Snijders versus Snijders

Op het moment dat Parbode-lezers dit schrijven onder ogen krijgen, zit jij al lang en breed in je geboorteland en hebben wij samen onze eerste avonturen beleefd. Maar nu moet ik het nog doen met de herinnering aan onze warme ontmoeting in kil Nederland. Ik heb net de voor mij vierde Surinaamse verkiezingsmalligheid achter de rug, voor journalisten altijd hectische tijden. Dus wel lekker om het mij jou eens over totaal andere, al dan niet zinnige, dingen te hebben. Over kunst en cultuur bijvoorbeeld, laten we daar maar even op voortborduren.
Jij haalde Jörgen Raymann aan als een succesvolle Surinamer die de volle Hollandse aandacht krijgt. Hij heeft geluk gehad. Natuurlijk heeft hij een aangeboren talent. Ik ken hem nog van de tijd dat hij een slecht lopend vegetarisch restaurant aan de Johannes Mungrastraat had, Pedro genaamd. Surinamers moet je geen vegetarische maaltjes voorschotelen, die hebben liever kip of een lekkere bloedworst. Vandaar dat Pedro bij voorbaat een mislukt project was.
Behalve vegetarisch koken had/heeft mijn grote vriend nog andere talenten: typetjes neerzetten. Dat zag de plaatselijke fabriek van schoonmaakmiddeltjes ook en huurde hem in voor reclameboodschappen. En zo werd ‘buurvrouw’ tante Esselien van Doornegat geboren. De rest is historie: via zijn Surinaamse contacten werd Raymann door Nederlandse televisiebonzen ontdekt, nu is hij een BNvSa (Bekende Nederlander van Surinaamse afkomst) en behoort dus tot jouw categorie.
Maar wel met dit verschil dat jij jezelf omhoog gefloten hebt, terwijl Raymann zijn succes mede te danken heeft aan de bakra-hype van de dag. Ik heb het gevoel dat je tegenwoordig in Nederland, wil je als niet-Nederlander scoren, op de juiste tijd op de juiste plaats moet zijn. Los van zijn talenten had Raymann het geluk dat zo’n tien jaar geleden Surinamers nog ‘in’ waren in Nederland. Tegenwoordig heeft een vrouw uit Afghanistan, weduwe van een zelfmoordenaar, liefst met boerka en slechts één been, meer kans op een glanscarrière in het bekrompen showwereldje, dan een Surinamer of Antilliaan met onweerstaanbare capaciteiten. Of overdrijf ik nu? We moeten het er maar eens uitgebreid over hebben tijdens een gemberbiertje op het terras van ’t Vat of zo.

Armand

Ik vind onze Srananman Jörgen Raymann geweldig, kan geen kwaad woord over hem horen. Zijn moeilijke start in Suriname waarover je schreef en groot leed in zijn ouderlijk gezin, beletten hem niet om op andere wijze door te gaan.. Als hij in de Verenigde Staten woonde was hij nog veel groter geworden, misschien wel als Chris Rock of Eddy Murphy. Hoeveel Amerikanen waartegen we nu opkijken waren niet eerst mislukkelingen, hosselaars of zelfs misdadigers zoals talrijke beroemde rappers? Jörgen: yu bigi! Deze man heeft zijn liefde voor Suriname vooral omgezet in aanstekelijk cabaret, net als Jetty Mathurin. Jörgen en Jetty zijn weldenkende, goed ontwikkelde mensen die geen humorvolle kritiek schromen op Suriname, Nederland, de Antillen en onhebbelijkheden der bewoners. Maar ze laten die landen niet vallen, en dat vind ik geweldig.
Armand sorry, ik vind Jörgen, en ook Jetty dus geen geluksvogels, anders was het allang met hen afgelopen. Ik besef dat wat Surinaamse artiesten als violist John Helstone, bassist Pablo Nahar, zangeres Denise Jannah, kunstenaar Erwin de Vries en mijn eigen persoon doen, meestal geen populair amusement is. Maar dat wordt appels met peren vergelijken. Zet Jörgen naast Paul de Leeuw en je ziet geen kwaliteitsverschil. Er is helaas een groot tekort aan aandacht bij de grote Nederlandse media voor artistieke Surinaamse uitingen als jazz, literatuur en schilderkunst. Daar heb ik als bekend artiest, die dit jaar veertig jaar in Nederland woont, nog steeds last van, evenals mijn andere collega’s. Het Surinaamse publiek in Nederland op haar beurt is verzot op populaire uitingen, zoals van de sprankelende cabaret nieuwkomer Wesje, verder op feesten en natuurlijk ook op voetbal. Hebben andere uitingen dan amusement nog zin, vraag je jezelf soms af. Jazeker! Buiten Nederland bijvoorbeeld scoren Surinaamse artiesten steeds vaker en hoger. Bijvoorbeeld keyboardspeler Etienne Stadwijk, die al jarenlang wereldwijd toert met bassist/zanger Richard Bona, in één van meest succesvolle Amerikaanse jazzgroepen.
Armand, genoeg. Ik wil een glas gemberbier, omdat ik van die heerlijke kreet ‘Eeeeh’ houd nadat ik mijn glas leeg heb! Het herinnert me eraan dat het leven mooi en lekker moet blijven, met of zonder kunst!

Ronald