werkte daarvoor in een winkel waar ik maar vierhonderd srd verdiende. Een vriendin van mij, die ook achter de webcam zit, heeft mij overgehaald om te solliciteren. Eerst durfde ik niet, vooral omdat ik bang was dat iemand mij zou herkennen. Maar de meeste klanten zitten in het buitenland, dus ik voelde mij veilig. Helaas kreeg ik na een jaartje bij toeval ook mijn broer als klant. Die herkende mij direct en heeft het aan mijn ouders verteld. Toen was het gelijk afgelopen.” Spijt van het werk heeft ze niet. “Ik zou het zo weer doen, alleen ben ik bang voor een pak slaag van mijn vader. Ik vond het echt leuk werk, durfde ook iedere keer meer. Ik ging steeds verder, want ik kwam er al snel achter hoe meer je jezelf letterlijk en figuurlijk blootgeeft, hoe meer je verdient. Ik schaamde mij op een gegeven moment helemaal niet meer. Integendeel, ik ben trots op mijn lichaam en vond het werk belangrijk om te doen. Ik heb een hoop mensen voor even gelukkig gemaakt. Niet alleen mannen, ook veel vrouwen behoorden tot mijn vaste klantenkring.
Nu populair
