Cocaïne-exporteurs weten nog steeds bij bosjes drugskoerierste ronselen, grotendeels onder de zeventig procent Surinamers die beneden dearmoedegrens leven. Ook minder welgestelde Surinaamse Nederlanders in Nederlandzijn een dankbare groep om koeriers uit te werven. En zo af en toe trapt erzelfs een naïeve bejaarde in. ‘Ervaringsdeskundigen’ vertellen tegenoverParbode over mislukking en geluk als drugskoerier en de werving die zijgewillig of gedwongen ondergingen.
Tyrone (40) is het 22 jaar geleden gelukt om drugs naar Nederland tesmokkelen. “Ze beloofden me een retourticket, bijkomende kosten voor wat warmekleding en een kleine koffer en 2.000 Nederlandse guldens als ik bolletjes zousmokkelen. En ik was blij met dat voorstel. Ik heb een deel van de coke inbolletjes geslikt en een deel anaal vervoerd. Ik verbaas me er nog over hoe iker, weliswaar met enkele valiumtabletten op, zo ijskoud onder ben gebleven.
“Mind you, bolletjes is een benaming die je op eendwaalspoor zet, want die in handschoenvingers gepropte cocaïne is zo groot alseen mopé, dus een verstikkende slikervaring. De reis met meer dan een kwartpond cocaïne in het lichaam, waarbij je haast niets mag eten of drinken, waseen marteling van bijna twaalf uur. En het was mijn allereerste vliegervaring!Maar ik moest en zou naar Nederland om mijn toekomst te verbeteren. Ondanks dithachelijke en criminele begin, is dat toch gelukt”, vertelt Tyrone, die nukapper is in Rotterdam.
“Daarna kon ik mijn moeder laten overkomen en nog anderefamilieleden. Niet met bolletjes, nee, de familie mag er ook niets van weten.Mijn bejaarde moeder zou me nog doodslaan met haar rollator als ze het wist. Enbepaald winstgevend was het smokkelen ook niet, eerder beangstigend. Na hetinleveren van de cocaïnebolletjes heb ik maar tweehonderd gulden ontvangen, alsik de rest van het beloofde geld wilde hebben moest ik weer een smokkeltripmaken, zei mijn opdrachtgever. Ik moest daar niet aan denken. Dus gelukkig hebik snel een adres gevonden waar ik onder kon duiken en daarna ben ik zwart gaanwerken als hulp bij een Surinaamse kapper in Nederland.
“Een verblijfsvergunning was toen redelijk snel geregeld enna mijn kappersopleiding kon ik legaal werken en mezelf opbouwen zoals ik inSuriname niet had gekund, al was ik zelfs hoger opgeleid geweest in mijngeboorteland.” Terugkijkend is Tyrone niet trots op hetgeen hij deed: “Toen ikachttien jaar geleden wedergeboren christen werd heb ik dit ook opgebiecht voormijn doop. Ook al weet ik nog precies waarom ik dit als enige weg uit dearmoede zag, het is immoreel en ik heb er nog altijd een beetje schaamtegevoelover.”
Gestrand
Sita (45) beweert drie dagen voor ze moest vertrekken naarNederland op een dreigende manier benaderd te zijn om cocaïne in een koffer metdubbele bodem te smokkelen. Ze zegt de Nederlandse nationaliteit te hebben envertelt: “Ik weet zeker dat de drugsexporteurs het gemunt hebben oponbemiddelde, alleen reizende vrouwen. Ik wist me geen raad, vooral omdat ereen politieman bij betrokken was en een functionaris van vreemdelingenzaken.“Een mij vaag bekende groot gebouwde Hindoestaanse man met zwarte zonnebril enzijn twee trawanten bedreigden mij met mishandeling als ik niet zou smokkelen.Alles was veilig, zeiden zij. Daarna kwamen de politieman en de andereambtenaar in beeld die zorgden voor de vertraging toen ik weigerde. Ik moestplotseling geld ophoesten voor verblijf en uitstel van mijn reis, deannuleringskosten. Ik had net, als enige nakomeling, handenvol geld aan mijnmoeders ziekbed en begrafenis uitgegeven. Dus paisa na hè, ik had geen geld. Enin Nederland heb ik het ook niet breed, ik heb nog een kind thuis en werkfreelance als uitzendkracht in de horeca, daarvoor ben ik opgeleid.
“Dat is twee jaar geleden en ik heb me echt afgevraagd, wiegaat wie opsluiten? Want wie gaat mijn klacht onderzoeken als ik getuig vanmijn ervaring, hoe bewijs ik dat, ik loop niet met een taperecorder rond. Depolitieman dreigde me op te sluiten omdat ik illegaal hier ben en de ambassadekon niet helpen, ik kon het geld voor de terugreis niet van hen lenen, zezeiden dat ze die regeling niet meer hebben. Toen ben ik ondergedoken. Ik hebgeleerd wat leven in primitieve omstandigheden betekent, maar intussen huil ikhier en huilen mijn drie kinderen daar in Nederland.
“Vandaag is het precies de derde verjaardag van mijn jongstedie ik gescheiden van haar doorbreng. Ze is dertien jaar geworden, de oudstetwee kinderen zijn getrouwd en ze is opgevangen bij haar zus, maar het isvreselijk vanwege criminelen van je kinderen gescheiden te zijn. Als ik niet zostandvastig was, had ik nu misschien drie jaar in de gevangenis doorgebrachtvanwege drugssmokkel. Dat berekende ik ook, liever illegaal en vrij dan mee tewerken en misschien opgesloten te worden. Maar ik weet zeker dat de meesteoudere Hindoestaanse vrouwen in mijn plaats hun mond hadden gehouden. Ik heb dehoop niet opgegeven mijn kinderen spoedig weer te zien, ik zoek naar een beterebaan om voor mijn ticket te kunnen sparen.”
Verspild
Timmerman Marcel (30) uit Paramaribo Zuid noemt de drie jaardie hij in de gevangenis heeft doorgebracht na een mislukte smokkelpoging‘verspilde tijd’. Hij werd door een grote cokedealer in de buurt benaderd voorhet slikken van bolletjes. Tegen zijn oudere broer zei hij dat zijn moeder hemhad laten halen om als jongste haar zeventigste jaardag met haar door tebrengen. “Maar mijn broer heeft onze moeder gebeld om te vragen of ze mij echtliet halen. Hij had ook mijn contact met de dealer gezien en begrepen. Diesmokkelreis had hij zelf willen maken, hij was jaloers. Dus heeft hij de douaniergetipt van twee straten verder die op Zanderij werkt.” Heeft hij spijt van zijndaad? “Nee”, zegt Marcel. “Als ik het niet doe, zijn er tien anderen die hetwel doen.Vraag en aanbod van drugs zijn twee helften van een schaar, alsNederland geen drugsbehoefte heeft en Colombia geen drugsexport, zou er inSuriname geen doorvoerhandel zijn.”
Nu populair
