Huizen en hapjes
De kiezers mogen eind mei 2010 weer naar de stembus. Valt er wel wat te kiezen, of belooft het vastgeroeste oude weer veel van het nieuwe? In deze rubriek, die tot de verkiezingen zal doorlopen, houdt Parbode de gang van zaken in de politiek kritisch tegen het licht.
Politiek bedrijven in Suriname heeft niets te maken met ideologieën. Het gaat om macht en vooral om gunsten. Verkiezingsprogramma’s doen er eigenlijk niet toe, als je die als kiezer al te zien krijgt. Ongetwijfeld leeft bij kleine partijen de illusie dat je met ideologie en lange termijnvisies ons land tot ontwikkeling kan brengen, maar die komen op de dag van de stembusstrijd bedrogen uit; ze worden grotendeels genegeerd.
Het gaat ook in mei volgend jaar om zeer basale dingen. Die misschien het land niet ten goede komen, maar die bepaalde personen goed uitkomen en misschien zelfs vooruit kunnen helpen. Een vorm van micro-politiekvoering, waarbij het macrogeheel uit het oog wordt verloren in de drang naar politiek of individueel gewin op korte termijn. Dat geldt niet alleen voor de kandidaat-politici, ook kiezers doen hier aan mee. Ondersteun ik als ondernemer wel de juiste partij om straks na de verkiezingen misschien sneller, via mijn contacten binnen partij X, mijn vergunningen wat sneller in orde te krijgen? Zit er straks een lekker lui baantje bij lanti voor me in als ik op partij Y stem?
De meest opzichtige politieke truc van het moment wordt, hoe kan het ook anders, uit de doos getoverd door Pertjajah Luhur onder leiding van de meester in campagnepraatjes, Paul Somohardjo. Bijna tien jaar is zijn partij via het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting (Sozavo) verantwoordelijk voor het oplossen van de woningnood. En in al die tijd zijn er alleen maar meer woningzoekenden bij gekomen. Met de verkiezingen in aantocht worden op Richelieu en Tout Lui Faut wel een paar honderd woningen uit de grond gestampt, maar het is nog afwachten of ook huizenzoekers met een laag inkomen die geen lid zijn van Nieuw Front-partijen, daar van profiteren.
Als uitvloeisel van de chantagepolitiek van Somohardjo kreeg zijn partij in 2005 een nieuw ministerie toegewezen, van Ruimtelijke Ordening, Grond- en Bosbeheer. Met de nadruk op Grond. De geruchten, verhalen en aantoonbare feiten kennen we allemaal. Dat het er allemaal zeer dubieus aan toe gaat op het ministerie, lezen we dagelijks terug in de kranten. Of horen we tijdens de debatten in de Nationale Assemblee.
Wie schetst onze verbazing dat Pertjajah Luhur als partij nu ook goedkope woningen wil gaan bouwen/verkopen. Je zou denken dat ze daar toch een ministerie voor hebben. Maar ja, je kan eigenlijk niet anders verwachten van een partij die de arme mensen met honger dagelijks een schlemielige maaltijd geeft. Dat hapje hebben die armen nodig omdat diezelfde combinatie waar Pertjajah Luhur deel van uitmaakt, niet in staat is een menswaardig minimumloon in te voeren, zodat de slavernij in ons land definitief tot het verleden behoort. En ook niet bereid is de maandelijkse AOV-uitkering op te trekken voor mensen die zich decennialang kapot hebben gewerkt voor land en volk. Een uitkering die veelal te laat wordt uitbetaald, wat deels ook aan het falen op het ministerie van Sozavo kan worden toegeschreven.
Somohardjo hunkert er naar om over de ruggen van de kiezers na mei 2010 president te worden. Hij gebruikt daarvoor zijn partij, terwijl die partij onder zijn leiding sinds 2000 heeft gefaald in het opzetten en uitvoeren van een beleid dat iedere Surinamer welvaart zou moeten brengen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ons land internationaal een modderfiguur slaat door een man met een strafblad in de zetel van het staatshoofd te tillen. Alleen de kiezers kunnen ons hiervoor behoeden.
Nu populair
