Naam: Ricky Stutgard
Leeftijd: 51
Beroep: levensmiddelen-technoloog
Ricky Stutgard is de bekendste levensmiddelentechnoloog in Suriname en hoofd van het Microbiologisch/veterinair laboratorium van Celos. Hij trekt met regelmaat aan de bel over misstanden in de voedingssector. Daarnaast heeft hij zijn eigen voorlichtingsprogramma op televisie.
Zit je lekker in je vel?
“Ik denk het wel. Ik heb een lieve vrouw, Monique, en twee kinderen, Alta-Gracia en Shaquille, die hun best doen op school. Ik heb mijn eigen huis, twee auto’s en tien honden; drie pitbulls, een rottweiler, een pekinees, een halve teckel en vier straathonden. Ik verzorg al 5,5 jaar maandelijks een televisieprogramma over voeding, geef op de universiteit les, ben hoofd van het Microbiologisch/veterinair laboratorium van Celos, geef vaak lezingen en heb het gevoel dat mijn werk gewaardeerd wordt. Ja, ik zit goed in mijn vel.”
Waar ben je mee bezig?
“Met het lezen van vele verslagen van mijn studenten. Ik heb een achterstand en moet dat inlopen. Ook ben ik bezig met het in elkaar zetten van mijn volgende tv-programma.”
Wat wil je absoluut nog doen?
“Een huis bouwen voor mijn dochter, het huidige huis is voor mijn zoon.”
Wie bewonder je?
“Nelson Mandela. Hij heeft gestreden voor hetgeen waarin hij geloofde. Na 27 jaar in de gevangenis te hebben gezeten, werd hij een vrij mens en bovendien ook nog de eerste zwarte president van Zuid-Afrika. Hij toonde toen zijn grootheid door niet op wraak uit te zijn, maar te trachten Zuid-Afrika bijeen te houden.”
Ga je voor geluk of geld?
“Voor beide. Geluk geeft namelijk nog geen geld en geld geeft nog geen geluk. Geluk is heel relatief. Iemand kan zich al gelukkig voelen bij het lezen van boeken, kijken naar televisie, dan wel bij het helpen van een zieke. Een ander heeft zoveel geld dat hij alles kan kopen wat hij maar wil en voelt zich toch ongelukkig. Geld heb ik nodig omdat ik mezelf en mijn gezin kan voorzien van de primaire behoeften, zoals eten, kleding en een huis en secundaire behoeften, zoals vervoer, uitstapjes en het organiseren van jaardagfeestjes. En als het kan ook van de tertiaire behoeften, zoals binnenlandse en buitenlandse reizen.”
Liefde of succes?
“Beide. Succes in het werk dat ik doe en liefde van mijn gezin, familie, vrienden en collega’s.”
Bang voor de dood?
“Ik ben niet bang voor de dood, omdat ik weet dat ik sowieso zal doodgaan. Wat ik wel hoop is dat het snel afgelopen is. Dus net als mijn moeder, Silvie, die op 9 januari 2010 plotseling overleed. Ze had een paar dagen een griepje. Op zaterdag 8 januari bracht ik ‘s avonds nog een portie gestoofd varkensvlees voor haar. Bij vertrek maakte ik nog het grapje ‘Bel je later’. Rond twaalf uur de volgende dag werd ik gebeld en vernam dat ze er niet meer is. Hartinfarct, zei de dokter. Wat ik wel hoop, is dat mijn kinderen groot genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen.”
Ga je op je sterfbed ergens spijt van hebben?
“Fouten maken, doen wij allemaal. Ik hoop dat ik geen enkele fout maak die absoluut onherstelbaar is en waarvan ik overtuigd ben dat ik er de absolute veroorzaker van ben. Als dat wel het geval is, dan zal ik er zeker spijt van hebben.”
Geloof je in leven na de dood?
“Dat is een religieuze vraag en ik ben er niet van overtuigd dat ik zó religieus ben. Na mijn dood zien wij het wel. Wat ik wel probeer te doen, is zo rechtvaardig mogelijk te zijn. Let wel: ik heb niet gezegd zo eerlijk mogelijk!”
Hoe zou je herinnerd willen worden?
“Als de persoon die er het fundament voor heeft gelegd dat Surinamers voedselveiliger leven dan ten tijde van mijn leven.”
