Toerisme
In 2001 stond een opmerkelijk bericht in de krant: in dat jaar werden drastisch meer Amerikaanse toeristen verwacht dan in 2000. Maar liefst 130 yankees zouden onze kant opkomen, in plaats van de tachtig in het jaar daarvoor. Ja, u leest het goed: 130! Of die ook daadwerkelijk zijn gekomen en of het er nu jaarlijks nog meer zijn, weet ik niet. We zijn immers ziet zo sterk in het bijhouden, laat staan publiceren, van actuele statistieken.
Ik moet er aan denken omdat Lonely Planet ons land voor dit jaar heeft uitgeroepen tot één van de tien bestemmingen die het bezoeken waard zijn. Maar hebben we daar ook wat aan? Ik vrees van niet.
Het zijn aardige woorden van Lonely Planet, wat ze vergaten te vermelden is dat je als buitenlandse toerist heel wat clichédrempels moet nemen voor je op Zanderij staat. We hebben beroerde vliegverbindingen met de rest van de wereld (Nederland en wat Caribische eilandjes uitgezonderd), het kost een flinke duit en bovendien is de visumplicht een obstakel. Je zult maar in het Amerikaanse Seattle wonen: dan moet je eerst je paspoort naar Miami opsturen voor het noodzakelijke visum. Ik zou het niet doen.
Daarnaast is het de vraag of de reislustige in Seattle ooit van Suriname heeft gehoord. Want ook aan de Surinaamse marketing als vakantieland schort heel veel. Maar willen we hier wel Amerikanen hebben? Neem nu eilanden als Sint Maarten en Aruba, die worden ermee overspoeld. Natuurlijk een prima zaak voor de economie, maar helaas minder voor de eilanden zelf. Want Aruba en vooral Sint Maarten hebben totaal geen eigen identiteit meer. De Arubaanse hoofdstad Oranjestad is verworden tot een soort Disneyland, waar alles nep is. Op Sint Maarten kijkt men bijna vreemd op als je iets wilt betalen met Antilliaanse guldens. Alles draait om de dollars.
De Amerikanen zijn dol op dergelijke vakantieparadijzen. Maar als het toerisme zich in Suriname net zo snel zou ontwikkelen als op de twee genoemde eilanden, dan herkennen we straks het eigen Suriname niet meer. Je moet er niet aan denken dat er tussen de mooie historische monumenten van Paramaribo op een slechte dag van die treintjes op luchtbanden rijden, afgeladen met ongeïnteresseerde Amerikanen die steevast een sticker van hun reisorganisatie op hun Hawaï-shirt hebben geplakt om te laten zien dat ze erbij horen.
Laten we Suriname houden zoals het is: een gezellig rommeltje met volop zaken om je aan te ergeren, maar met een regenwoud waar de Amerikanen en de rest van de wereld jaloers op zijn. En zonder een overvloed aan toeristen, die een vernietigende invloed kunnen hebben op de authenticiteit van een land. Want dat laatste wapenfeit is uniek in de wereld.
Nu populair
