Het leek een mooie avond te worden in Flamboyant Park. Hetwas zowaar droog en zo’n beetje alle reggaeliefhebbers van Suriname hadden zichverzameld, of waren nog onderweg naar de voormalige drive-inbioscoop aan deLala Rookhweg. De echte diehards uiteraard stipt om acht uur, het moment dat depoorten open gingen.
Natuurlijk in de verwachtingdat er nog enige tijd moest worden gewacht. Volgens het programma zou AlphaBlondy tegen half elf het podium betreden. Aangezien een beetje bezoeker vaneen reggaeconcert weet dat het zo maar een uurtje later kan worden dan gepland,stonden de meeste mensen relaxed in groepjes bij elkaar te praten. Watgezellige mensen om je heen, een drankje in de hand, hier en daar een kleinpretsigaretje, en een paar uurtjes wachten zijn zo voorbij. Nietwaar? Bovendienvormde de geweldige show die Alpha Blondy vier jaar geleden in het NIS hadverzorgd, een goed gespreksonderwerp.
Tegen negen uur opeens actie op het podium. Tenminste, teoordelen naar het geluid. Van een afstand was moeilijk te zien wat er preciesgebeurde, aangezien de podiumverlichting niet aan was. Dichterbij gekomen bleekdat een percussiegroep zich had geïnstalleerd. Eigenlijk had het wel wat. Zomoet het vroeger ook gegaan zijn, in het oerwoud en op de plantages. In hetdonker, en alleen het geluid van de drums die de mensen van heinde en veroproepen om te komen. Anno 2006 blijkt er eigenlijk weinig veranderd.Flamboyant Park raakte naarmate de avond vorderde, steeds voller en toeneindelijk de percussionisten in de meer dan verdiende spotlights werden gezet, werdhet zowaar nog gezellig rondom het podium. Redelijk opgewarmd ging hetaanwezige publiek eens goed staan voor de tweede act van de avond, Surinamesvery own reggae-pride: Reinforcement.
Wachten, lang wachten
Reinforcement deed zonder meer wat er van hen verwacht mochtworden. Een aanstekelijk optreden waarin eigen nummers werden afgewisseld metreggaeklassiekers. Flamboyant raakte nóg voller, en zowel het geluid als hetlicht waren over de aanvankelijke kinderziektes heen. Kortom: iedereen in eenopperbeste stemming voor de hoofdact van de avond: Alpha Blondy. NaReinforcement begon echter het wachten, naar uiteindelijk bleek het lángewachten. Uit de onduidelijke bewegingen op het podium viel niet af te leiden ofer nu werd opgebouwd of juist afgebroken. Het wachten duurde voort, en de doorReinforcement zorgvuldig opgebouwde stemming begon flinke barsten te vertonen.Sommige mensen waren het wachten beu en verdwenen, anderen beklaagden zichluidkeels over de organisatie en al dan niet aanwezige sterallures. Her en derwerd de discussie gevoerd of de beste man überhaupt wel in het land was. Hetzou niet voor het eerst zijn dat er een concert wordt georganiseerd, terwijl deartiest in kwestie nergens vanaf weet en elders in de wereld onschuldig zijnding doet.
Sorry, the police…
Tegen een uur ‘s nachts waren er weinig mensen die er nogserieus in geloofden. Links en rechts was het meer een kwestie van de hetlaatste lid van het meegebrachte gezelschap uitleggen dat er toch écht niksmeer ging gebeuren. Tot verbazing van menigeen en opluchting van degene die ernog in geloofden, klonk er opeens geluid van het podium. Zowaar: om kwart overeen vond Alpha blijkbaar dat de Surinaamse fans lang genoeg hadden staanwachten. Energiek ging de heer Blondy samen met zijn band van start. Beginnendmet een aantal van zijn grootste hits om de verlopen stemming weer om te buigenin een beter reggaefeestje. Helaas was het partijtje van erg korte duur. Omkwart voor twee, exact dertig minuten na opkomst, verdween Alpha Blondy weernet zo geruisloos van het podium als hij gekomen was. Een onduidelijk iemand(band? organisatie?) wist nog iets onduidelijks te mompelen over stoppen oplast van de politie. De geduldige fans restte weinig anders dan af te druipen,een ervaring rijker, veertig SRD en een illusie armer.
Naïef en arrogant
De vraag is natuurlijk waar het nu precies verkeerd isgegaan. Enige navraag bij wat anonieme medewerkers van de techniek leert dat deorganisatie bewust wilde dat Alpha Blondy laat ging spelen. Het is een gegevendat bij veel reggaeshows het Surinaamse publiek pas laat komt opdagen. Eenbeetje de kwestie van de kip en het ei. De artiest zal wel laat zijn, dus latenwij ook vooral niet op tijd komen. Om hier als organisatie op in te spelen enwat later te beginnen, is nog wel te begrijpen. Wanneer je hierbij echter voorbij gaat aan de gestelde eindtijd van eenmuziekvergunning dan is dat stuitend naïef. Om met dit hele verhaal een paarduizend man publiek urenlang te laten wachten, getuigt van niks minder dandomme arrogantie. Dit opgeteld bij de krakkemikkige techniek tijdens desupportact en de ronduit amateuristische catering, rechtvaardigt volledig deluidkeelse en duidelijke opmerking van een oplettende bezoeker: een ka orga!
Nu populair
