Peter (70)
“Ik ben geboren aan de Maagdenstraat en later verhuisd naar de Lim a Postraat. Als enig kind, zonder broers en zussen, werd ik natuurlijk stinkend verwend, helemaal beschermd. Mijn vader heb ik eigenlijk nooit gekend. Typisch Surinaams? Nou, hij was een bakra, hoor. Maar mijn moeder en m’n oma voedden me dus op en ik mocht niks. Misschien dat het door die opvoeding komt dat ik nooit echt assertief ben geworden.
Ik bleef een timide ventje. Maar wélnieuwsgierig. Er woonden kennissen om de hoek die meerdere kinderen hadden,waaronder een meisje van mijn leeftijd. Daar mocht ik mee spelen. Dat werd,steeds vaker, doktertje spelen. Ik was nog onder de tien jaar, alles bleef heelonschuldig, maar je krijgt er tenminste wel de anatomie van het vrouwelijklichaam mee door. En zij was ook heel nieuwsgierig. Later kwam naast ons op hetachtererf opeens een Javaans gezin wonen. Er was een meisje bij dat twee jaarouder was en al veel ervaring had. Ik zal zo’n jaar of dertien, veertien zijngeweest, zij zestien. Met haar mocht ik dus níét spelen.. Nou hadden we elk eenschutting, die stond aan weerszijden op zo’n meter van de bebouwing en ertussenwas een soort gangetje. Die schutting was van verroest gaas met zinkplaten enveel gaten ertussen. Daar kropen we dan doorheen. Ze was een leuk meisje, maarverliefd? Ik wist niet eens wat dat was. Ik was wel eens een soort van verliefdop meisjes van mijn school, maar daar mocht je niet aankomen. Het was beginjaren vijftig, alles was nog besmuikt, kuis, braaf. Voorlichting had ik thuisnooit gekregen, die gaven ze pas in de tweede klas van het AMS. Maar bij onsthuis werd met hel en verdoemenis gedreigd als je aan meisjes zat. Dus als ikdoor de schutting kroop, moest ik het héél stiekem doen! Maar goed, daar,tussen de huisjes is het dus gebeurd. Staand nog wel! Ze heeft me verleid,Javaanse vrouwen hebben de naam bedreven minnaressen te zijn, en ze steldeinderdaad niet teleur. Zij was geen maagd meer, maar ik dus wel! Het wassensationeel, alleen ik wist nog niet goed hoe ik er mee om moest gaan. Het wasvoor herhaling vatbaar, dat wel, we hebben het toen verschillende malen gedaan.Maar op een gegeven moment zijn ze weer vertrokken, net zo plotseling als zekwamen. Dat vond ik erg, ja, ik miste haar. Nu nog herinner ik me haar naam:Irma. Die ervaring leidde er trouwens niet toe dat ik opeens wild om me heenging slaan, dat ik elk meisje probeerde te pakken. Daar was ik veel te verlegenvoor. In feite heb ik pas weer een verhouding gekregen toen ik twintig was enin Holland studeerde. Maar Hollandse meisjes zijn heel anders, het was eeneindeloze tijd van hofmakerij, zoentjes en handjes vasthouden vóórdat ikeindelijk eens onder haar kleren mocht voelen, voor die Tweede Keer was echtveel meer geduld nodig. Misschien dat juist omdat het zo lang heeft geduurdvoordat ik weer seksueel omgang met een vrouw had, die eerste keer degelegenheid gekregen heeft om zich te wortelen.”
Nu populair
