Nog een kleine drie jaar en dan gaan de Surinamers weer naarde stembus. De huidige regering draait na twee jaar nog nauwelijks op volletoeren en niemand is dus nog echt bezig met de volgende stembusgang. PaulSomohardjo vormt daarop een uitzondering. Hij probeert zich nu al in een idealepositie te wringen en schroomt daarbij zelfs niet in een goed blaadje te komenbij zijn eens gezworen vijand Desi Bouterse.
Voor een parlementsvoorzitter is Somohardjo wel heel veel bezig metandere zaken. Hij zit in de warungs, verhuurt appartementen, zet op ingepiktestukjes grond zogenaamde partijgemeenschapscentra op en is sinds kort ook noguitgever van het opmerkelijke krantje De Waarheid. Dat, als we hem mogengeloven, met het bescheiden bedrag van nog geen 3.000 SRD, ‘bijeengebracht doorvrienden’, is opgezet. Somohardjo is nooit zo goed geweest in rekenen, getuigezijn faillissementen in het verleden.
De Waarheid moet een dagblad worden, maar is nu nog even eenweekkrant die wel zeer onregelmatig uitkomt. Somohardjo toverde bij depresentatie bij menigeen een cynische lach op het gezicht door te stellen dathet een echte onafhankelijke krant zou worden en vooral geen partijblaadje. Wiede edities doorbladert, kan ook nu weer niets anders dan concluderen dan dat deimmer omstreden voorman der Javanen opnieuw de waarheid op zijn geheel eigenwijze interpreteert. De ene na de andere partijgenoot wordt gelauwerd enPertjajah Luhur wordt neergezet als de enige partij die doet wat ie zegt. Endaarmee is De Waarheid niets anders dan een propagandafolder, waarin dewaarheid knullig verdoezeld wordt.
Om te voorkomen dat de krant niet voldoende bijdraagt aan demega overwinning die Somohardjo zichzelf droomt bij de volgende verkiezingen,trekt hij nu al bij nacht en ontij het land door om te vertellen hoe goed hijhet deze keer wel met het volk voorheeft. Ook tijdens de wateroverlast van de afgelopenweken reisde hij de halve natie door. Dat pakte hij handig aan, want op kostenvan de belastingbetaler kon hij gelijk constateren dat een van de lapjes gronddie hij in het kader van de grote operatie ‘landjepik’ in het vizier heeft,onder water staat. Zijn partij heeft immers niet veel aan grond waar eenpartijcentrum moet komen (‘maar dat is bestemd voor de hele samenleving’) alshet daar iedere keer zeiknat is.
En dan is er die opmerkelijke vrijage met Bouterse. Vierjaar geleden nog riep Somohardjo, die toen nog minister was maar kort daarnamoest aftreden omdat hij jonge meiden onzedelijk had betast, dat de ex-dictatorals parlementslid moest opstappen. Hij was van mening dat Suriname zichbelachelijk maakte door toe te staan dat Bouterse deel uitmaakt van hetparlement, terwijl hij in Nederland wegens drugshandel bij verstek tot elf jaarcel is veroordeeld. Uiteindelijk drukte hij niet door en Bouterse kon blijvenzitten waar hij nu nog altijd zit: in de Nationale Assemblee.
Terwijl het leiderschap van Bouterse binnen zijn eigenkringen van de Nationale Democratische Partij (NDP) onder vuur ligt nu hetproces van de decembermoorden voor de deur staat en kopstukken als Jenny Simonsen Ramon Abrahams erop aandringen dat hij een stap terug doet, stelt Somohardjoalles in het werk om Bouterse in te palmen. Met zeer grote regelmaat voeren detwee heimelijk gesprekken over een eventuele toekomstige samenwerking, zo wetenbetrouwbare bronnen binnen de partij te vertellen. Somo wikt, draait en weegt,rond een mogelijke amnestie, hoewel ook hij destijds slachtoffer was van demilitaire dictatuur. Maar in ruilvoor een eventueel presidentschap, want daar lonkt hij naar, gooit hijmoeiteloos en graag zijn principes overboord. Hij zou echter wel eens van een zeerkoude kermis kunnen thuiskomen, Bouterse is er immers het type niet naar om hetheft uit handen te geven. Hij heeft zijn eigen scenario, kan Somohardjo’s steunnu goed gebruiken maar zet hem simpelweg aan de kant als hij hem niet meernodig heeft. Dat is een waarheid die bij Somohardjo vroeg of laat hard zalaankomen.
Nu populair
