Tante Esselien van Doornegat is een bekende verschijning in Suriname en Nederland. Wekelijks ontvangt ze bij ‘Raymann is Laat’ beroemdheden, die ze liefdevol over de knie legt. Regelmatig vertelt ze over haar man Rudie en haar zeven kinderen van acht verschillende vaders. Parbode wist één van deze kinderen in Suriname te traceren. Hij is bereid om zijn gedachten, opgetekend in brieven aan zijn moeder, met onze lezers te delen.
Lieve Ma,
Aangezien iedereen inmiddels weet dat u volgend jaar het ambt van President van de Republiek Suriname zult aanvaarden, vindt u het hopelijk niet vervelend dat we nu al vast een beroep doen op uw magistrale diplomatieke talenten. Uw aanstaande onderdanen hebben namelijk een klein probleempje. We zitten weer eens met een schaarste aan valuta. Op zich geen nieuw gegeven en in het verleden wisten we dit altijd makkelijk op te lossen door een beroep te doen op het minder formele deel van onze, straks uw, staatshuishouding. Een informeel deel waar we zelf nooit om hebben gevraagd maar wat door omstandigheden nu eenmaal zo gegroeid is.
Het is een bekend gegeven, volgens sommigen zelfs een internationaal probleem, dat de schijnbaar onbedwingbare behoefte van een aantal van onze continentgenoten om synthetische drugs te produceren en de klaarblijkelijk even onbedwingbare behoefte van een aantal Europeanen, men zegt Nederlanders in het algemeen en Volendammers in het bijzonder, om dit product te consumeren, onze vredelievende Republiek al sinds decennia prominent in het midden van een niet onlucratieve handelsroute plaatst. Na eeuwenlang opgelegd Nederlands mentorschap, van opium tot aardgas, kan ook niemand het een aantal van onze landgenoten echt kwalijk nemen dat ze al vanaf het prille begin hier zo nu en dan een paar vruchtjes van plukken, of mee vullen.
Helaas is onze belastingwetgeving niet ingesteld op deze materie, waardoor het onmogelijk is de bijverdiensten netjes op te geven. Iets wat we allemaal natuurlijk graag anders hadden gezien. Geleidelijk en volkomen onbedoeld is echter de, zelfs voor Zuid-Amerikaanse begrippen ietwat ongebruikelijke, situatie ontstaan dat er in onze lokale economie een beetje veel bankbiljetten van buitenlandse origine officieel niet aanwezig zijn, maar officieus wel uitkomst bieden als we onze srada’s willen wisselen. Misschien niet helemaal zoals het IMF het graag ziet maar wel erg praktisch! Als onze, straks uw, Centrale Bank even zonder valuta zit dan kopen we onze dollars of euro’s gewoon op straat. Weliswaar betaal je steeds wat meer en heeft dat in het verleden wel eens tot enige mate van devaluatie geleid; maar wie denkt daar aan wanneer het bij IKEA bestelde bankstel eenmaal in de huiskamer staat?
Hoewel wettelijk vast wel het een en ander is aan te merken op deze nationale hossel, valt er moreel natuurlijk niks op aan te merken. Uw aanstaande onderdanen hebben aanbod nog vraag veroorzaakt en niemand kan ons daar dan ook verantwoordelijk voor houden. Sterker nog, het is niet eens aan ons besteed, we hebben genoeg aan onze eigen culturele activiteiten om een hogere staat van bewustzijn te bereiken. Misschien hadden we zelf ook wel liever gezien dat het om bijvoorbeeld ananassen zou gaan. Maar we snappen tegelijkertijd ook wel dat de Nederlandse neus, in het algemeen en de Volendamse neus in het bijzonder, daar nu eenmaal niet op berekend is. Zo snappen we ook dat het binnen het volstrekt onlogische drugsbeleid van ons voormalig moederland het juist weer volkomen logisch is dat ze ons er van de ene kant bijna smekend om vragen en het ons van de andere kant kwalijk nemen dat we de gevraagde poedertjes doorsturen.
Wellicht denkt u op dit moment waar dit allemaal naar toe gaat. Welnu, in het verleden deden Surinaamse politici alsof of ze naar hun buitenlandse collega’s luisterden maar dachten er in de praktijk geen seconde over om de verzoeken tot drugsbeperkende maatregelen ook daadwerkelijk uit te voeren. Niet zo zeer uit onwil, principes of vanwege een andere visie, maar gewoon om ruzie en hoofdpijn thuis te voorkomen. De ministeriele levensgezellen (m/v, buiten/binnen) bestellen nu eenmaal ook graag van alles in het buitenland en weten ook waar ze hun buitenlandse valuta kunnen halen als de Centrale Bank noodgedwongen nee verkoopt. Sinds een paar jaar hebben we echter het ongebruikelijke fenomeen van een minister die gescheiden van tafel en bed leeft en dus zijn werk wel doet en ook nog eens bijzonder goed en efficiënt. Begrijp ons niet verkeerd lieve moeder, uw aanstaande onderdanen zijn zonder uitzondering erg gecharmeerd van, ja zelfs trots op, deze politieke noviteit, maar de persoon in kwestie heeft zijn werk zo goed gedaan dat onze nationale bijverdienste van poedertransito volledig de nek is omgedraaid. Er komt niks meer het land in, er kan niks meer het land uit. Uw volk dreigt te pinaren! Gelukkig kunt u ons uit deze netelige situatie redden, volgende maand zal ik concreet vragen hoe…
Wan bigi bosi naf yu toegenegen buitenkind,
Jan-Piet-Klaas van Doornegat
Nu populair
