Toen & nu
Suriname telt honderden oude gebouwen met een mooie geschiedenis
De Hendrikschool
1920-2012
Wat de Hendrikschool zo speciaal maakt ,is dat ze de allereerste ULO was van Suriname. In de negentiende eeuw gaven sommige docenten al les op het niveau van ULO, maar dat stelde niet veel voor omdat ze vaak meer vakken moesten geven in enkele particuliere scholen. Die laatsten werden in 1887 verenigd door het toenmalige hoofd van het Departement van Onderwijs, dr. Herman Daniël Benjamins, tot de Openbare Gecombineerde School voor ULO. Hij staat ook bekend als grondlegger van het Surinaamse onderwijs en er werd zelfs een straat naar hem genoemd.
Omdat het gebouw officieel geopend werd door gouverneur Hendrik Jan Smit, kreeg het de naam Hendrikschool, met als eerste directeur J.J. Heilbron.
Kinderen van de koloniale overheersers en van de vermogende en intellectuele elite, zaten verdeeld in acht klassen. Later ging het elitaire karakter verloren en kon iedereen er naartoe. Intussen is het aantal klassen uitgebreid tot 21, waarin meer dan 460 leerlingen onderwezen worden.
In de school liggen administratieve boeken bewaard,waarvan de oudste erg sjofel ogen. Op de flinterdunne en bijna loskomende bladeren, staan in een sierlijk handschrift alle gegevens van de leerlingen vermeld. De inkt is gebleekt, maar nog steeds duidelijk leesbaar. Niet alleen hun naam en voornaam zijn er te vinden, maar ook de geboortedatum, die datum van hun ‘planting’ op de school en hun vertrek, de naam en het beroep van hun ouders en eventuele andere opmerkingen, zoals bijvoorbeeld wanneer ze hun getuigschrift hebben gekregen of dat ze naar Nederland zijn vertrokken. Soms komen nakomelingen de boeken inkijken om gegevens van hun grootouders of overgrootouders op te zoeken.
Aangezien het inmiddels tot het Unesco Werelderfgoed behoort, mag er niets veranderd worden aan het monumentale pand. Aan de straatkant zijn drie deuren met elk hun eigen opstapje, vroeger in de vorm van een halve cirkel. Vandaag zijn ze verkleind tot rechthoeken, vermoedelijk om plaats te maken voor het voetpad.
De opvallende kroonlijst van het hoofdgebouw was niet alleen een primeur in Paramaribo, maar ook het platte dak was vernieuwend.In tegenstelling tot pannen en leien, houden licht hellende zinken platen het hier waterdicht. Daardoor waren steile daken niet langer noodzakelijk.
Waar nu de directie, administratie en bibliotheek zitten in het hoofdgebouw, was vroeger een lesruimte.
Enkele jongens in hun lichtblauweuniformen lopen over het schoolterrein. Ze worden betrapt door de directrice en moeten op een bankje wachten op een uitbrander of straf. Dat zal wel niet zoveel anders zijn dan tientallen jaren geleden.
BEELD: augusta curiel en pieter vierstraete