Bijzondere Surinamers zijn een jaar na hun heengaan allerszins een terugblik waard.
Opdat ze niet vergeten worden…
Johan Ferrier
Paramaribo – Oegstgeest
12/05/1910 – 04/01/2010
Simultaan kwamen op 9 januari 2010 in de Koningskerk van de Evangelische Broedergemeente in Amsterdam en in de Hervormde Kerk in Paramaribo, velen samen om de laatste eer te bewijzen aan Johan Ferrier. “Wij waren bezig zijn honderdste verjaardag voor te bereiden. In plaats daarvan moeten wij de begrafenis regelen”, zeggen familieleden en vrienden bedroefd.
Hij was de laatste gouverneur en de eerste president van Suriname. Volgens Joan, één van zijn dochters, was haar vader zijn gehele leven in hart en ziel ond
erwijzer. “Hij was er altijd op gericht de talenten van jong en oud te stimuleren en te ontwikkelen. Zijn liefde voor Suriname tekende hem en deze droeg hij altijd uit. Eén van zijn gevierde uitspraken was: ‘Suriname is een door God gezegend land. Laten we ons, schouder aan schouder, inzetten voor dit land en zijn bevolking’.” Naast zijn opleiding tot onderwijzer en pedagoog, heeft hij veel gedaan als oprichter en leider van de Boys Scouts, was hij actief lid van de Hervormde gemeente en politicus. Ondanks de drukte die dat met zich meebracht, was familie voor hem belangrijk. Tot zijn sterfdag had hij regelmatig telefonisch contact met broers en zussen. Op nicht Lilian heeft dat grote indruk gemaakt. “Als gouverneur liep hij iedere ochtend vanuit het paleis naar zijn moeder in de Watermolenstraat.”
Uit zijn huwelijk met Eugenie Lionarons werden vier jongens en twee meisjes geboren en in het huwelijk met Edme Vas zagen twee dochters het levenslicht. Dochter Cynthia McLeod-Ferrier zegt dat eerlijkheid en medemenselijkheid hoog in het vaandel stonden bij haar vader. “Hij behandelde iedereen met respect.” Ferrier leerde zijn kinderen dat het niet uitmaakte wat ze later wilden worden, als ze maar probeerden de beste te zijn in hun beroep. Veel werd door verhalen aan de kinderen bijgebracht. En misschien dat McLeod haar voorliefde voor het schrijven van haar vader heeft, want van zijn hand verscheen het bekende Grote Anansi vertelboek.
Na de machtsovername in 1980 ontstonden meningsverschillen tussen Ferrier en de militairen. Oorspronkelijk was hij bereid zijn krachten te blijven geven, maar toen de grondwet buiten werking werd gesteld en het parlement ontbonden werd, besloot hij onmiddellijk af te treden. Eén dag vóór zijn vertrek hield Ferrier een toespraak waarin hij de militairen op het hart drukte niets te doen waarvoor zij zich als Surinamer zouden moeten schamen.
De uitgangspunten van de padvinderij waren hem zeer dierbaar. Zij vormden de leidraad van zijn leven. De Oranjedassers bliezen dan ook de last post bij de herdenkingsdienst in Paramaribo. Op zijn kist lag de witte lelie met de tekst: ‘Einde spoor, ik ben naar huis gegaan’.
Nu populair
