Roy
“Als ik er op terugkijk kan ik me wel voor m’n kop slaan! Ik kreeg mijn eerste keer op een presenteerblaadje aangeboden en ik heb het niet in de gaten gehad! Ja, ik denk dat ik wel een ongelofelijke nerd moet zijn geweest, een slomerd met zo’n wijsneuzig brilletje. Ik was zestien en onze dienst was beeldschoon, ja, ik zeg het maar zoals het was. Een meisje uit het bos, met van die bobbies waar je je ogen niet van af kon houden. En zo’n wiegelende, hoe moet ik het omschrijven, wúlpse manier van lopen, volgens mij was m’n oudste broer ook helemaal gek van d’r.
Ze woonde bij ons, in een klein huisje op het achter-erf. En op een middag stormde ze mijn kamer binnen. Met alleen een miniem slipje en nylon kousen met jarretelles, ik zwéér je, jarretelles! Misschien dat ze die zolang van mijn moeder geleend had want voor zover ik weet droegen boslandcreoolse vrouwen toen geen jarretelles. In elk geval, ze deed heel paniekerig: er was een man die haar loerde van over de schutting, zei ze. Ik moest haar helpen, moest hem verjagen, haar redden als het ware. En ik, sukkel, heb m’n broek nog aangetrokken en ben op het erf gaan kijken. Natuurlijk was er geen man. Ze wilde me verleiden, met die wulpse kleding. Maar ik had het niet in de gaten.
Zoiets is me nóg eens overkomen. Met een meisje dat tijdelijk naast ons woonde. Een Javaanse met ogen waarin je kon verdrinken zo groot en mooi…
Het was vakantie en we gingen met een heel stel zwemmen bij De Dolfijn, daar was mijn familie lid van. Het was echt een dolle boel, eerst nog baantjes trekken, daarna in het ondiepe bad: elkaar natspatten, achterna rennen, weer in het diepe springen.
Het was duidelijk dat ze mij boven de rest verkoos, ze bleef steeds heel dicht in mijn buurt. Toen had ik het dus wél in de gaten. Maar dat besef verlamde me. We hadden, bij wijze van spreken, zo een kleedhokje in kunnen duiken, niemand die het zou merken. Maar ik deed niks. Werd alleen maar stiller, ik dook weg in mijn eigen schulp. Mi Gado wat heb ik mezelf dát kwalijk genomen! Ze verhuisde ook heel kort daarna. Het had tóén moeten gebeuren. Voor zulke zaken krijg je geen herkansing. Ja, van dat meisje heb ik nog veel nachten wakker gelegen!
Op mijn zeventiende is het dan gebeurd. Ik had een vakantiejob en die firma gaf een bedrijfsfeestje op Republiek. Zij was al wat ouder, ik had haar wel in de zaak zien lopen, maar ze was al afdelingscheffin, nou, dan ga je zo iemand niet schijnen, toch? Op dat feestje was het anders, iedereen was losser, ik had al wat Parbo’tjes op. Dus we raakten in gesprek. En uiteindelijk zijn we gaan wandelen. En toen was het nog een heel stuk lopen vóór we een geschikte plek hadden gevonden. Het was een erf, een vakantiewoning, denk ik, maar er was niemand thuis en ze hadden er geen honden. Daar zijn we gaan liggen. Ik herinner me nog dat het er modderig was. En dat we daar weer de slappe lach van kregen. We zijn nog half de kreek ingerold, maar ik heb er geen slechte herinneringen aan, het was al met al een mooie eerste keer. Maar dat van die jarretelles, dat zit me nog steeds dwars, eerlijk waar, zo’n gouden kans heb ik eigenlijk nooit meer gekregen. En die heb ik laten lópen! Wat een sukkel was ik toen!
Nu populair
