Body Language
Liefhebbers van moderne dans komen niet echt aan hun trekken in Body Language. Wat zij wel te zien krijgen, zijn danstechnieken met special effects. Vertraagde momenten, afgewisseld met versnelde shots geven soms een prachtig beeld van hoe verschillende dansstijlen zijn opgebouwd. In deze eerste Nederlandse dansfilm had die verfijning uitgediept kunnen worden, al wil je op sommige momenten wel in je stoel meebewegen. Maar het is eerder de muziek die deze emotie losmaakt en daarmee ook de belangrijkste drager van de film lijkt. Jammer genoeg is de film te kort, zeker wanneer aan het eind the real battle plaatsvindt. Tegenstanders van Nina (Ingrid Jansen), Quincy (Ruben Solognier), Ray (Boris Schreurs), Tara (Sigourney Korper), Samuel (Lorenzo van Velzen Bottazzi) en Bobby (Luciano Hiwat) krijgen niet de kans hun dansstaaltjes te laten zien. Voor het publiek geen vergelijkingsmateriaal dus. Een dubbele anticlimax, omdat van tevoren vaststaat wie de winnaars worden.
De makers hebben blijkbaar weinig opgestoken van serieuze dansfilms als Grease, Step Up en Fame. In plaats daarvan lijkt Body Language de verfilming van een goedkoop snoepreisje naar New York. De film vertelt ook het clichéverhaal van de harde strijd om aan de absolute (dans)top te komen. Tegenstanders schromen er niet voor elkaar letterlijk onderuit te halen met soms kapotte knieën als gevolg. Daarnaast zijn er liefde, overspel, een vadercomplex en de onbereikbare Amerikaanse glitter en glamour met daaraan gekoppelde verleidingen, om het drama, of beter gezegd de film, compleet te maken. Meer language dus dan body.
De verschillende verhaallijnen nemen te veel tijd in beslag, waardoor het dansen ondergesneeuwd raakt. Als je interessante verhaallijnen hoopt te zien, kom je van een koude kermis thuis. Pogingen om de diepte in te gaan, gaan volledig de mist in. De film ontspoort door oppervlakkigheid, zeker wanneer je ook nog de slechte acteerprestaties voor je kiezen krijgt. En wanneer je denkt alle clichés voor een slechte B-film gezien te hebben, verschijnt uit het niets de jonge Bobby, die door zijn hosselende vader ’s morgens ergens wordt afgezet om in plaats van naar school te gaan, zijn eigen maaltijden bij elkaar te dansen. New York is groots als je er voor het eerst bent, waardoor alles zo machtig lijkt. Central Park en kleine obscure achterafsteegjes, bars en clubs vullen het decor, maar missen net het spectaculaire wat je van de Big Apple zou verwachten.
Body Language is het filmdebuut van clipregisseur Jeffrey Elmont en choreograaf Roy Julen, beiden met een Surinaamse achtergrond. De cast heeft zijn sporen in de Nederlandse danswereld verdiend in televisieprogramma’s als So You Think You Can Dance en De Weg Naar Fame, maar verliezen de strijd in de acteerarena, waar geen plaats is voor losers.
STUART RAHAN
Body Language, Jeffrey Elmont (regie) en Roy Julen (choreografie), 2011
Nu populair
