Na haar stage bij een goudsmid in Amsterdam wist Gudrun deVries het zeker: ze moest en zou in Suriname haar eigen juwelierszaakje openen.Met een combinatie van zelfgemaakte en ingekochte sieraden probeert zeinmiddels al anderhalf jaar om ook de wat minder rijke klanten tegemoet tekomen: “Als mensen iets willen hebben, zie je het in hun ogen.”
Achter de klapdeuren van de kleine winkel Gudrun aan deNassylaan haalt ze zakjes met tijgeroogjes, oxi’s en lapis lazuli tevoorschijn.Ze komen van over de hele wereld, vooral ingekocht op Europese beurzen. Als ergeen klanten zijn, is dit de plaats waar Gudrun de Vries kettingen rijgt,ringen repareert of amuletten omsmelt. Alles met mate, want ze kan zich niet telang op één ding concentreren.
Een keuze voor de vakschool in Amsterdam lag niet meteenvoor de hand. De Vries: “Ik was heel rebels als tiener. Ik wist niet wat ikwilde, alleen dat ik genoeg had van de theorie. Toen vroeg mijn vader waarom ikniet iets met mijn handen ging doen, iets in de goudsmederij. Ik dacht: waaromniet? Op mijn achttiende vertrok ik vervolgens met m’n moeder en zusje naar Nederland.”
Eenmaal in Amsterdam heeft ze het niet altijd gemakkelijkgehad. De Vries: “In Suriname besteedden ze destijds nauwelijks aandacht aanexpressievakken. Een uurtje tekenen in de week en een beetje meetkunde, that’sit. In Nederland kampte ik met een enorme achterstand. Dan kreeg ikeen technische tekening voor m’n neus. Iedereen begreep het, behalve ik.”
Hoewel ze zich prima door haar opleiding heeft heengeslagen,had ze moeite om in Nederland te aarden: “In Nederland merkte ik plotseling wathet was om allochtoon te zijn. Ik heb een Nederlands paspoort, maar eenSurinaamse vader en een Nederlandse moeder. In Suriname was ik altijd hetlichtste meisje van de klas. In Nederland dachten ze dat ik Turks of Marokkaanswas.” De reacties van voorbijgangers verbaasden De Vries: “Bij de bushalte vande blanke buurt waar ik woonde, drukten de dames hun tasjes tegen zich aan,bang dat ik die avond zou toeslaan.”
Tijdens haar stage bij juwelierszaak Eenvoud in Amsterdambesloot ze dat ze haar eigen bedrijfje wilde openen. “Ik heb het er ontzettendnaar m’n zin gehad, maar ik wist toen ook zeker dat ik eigen baas wilde zijn.Over het algemeen zijn goudsmeden introverte mensen, die het liefst achter hunwerkbank schuilen. Ze staan niet graag in de winkel en maken liever een ring.Ik heb juist ook behoefte aan contact met klanten. Daarna kan ik wel weer eenuurtje aan een armband werken. Het is echt fifty-fifty.”
Anderhalf jaar geleden keerde ze terug naar Paramaribo omeen juwelierszaak te openen. Sommige sieraden maakt ze zelf, terwijl ze andereinkoopt. Na een jaar van ups en downs kan ze er nu goed van leven, al moet zenog wel iedere reparatie aannemen: “Het probleem is dat mensen geen geldhebben. Ze hebben wel wat anders aan hun hoofd dan sieraden kopen.” Eventueelmogen ze De Vries alvast een aanbetaling doen: “Ik ben daar niet de moeilijkstein. Het gaat er ook niet om dat mensen direct iets kopen. Want als mensen echtiets willen hebben, zie je het in hun ogen.”
Nu populair
