De Brownsberg behoort tot de meest gewilde bestemmingen voorvakantiegangers en Surinamers. De natuur is daar van ongekende schoonheid en jekunt er volledig tot rust komen. Maar het vergt wel enig doorzettingsvermogenom er een leuk bezoek van te maken. Met dank aan de Stichting NatuurbehoudSuriname (Stinasu).
Familie uit Nederland op bezoek, dus niets islogischer dan een weekeinde Brownsberg te plan-
nen. Het door Stinasu beheerde natuur-park ligt op acceptabele afstand van destad, is met eigen vervoer bereikbaar en biedt bezoekers een prima kijk op deoverweldigende Surinaamse natuur.
Maar het is ook een populaire bestem-ming, zo blijkt tijdensde poging om één van de stoffige huisjes te reserveren. “Alles is vol”, zegt dedame van Stinasu door de telefoon, twee weken voor de beoogde trip. Balennatuurlijk, maar gelukkig nog wel een andere logeerplek aan de voet van hetstuwmeer gevonden. Om het verblijf daar uiteraard te com-bineren met een paaruurtjes op de berg.
Maar dat laatste blijkt afzien. De weg naar de top, isnagenoeg onbegaanbaar. Oké, het is de nasleep van de regentijd dus een stevigeplas en een beetje mod-der is te verwachten, maar hier is sprake van een wegwaar geen hond de laatste maanden naar heeft omgekeken. Met twee terreinwagensnaar boven is geen overbodige luxe. Want zelfs met een 4 WD is de kans grootdat je hopeloos vast komt te zitten. Dan ben je in ieder geval nog in staat omelkaar te redden.
Inspanning
Boven wacht een nieuwe uitdaging: de receptie. De dame in het gammele kantoortje lijkt nietblij met nieuwe gasten. Het vergt immers heel wat
inspanning om een paar toegangsbe-wijzen te pakken en een optelsom te maken.“Bent u ingezetene of niet-ingezetene?,” vraagt ze. Het blijkt dat mensen vanbuiten 12 SRD dienen neer te tellen, en ingezetenen 8 SRD. Het waarom van hetverschil weet ze niet uit te leggen. Toegangsbewijzen voor de buitenlandersheeft ze overigens niet, die moeten het doen met een kinderkaartje van 4 SRD.Ook het toegangsbewijs voor de auto is niet meer van deze tijd: de Sf 5.000 isdoorgestreept en vervangen door 7 SRD. Plotseling doet ze een ijdele poging deideale gastvrouw uit te hangen. “We hebben helaas geen folders meer van deBrownsberg, maar ik heb er nog een van Galibi.” Daar zit je echt op te wachten:een reservaat dat zo’n 200 kilometer verderop ligt. Als pleister op de wondekrijgen we een paar slordige A4-tjes over de Brownsberg. In het Engels, datwel.
“Wat jammer dat alle huisjes vol zijn, we hadden graag eenpaar nachten hier gelogeerd”, zeg ik nadat alle rompslomp achter de rug is.“Nee hoor, er is maar één huisje bezet”, zegt de vrouw nonchalant. Er blijkengeen annuleringen te zijn geweest, dus kun je niet anders concluderen dat ophet Stinasu-kantoor in Paramaribo de administratie niet helemaal in orde is.Van een telefoontje na terugkeer word je ook niet veel wijzer. Niemand weetiets, niemand begrijpt iets…
De overlevingstocht is echter nog niet ten einde. Als eenvan de jeugdige leden van het gezelschap het voor elkaar krijgt zijn kleineteen uit de kom te laten schieten, is een strompeltocht naar de EHBO-postonvermijdelijk. Ter plaatse is de dienstdoende medewerker niet genegen uit zijnhangmat te komen. “Hou je voet eens wat hoger, ik kan zo niks zien”, zegt hijvermoeid. “Tja, daar moet een verbandje om”, zo luidt zijn diagnose. Nu moethij wel opstaan, maar de weerzin is van zijn gezicht te schrapen.
Afval
De top van de Brownsberg is inmiddels overspoeld met eenbuslading luidruchtige Hindoestanen. Opmerkelijk overigens hoeveel Hindoestanenzich in zo’n bus kunnen proppen. Nog opmerkelijker is echter de berg afval dievanuit de bus naar buiten wordt gegooid tijdens een schoonmaakactie van dechauffeur. Lege flesjes, etensbakken, papiertjes en andere milieuvervuilendezaken, vliegen van alle kanten door de raampjes.
De dame van de receptie kijkt gelaten toe. Het afval en deherrie uit een gettoblaster deren haar schijnbaar niet. Waarschijnlijk heeft zezelf nog nooit de brief die ze aan de bezoekers uitdeelt gelezen. Maar ja, detekst is in het Engels, en waarin haarfijn wordt uitgelegd wat wel en vooralniet mag. En het is wel érg vermoeiend om dat te begrijpen.
