In Suriname kun je op vrije dagen alle kanten op om ontspanning, vertier en avontuur te zoeken en vinden. Of je nu op zoek bent naar water, jungle of gewoon naar een rustig plekje om in de hangmat te liggen, er zijn plekken genoeg waar je je hart kan ophalen. Parbode helpt een handje bij de zoektocht en beschrijft iedere maand een bestemming. Deze keer: de Zeedijk in Nickerie
De zo’n zestig jaar geleden aangelegde 7,5 kilometer lange Zeedijk in Nieuw Nickerie beschermt de bewoners en het achterliggende polderlandschap tegen het beukende water van de Atlantische Oceaan en de daarop uitmondende Corantijn- en Nickerierivier. Dat de dijk er nog ligt, is een klein wonder. Na de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 verzuimde de overheid de noodzakelijke onderhoudswerkzaamheden uit te voeren, waardoor de oeververdediging in verval raakte en het water de bewoonde gebieden en de voor de economie van essentieel belang zijnde rijstvelden bedreigde.
Gelukkig waren er de Nederlandse Verdragsmiddelen, het ‘afscheidscadeau’ van ruim 1,5 miljard euro dat Suriname in 1975 kreeg: in 1996 werd daar ruim elf miljoen euro uit vrijgemaakt voor een grondige opknapbeurt, die een kleine drie jaar in beslag moest nemen. Vol optimisme aan de klus begonnen, maar het liep allemaal anders. De Zeedijk bleek er zo slecht aan toe te zijn dat er miljoenen moesten worden gestoken in het meest noodzakelijke lapwerk, om te voorkomen dat delen van de dijk het tussentijds zouden begeven. Bovendien kwam de leverancier, die de stenen uit Apoera moest leveren, zijn afspraken niet na. 
Lange tijd zag het er dus naar uit dat de werkzaamheden niet volledig voltooid konden worden, ook al omdat de relatie tussen Nederland en Suriname, dat toen werd geleid door president Jules Wijdenbosch, dusdanig was verstoord dat de Haagse politici weigerden ook nog maar een cent in de voormalige kolonie te stoppen. Juist toen het leek dat het project voortijdig beëindigd zou worden, brachten de verkiezingen van mei 2000 redding. Wijdenbosch moest het veld ruimen, Ronald Venetiaan nam het roer over. De bekoelde relatie werd weer hersteld en als eerste zegde Nederland zes miljoen euro extra toe voor de rehabilitatie van de Zeedijk. In 2002 was het karwei geklaard en sindsdien hebben de polderbewoners de garantie dat ze hun voeten niet ongewenst nat hoeven te maken.
Maar de Zeedijk heeft een multifunctioneel karakter: behalve dat het tegen het woeste water bescherming biedt, is het vooral een plek om uit te waaien, pootje te baden (de echte waaghalzen nemen een duik in het verraderlijke water) of te genieten van het uitzicht op buurland Guyana.
Hou je van drukte, chaos en bedrijvigheid, dan nestel je jezelf bij het vertrek- en aankomstpunt van de bootjes die de veelbesproken backtrack-route van en naar Guyana onderhouden. Wil je rust, dan kun je een kilometer of wat verderop in alle eenzaamheid de haren in de wind gooien, slechts gestoord door het kletterende water of één van de vele roofvogels. Of je gooit een hengeltje uit in de hoop een smakelijke vis aan de haak te slaan.
Met een beetje geluk stuit je tijdens je wandeling op Hindoes die door onder meer bloemen in het water te leggen, offers brengen aan een God, waarbij de vrouwen veelal gekleed zijn in prachtige gewaden. En als je echt wat anders wilt: aan het eind van de dijk is het plaatselijke openlucht crematieoord, waar overleden Hindoes op indrukwekkende wijze aan hun volgende reis beginnen. Een mooiere plek in Suriname kun je voor die gelegenheid bijna niet bedenken.
Nu populair
