Paranormaal
Ik was nog steeds een beetje in verwarring over wat een medium had gezegd over mijn overleden vader. Maar al snel volgde een nieuwe paranormale ervaring in mijn tot nu toe nuchtere leven. Bij de diploma-uitreiking van een cursus die ik had gevolgd, werd een medium uitgenodigd. Mijn beeld van een medium, een licht gebocheld oud vrouwtje in een donker gewaad, bleek niet te kloppen. Cora was een slanke blonde dame van middelbare leeftijd, met een charmante glimlach. Het enige opvallende aan haar was haar roze kleding. Ze nam bij mijn medecursisten plaats aan tafel en legde wat poppetjes in het midden. Ze hadden wat weg van engeltjes, maar waren er eigenlijk te lelijk voor.
Ze vroeg of het licht uit kon en of wij een paar minuten stil konden zijn en zette een jankerig spiritueel muziekje op. Mijn medecursisten sloten hun ogen en leken te bidden. Ik was de enige wiens ogen onrustig heen en weer schoten.
De volgende fase was het maken van een wastekening. Je kon kiezen uit een grote verzameling wasblokjes in allerlei kleuren. De bedoeling was dat je met een klein strijkboutje een stukje was op papier liet smelten en zo een soort kunstwerkje maakte. Ik kwam er snel achter dat het onmogelijk was iets moois te maken met smeltende was en een strijkboutje. Wat ik ook probeerde, de vlekken die op mijn papier verschenen leken op het werk van een driejarige. Of een chimpansee. Zonder creatief talent.
Zuchtend keek ik om mij heen. Op het papier van mijn medecursisten verschenen prachtige, kleurrijke meesterwerkjes. Shit. Waarom zou ik eigenlijk mijn best doen? Wat zou iemand uit zulke vlekjes kunnen lezen? Ik pakte een groot blok zilveren was, legde mijn strijkbout er op en pleisterde mijn hele papier zilver. Mijn medecursisten keken verbaasd.’Wat doe jij nou?’ vroeg iemand. Cora keek met een mysterieus glimlachje toe.
Ze begon met de wastekening van mijn medecursist John. Tot mijn verbazing keek ze niet naar de tekening, maar voelde er alleen maar aan. Met haar ogen half gesloten begon ze te vertellen over John’s persoonlijkheid. Na twee jaar met John op de cursus gezeten te hebben kende ik hem wel een beetje. ‘Je bent erg intelligent’, zei ze, ‘maar moet je dat ook altijd laten zien?’ Mijn mond twijfelde tussen in lachen uitbarsten en gewoon openvallen van verbazing. In één zin had ze John perfect getypeerd. Aan John’s glimlach zag ik dat hij begreep dat hij niets meer te verbergen had. Pas nadat ze uitgebreid gevoeld had aan John’s tekening, bekeek ze deze. Terwijl ze John’s persoonlijkheid doelmatig ontleedde, begon ik mij ernstige zorgen te maken. Dit was echt. Dit was bijzonder.
En ik had mijn tekening met opzet verpest.
‘Nu ben jij’, zei Cora en strekte haar hand naar mij uit. ‘Zou ik een nieuwe tekening kunnen maken?’ vroeg ik. ‘Ik heb de mijne verpest.’ Ze schudde haar hoofd en glimlachte. ‘Dat geeft niet’, zei ze. Aarzelend schoof ik mijn tekening naar haar toe. Mijn medecursisten begonnen te lachen toen ze het zilveren pleisterwerkje zagen. Cora bekeek mijn tekening en fronste haar wenkbrauwen. ‘Dit is een moeilijke tekening, want hij zit helemaal dicht.’ Ik trok een verontschuldigend gezicht.
‘Zilver is de kleur van de kosmische energie, dus al dat zilver is in ieder geval positief’, zei ze. Dat luchtte een beetje op. Ik zat vol kosmische energie. Maar wat was dat eigenlijk? Ze wreef de tekening zachtjes tussen haar handen en begon te vertellen. Over mijn karakter. Mijn jeugd. Mijn sterke en zwakke punten. Het is vreemd om een wildvreemde vrouw te horen praten alsof ze met een vergrootglas naar je leven kijkt. En om dan te beslissen of ze gelijk heeft of niet. Het is immers onmogelijk om objectief naar jezelf te kijken. Maar haar beschrijving van mijn jeugd klopte en dat was al heel wat.
Bepaalde uitspraken zetten mij aan het denken: ‘Alle onderdelen van je werken goed, maar er moet meer verbinding komen.’ Veel tijd om na te denken kreeg ik niet. De volgende uitspraak eiste alweer mijn aandacht: ‘Je bent altijd op zoek naar jezelf, maar je zoekt het altijd buiten jezelf.’ Wacht even, deze uitspraken kloppen bij veel mensen dacht ik. ‘Je hebt met iedereen geduld, maar durf ook nee te zeggen, anders doe je jezelf te kort.’ Hmm, daar zat wat in.
Toen ze de tekening bekeek zag ze daarin mijn broer en mijn moeder. Ze beschreef mijn relatie met hen. Dat klopte helemaal. Toen keek ze mij aan en zei: ‘Je wilt meer weten over je overleden vader.’ De haartjes in mijn nek gingen rechtop staan en ik voelde kippenvel op mijn armen. ‘Ik kan je daarbij helpen, kom een keer naar mij toe voor een privé-reading.’
Ik knikte en wreef zachtjes over mijn kippenvel. ‘Zo, dat was het, hoe vond je het?’ ‘Het was geweldig… heel bijzonder’, was het enige dat ik kon uitbrengen.
Ik ben er van overtuigd dat Cora dingen kan waarnemen die een gemiddeld mens niet kan. Zij is er van overtuigd dat ze mij in contact kan brengen met de overleden vader die ik nooit gekend heb. Ik ben er niet zo zeker van dat ze dat kan. Ik ben er ook niet van overtuigd dat zo’n onderneming zinvol is. Ik denk er nu al een poosje over na, maar er zijn vraagstukken waarbij lang nadenken niets helpt. Eerst maar op vakantie naar Suriname, daarna zal ik beslissen.
Nu populair
