Surinaamse mediabedrijven hebben geweigerd om een persconferentie van auteursrechtenorganisatie Sasur bij te wonen. Volgens de eigenaren zou er geen sprake zijn van een boycot in een conflict waar ze zelf bij betrokken zijn. Hun lafhartige en hypocriete gedrag dwingt redacties, die eigenlijk verantwoordelijk zouden moeten zijn voor de inhoud, zelfcensuur te plegen.
Hoe geloofwaardig zijn media nog als ze de grieven van een bepaalde organisatie niet willen publiceren, omdat ze zelf partij zijn? Totaal niet, is het simpele antwoord. De kwestie-Sasur is (of je het nu met het handelen van deze stichting eens bent of niet) daar het overduidelijke bewijs van. Sasur en media-eigenaren liggen al maanden met elkaar in de clinch over rechten die betaald zouden moeten worden voor muziek die is gebruikt. Een onderwerp waarover mediabedrijven het liefst niet berichten, want het stelen van intellectuele eigendommen is bij hen gemeengoed. Niet alleen als het om muziek gaat of om films, in Suriname denkt iedereen dat alles gratis is.
Toegegeven, de werkwijze van Sasur roept veel vragen op; vooral of het geïnde geld ook daadwerkelijk bij de intellectuele eigenaren terecht komt. Maar dat geeft de leden van de Vereniging van Radio- een Televisiebedrijven in Suriname (VRTS) niet het recht om de luisteraars en kijkers cruciale informatie te onthouden.
Terecht veegde de Surinaamse Vereniging van Journalisten (SVJ) direct de vloer aan met de VRTS. Daarnaast was het een goed teken dat tal van journalisten op persoonlijke titel woedend reageerden op de inmenging van hun bazen. Niet dat ze daar veel aan konden veranderen, want redactiestatuten waarbij de macht van de eigenaar en de redactie duidelijk wordt gescheiden, bestaan nauwelijks in ons land. De gevolgen daarvan kunnen we dagelijks lezen of horen. De STVS, SRS en ATV dansen al sinds hun ontstaan naar regeringspijpen, in Times of Suriname heeft eigenaar/zakenman Dilip Sardjoe altijd gelijk, bij Dagblad Suriname weet je nooit wat onder leiding van oud-minister en politieke dwarrelaar Faried Pierkhan nu de hele, halve of geen waarheid is. Zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Helaas waren er ook journalisten die zich achter de media-eigenaren schaarden. De meest opmerkelijke reactie kwam van Joyce Abdullahkhan, die zelf in een grijs verleden een onbetekenende voorzitter van de SVJ was. Het besluit van de mediabonzen is volgens haar gerechtvaardigd, ‘omdat Sasur mediabedrijven omver probeert te werpen’. Journalisten zouden daardoor hun baan kunnen verliezen, waar ook hun gezinnen de dupe van worden. “Gaat de SVJ ze dan werk geven en betalen?”, zo riep ze verongelijkt in een suffig praatprogramma.
Dit is een nogal kromme redenering. Laten we de vuile was van een corrupte minister ook maar bedekken, anders is hij straks zijn baan kwijt en zit zijn gezin op een houtje te bijten. Het decemberproces kunnen we ook gelijk stoppen, stel je voor dat president Bouterse en al die andere verdachten straks worden veroordeeld, dan is hun persoonlijke ellende niet te overzien.
Abdullahkhan behoort tot het leger journalisten dat niet begrijpt dat je het nieuws moet brengen zoals het in werkelijkheid is, en niet zaken dient te verzwijgen omdat jij of iemand in je directe omgeving daar belang bij heeft. Datzelfde geldt voor de media-eigenaren, die hun ware aard erg opzichtig hebben getoond. Hopelijk komen de oprechte journalisten vanaf nu ook in andere gevallen in opstand als ze worden beknot in hun werk. En maken ze duidelijk dat zij degenen zijn die bepalen wat wel en niet wordt gezegd en geschreven, dat niet de media-eigenaren wat dat betreft de baas zijn. Pas dan kunnen we in de toekomst hopelijk een keer trots zeggen dat de journalistiek in ons land werkelijk schoon en onafhankelijk is.
Nu populair
