Hijgen en hijsen
Is dat niet die vooraanstaande Hindostaanse notaris die we daar zien ploeteren door het gras? En die bakra, waarom is hij zo onhandig dat hij languit in het water valt? De vrouw die hem helpt, vertelde mij gisteren nog heel streng maar vriendelijk op het Nederlandse consulaat dat voor de visumaanvraag van mijn Surinaamse verwanten wel wat extra verklaringen nodig zijn. Kijk, nu staat de hele club naar een hoopje papiersnippers op die vuilnishoop te staren!
Iedere maandagmiddag kijken bewoners van Paramaribo met verbijstering naar het selecte gezelschap dat rennend en kuierend zich een weg baant door de meest onherbergzame en ontoegankelijke delen van de stad. De, veelal blanke, notabelen maken deel uit van de Hash House Harriers, wereldwijd een begrip in de hoogste internationale kringen. Dat internationale bestaat in Suriname vooral uit Nederlanders, aangevuld met een aanzienlijke groep fanatieke Surinamers. De Hash is niet zomaar een ren- en wandelclubje, het zijn in werkelijkheid eigenlijk padvinders van formaat. De deelnemers volgen iedere week vanaf een wisselende plaats een route, uitgezet door drie hashers met behulp van versnipperd papier. De deelnemers proberen via de snipperhopen het eindpunt te vinden, maar stuiten vooral op valse sporen, briesende stieren en reeds lang verborgen paden. Dankzij de originele kreet ‘on, on’ en de valse tonen uit een minitoeter weten de achterblijvers in de voetsporen van de voorste, niet zelden met modder besmeurde, lopers te blijven. Voor niet-begrijpende passanten een kolderiek toneel. De beloning bij het eindpunt mag er zijn: kratten vol djogo’s, om het zojuist verloren vocht weer aan te vullen. De Hash is de manier om een stad, in dit geval Paramaribo, beter te leren kennen. Je wordt geleid over niet vermoede paden en straten, door achtertuinen en verborgen bosjes en soms zelfs langs bordelen en andere levendige plaatsen en over straten die in het dagelijkse leven beter kunnen worden gemeden. Door de arme wijken vol krotwoningen en langs de paleizen van de beperkte groep Surinamers die zich dat kan veroorloven. Kortom, door het Suriname zoals dat is. Dat die blik op de werkelijkheid na het hijgen en zweten voor menigeen wordt vertroebeld door het hijsen na afloop, is een detail dat valt onder de noemer traditie.
Nu populair
