Lanti laat kinderen in de steek

De internaten van de overheid, EBG, RK, en het Leger des Heils doen hun werk traditioneel zo goed mogelijk en zijn relatief veilig, maar bij een aantal ‘jongere’ internaten zijn er grote vraagtekens. In de tehuizen is er naast materieel gebrek ook tekort aan goede leiding en deskundigheid. En soms is de leiding in handen van kwaadaardige mensen, die de kinderen seksueel en anderszins pijnigen. Het kind kan daar een levenslang trauma van overhouden. Dat niemand voor deze misbruikte kinderen opkomt, is een nationale schande.

 In april kwam het kinderhuis Gaytrie van Nickerie negatief in de pers omdat de kinderen aan bestuursleden zouden worden ‘uitgeleend’ om gratis voor hen te werken (kinderarbeid). Daarbij verloor een kind zelfs een halve vinger. Er kwam onmiddellijk een volgens velen ongeloofwaardige ontkenning in de pers. In alle stilte deden de autoriteiten daarna een onderzoek en de kinderen werden naar een ander internaat overgeplaatst.

Huberstichting

Kort na het verschijnen van het artikel in Parbode kwamen verschillende brieven en telefoontjes over de in het artikel beschreven wantoestanden. Onder meer van de Huberstichting, waarin werd gesteld dat het vraagtekens oproept dat kinderen die de weekeinden niet bij Elim van de Heer doorbrengen ook verkracht worden.

De directrice van Hubstina, mevrouw Jahangier, vertelde ons: “Onze stichting is een school en dagverblijf voor dubbelgehandicapte kinderen. Omdat het kostbaarder en vermoeiender is om deze kinderen dagelijks naar huis te vervoeren gaan ze alleen in het weekeinde naar huis. Zo waren er ook verschillende kleine jongens die de weekeinden in het ouderlijk huis doorbrachten. Als we na terugkomst hun broek verschoonden, zagen we tot onze schrik een open, verkrachte anus. De kinderen keken ons als verzorgenden hulpeloos en huilend aan. Ze kwijnden weg en voor ons was het onverdraaglijk, hartverscheurend.

“We hebben de arts ingeschakeld voor een doktersverklaring, en de kinderpolitie. Maar die kunnen geen arrestaties verrichten, want de kinderen kunnen niet samenhangend of duidelijk praten, DNA-testen hebben we niet en wie zouden we moeten testen? Ten einde raad heeft een verzorgster gezegd: ik neem een groot huis en ik neem deze jongens elk weekeinde mee, en zo hebben we deze kinderen kunnen beschermen. Gelukkig zie je ze nu weer beter eten, lachen en spelen.”

Maatregelen

De directrice en oprichter van kinderhuis Morgenstond Totdat Jezus Komt, de 78-jarige Jaqueline Vreden, is inmiddels uit Nederland gekomen en heeft maatregelen getroffen om de wantoestanden in haar kinderhuis op te heffen. Geld van Sociale Zaken krijgt Morgenstond al sinds een jaar niet meer als gevolg van een achterstallige administratie. Via Stichting voor het Kind heeft de oprichter hulp gevraagd om internaatsvader Owen, die verdacht wordt van aanranding, weg te werken. Er zijn enkele ouders gewaarschuwd die op dat moment niet in het binnenland werkten. Meisjes van dertien blijken bij medisch onderzoek ontmaagd te zijn.

Bij de politie wordt verkrachting door Owen en de meisjes ontkend. Bij de slachtoffers speelt waarschijnlijk angst een rol en bovendien hebben ze weinig vertrouwen in een goede afloop. De aanklachten van twee volwassen getuigen, die aanranding hebben gezien en het in een kamer opsluiten van een jong meisje, liggen sinds september 2006 op het bureau van de kinderpolitie en zijn nog niet doorgestuurd naar hogere justitiële autoriteiten.

BOG

Omdat de internaatsvader geen arbeids- of huurovereenkomst heeft met Morgenstond, heeft Vreden hem met de deurwaarder een bevel gegeven tot ontruiming. Toen de deurwaarder kwam begon hij te huilen en zei dat hij de tienermeisjes zou meenemen. De politie heeft hem toen geantwoord dat ze hem dan zullen opsluiten, immers de kinderen zijn in kinderhuis Morgenstond ingeschreven, niet bij hem. BOG heeft inmiddels aangekondigd het internaat te zullen sluiten, onder meer vanwege de troep op het erf, de ratten die in huis rennen, over plassen vies lekwater. Owen is echter nog steeds niet verhuisd, dus kan hij de facto zijn handelingen voortzetten.

Charlotte Dakriet liet per ingezonden brief weten dat haar tehuis Nos Casita (met meer dan tachtig kinderen) niet uit winstbejag werkt, maar ‘vanwege de grote behoefte’. De meeste kinderen worden niet geplaatst door de politie maar door familie.

De vrijwilligers van Nos Casita hebben overigens zelf berichten naar buiten gebracht over seks tussen internaatsbroertjes en zusjes en het slaan met latjes. De ‘internaatsvader’ van Bron der Liefde is vanwege verkrachting van meerdere kleine jongens opgesloten door de politie. Het tehuis is er nog onder leiding van zijn vrouw!

Hoe beschaafd een land is, kun je toetsen aan hoe de meest kwetsbaren worden behandeld. De Surinaamse staat kwijt zich nog altijd niet van haar beschermende taak tegenover kinderen die zonder toezicht van hun biologische ouders leven. En veel van deze kinderen moeten overleven in een hel. Via de wetten, de controlerende ambtenaren, de opleiding en vooral met goede wil moet het Suriname lukken beter voor haar kansarme kinderen te zorgen en een betere toekomst voor hen en ons allen te garanderen.