Wat bezielt iemand om, na ruim veertig jaar over de wereld te hebben gezworven, een radiostation op te zetten in het dunbevolkte district Coronie? Harold Monkau nam deze ongewone stap. Sinds vier jaar hebben Coronianen hun eigen stem dankzij zijn Mohari Broadcasting. “Via mijn programma’s heb ik de mensen al veel bijgeleerd.”
De zendmast van het enige radiostation in Coronie is van verre al te zien. Het staat bovenop het dak van het lichtblauwe huis van Monkau in Totness. Met ontbloot bovenlijf opent hij de deur van zijn studio. Het is vroeg in de morgen, maar aan zijn stralende lach te zien heeft Monkau geen last van een ochtendhumeur. Mohari Broadcasting is gehuisvest in een kleine voorkamer van zijn huis. Tussen zakken varkensvoer en rijst vermaakt en verbaast hij via de ether dagelijks vriend en vijand.
De studio van Monkau is klein, maar hij is trots op iedere vierkante meter. “Ik heb alles zelf gebouwd, met mijn eigen twee handen. Het huis, de studio, maar ook de uitzendmast is mijn werk.” Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Hij praat snel en met omslachtige armbewegingen over zijn werk, dromen en ideeën. “Ik ben teruggekomen naar Coronie omdat er geen communicatie was, de mensen wisten niet wat hun rechten en plichten waren. Ze waren van veel dingen niet op de hoogte, maar via mijn radiostation heb ik ze inmiddels heel wat bijgeleerd.”
Volkslied
“Ik geef niet alleen informatie over Suriname, en Coronie in het bijzonder, maar ook internationaal nieuws komt aan bod.” Als hij zijn studio laat zien, zit hij vol trots achter de microfoon. “Goedemorgen Coronie, wat een heerlijke morgen!” roept hij tegen de luisteraars. Hij zingt uit volle borst mee met de muziek die hij draait. “Ik heb ook een volkslied voor Coronie geschreven.”
Het radioveld was voordat Monkau in Coronie begon geen onbekend terrein voor hem: hij stond ooit mede aan de wieg van KBC in Paramaribo. Voor hem is het logisch dat hij na zijn remigratie naar Suriname, neerstreek op het erf in Coronie waar zijn voorouders al tweehonderd jaar hebben geleefd. “Ik hou van mijn district. Vaak wordt het vergeten, behalve in de maanden voorafgaande aan de verkiezingen. Daar probeer ik verandering in te brengen, ook door de Coronianen bewuster te maken van wat er allemaal speelt.”
Welkom
“Kijk, ik werk niet met verschillen, ik wil openstaan voor de hele gemeenschap. Het stoort mij bijvoorbeeld enorm dat je als je werk wilt vinden, afhankelijk bent van op welke partij je stemt. Ik geef daar via de radio zoveel mogelijk voorlichting over, leg de mensen uit dat ze zeer bewust moeten afwegen op welke partij ze stemmen en waarom. Ik werk niet, zoals de politieke partijen, met losse mensen, maar voor de totale samenleving. Iedereen is bij dit station welkom, het maakt niet uit waar je op stemt.”
In het begin zat niet iedereen te wachten op zijn ‘adviezen’. “Ik heb soms goed op mijn donder gekregen, maar dat heb ik de gemeenschap nooit kwalijk genomen. Mensen dachten dat de manier waarop ze leefden goed was, ze wisten niet beter. Ik kwam met andere waarden. Dat pikten ze in eerste instantie niet ‘Waarom ga je mij uitleggen hoe ik moet leven en denken?’ zeiden ze. Maar nu snappen ze veel beter waar ik mee bezig ben, ze zijn heel positief.”
Werken
Monkau noemt het simpele voorbeeld dat hij via zijn station de Coronianen uitlegt dat werken beter is dan niets doen. “Mensen werken bij de overheid, maar doen niets. Ze komen ’s morgens binnen en tekenen.
’s Middags tekenen ze weer af, maar in die tussentijd hebben ze eigenlijk niets gedaan. Zo help je je district niet. Iemand die nooit gewerkt heeft en het ook gewend is om dat niet te doen, wil in het begin niet luisteren. Als iemand je dan opeens vertelt dat je moet werken, vind je dat niet leuk. Iemand die nog nooit een bal heeft aangeraakt, kan immers ook niet ineens voetballen.”
De radiomaker zegt sinds zijn terugkeer naar het district al een redelijke mentaliteitsverandering te hebben gezien. “Maar er moet nog heel veel gebeuren. We moeten af van de gewoonte dat mensen altijd maar naar de overheid wijzen als ze iets gerealiseerd willen zien. Als ik op de overheid zou hebben gewacht, dan zou dit alles er niet zijn. Je kunt niet alles aan hen overlaten, je moet zelf ook iets doen. Die overheid moet zien dat ook jij het initiatief neemt. Dan kunnen ze daarbij helpen en je ondersteunen. De overheid kan nog zo sterk zijn, het is de gemeenschap zelf die moet samenwerken, anders krijg je nooit wat voor elkaar.
Gloriejaren
Ooit was Coronie het land van water, melk en honing. Die tijd ligt achter ons. Alleen met hard werken kunnen we het district weer opbouwen en de gloriejaren doen herleven.”
Monkau heeft nog plannen voor de bouw van wat vakantiebungalows op het diepe perceel. Maar de meeste tijd en energie stopt hij in Mohari Broadcasting.
Over een jaar hoopt de radioman ook een televisiestation te hebben, speciaal voor Coronianen. “Informatie is een basisrecht, ook voor de mensen in dit district. Ze gaan achteruit als ze niet geïnformeerd worden. Jongeren hebben dat ook nodig, anders trekken ze weg van hier. Ik zie Mohari Broadcasting als de laatste redding.”
Iris Klapwijk en Sarah Lamote
Nu populair
