Iedere maand vertellen verliefde lezers over dat eerste moment waarop de vonk oversprong…
| Soraya (24) “Op het schoolerf zag ik een jongen lopen die voldeed aan mijn eisen voor mijn toekomstige vriend: lichtkleurig, kort haar, slank van postuur, zonder oorbel. De dagen daarop zag ik dat hij gelukkig niet met een vast meisje liep. Hij bleek één van de topleerlingen van de AMS te zijn en zat in de derde, ik was vijftien en kwam nog maar net kijken. Een week later ontmoette ik hem voor het eerst echt, op de dag dat de ontgroening werd afgesloten. Groentjesleiders waren bezig tafels buiten op het grasveld te plaatsen. Hij zette zijn tafeltje ergens op een rustige plek. Ik stond er als eerste bij en hij schreef op mijn truitje: ‘Merlijn’. In blokletters van boven naar beneden, de poot van de ‘L’ had hij verlengd. Ik vond het wel apart en zei hem dat ook. We keken elkaar even aan, maar er waren al anderen en ik moest plaats maken. Later op de dag ontmoette ik hem weer. Nadat we eerst in de modderpoel hadden geravot, spoten brandweerlieden ons schoon met water. Een heerlijk spektakel waarbij flink gegild en gebibberd werd. Iedereen stond dicht tegen elkaar en ik ging naast hem staan: ik zag mijn kans en legde mijn arm om zijn middel, hij vond het vast fijn, want liet hem daar. Toen vroeg hij of ik op zijn schouders wilde zitten. Ik rees naar boven, het voelde goed zo hoog te zitten. Toen ik na vijf minuten weer naast hem stond, sloegen we onze armen om elkaar heen. Hij werd mijn eerste vriend en we zijn nog steeds samen. Ik heb een goede keus gemaakt. Wat we doen is altijd afgestemd op elkaar, we maken tijd om fijne dingen te doen. Zonder dat één van ons heeft ingeleverd, hebben we beiden een plek gecreëerd, èn thuis èn in de maatschappij. We zijn samen volwassen geworden.” |
Merlijn (26) “Blijkbaar werken sommige vrouwen met een checklist: ik voldeed aan alle eisen van Soraya, maar dát ik voldeed, was meer toeval, want ik wist van niks. Gewoonlijk droeg ik een oorbel, maar had die pas verloren. En enkele weken ervoor droeg ik mijn haren nog lang. Soraya was me opgevallen op school, vooral omdat ze op een ander meisje leek dat ik een beetje kende. Bij de ontgroening stond ze naast me en ik vond het leuk dat ze me zomaar vasthield. Het was een goed moment om een beetje indruk op haar te gaan maken en ze ging er op in. Ik kreeg het gevoel dat zij mij ook leuk vond. Tijdens de laatste dag van de ontgroening trok ik de stoute schoenen aan en vroeg haar op mijn schouders te zitten. Ze zei ‘ja’ en ik bukte me. Soraya ging heel voorzichtig zitten, dat weet ik nog goed; Soraya is altijd heel voorzichtig met me, zelfs in die eerste ontmoeting. Onze relatie ging al snel een vaste richting op en ik vroeg me vertwijfeld af: ‘is this really all there is?’ Als je jong bent, denk je dat er nog zo veel geweldigs gaat komen, dat je nog zo veel tijd hebt om allerlei avonturen mee te maken. Soraya was er vrij snel van overtuigd dat ik de ware ben. Daar schrok ik wel van. Nu moest ik dus ‘nee’ zeggen tegen anderen, de rest van mijn leven, terwijl ik nog zo jong was. Dat vond ik een moeilijke beslissing. Ik zag in dat hier geen middenweg was. Ik heb toen heel bewust gekozen dat zij alles is wat er voor mij inzit, maar dat dat ook genoeg is. We zijn getrouwd en ik heb er geen dag spijt van gehad. De acht jaren kan ik kort samenvatten: we hebben een warme relatie, Soraya is onovertroffen en het is fijn om bij elkaar te zijn.” |
Nu populair
Advertorial: Gossip-bedrijven strekken vleugels verder uit
29 oktober 2024
