Armand Snijders beoordeelt elke maand een of meer tv-programma’s
Panodrama
Het begon ruim tweeënhalf jaar geleden zo veelbelovend: het actualiteiten-praatprogramma Panorama op ATV en zusterzender TV2. Met een prima gejat concept, waarbij live met vier totaal verschillende gasten werd gediscussieerd over actuele onderwerpen. En dat zelfs vier dagen in de week! Maar anno 2012 zijn, zoals zo vaak in ons land gebeurt, alle doelstellingen en principes overboord gegooid en is Panorama verworden tot Panodrama, een oeverloos saai praatprogramma zonder actualiteit, zelfs nog erger dan Magazine 4 van ABC en nog saaier dan To the point van Apintie. Dat laatste lijkt onmogelijk, dus daarvoor verdienen de makers van Panorama eigenlijk een prijs. Maar als ze die in ontvangst nemen, moeten ze wel beloven per direct van de buis te verdwijnen.
Ik was eind 2009, toen Panorama net was geboren, enkele weken bij toeval als invaller verantwoordelijk voor de inhoud. Dus ik weet waarover ik het heb en wat oorspronkelijk de doelstellingen waren: een flitsend en spraakmakend praatprogramma maken, waarbij de gasten stevig met elkaar in discussie gaan en waar de kijkers nog dagenlang over zouden napraten.
Het was vrijwel altijd spannend, vooral door de tegenstellingen tussen de gasten. Zo dreigde toenmalig minister van Volksgezondheid Celsius Waterberg, enkele minuten voordat men de lucht in ging, weg te lopen toen hij zag dat ook zijn eeuwige rivaal, de arts Asha Mungra, aan tafel kwam zitten. En de lachbui van Sharda Ganga over de naïviteit en dommigheid van een politieke tafelgenoot, is historisch.
Maar na een jaar kwam er flink de klad in. De particuliere initiatiefnemers konden het financieel niet meer bolwerken, deden de nodige concessies om adverteerders blij te maken, zagen hun sterpresentator Giwanni Zeggen weglopen en gooiden uiteindelijk het bijltje erbij neer. Nu is ATV volledig verantwoordelijk voor de inhoud en loert de Staat over de schouder mee. Het kritische heeft plaatsgemaakt voor het lome. Alleen Rappa is gebleven, wat het enige lichtpunt is. Maar ik ga echt niet een uur lang naar zinloos geleuter zitten luisteren in de hoop zijn vaak vlijmscherpe woordspelingen te kunnen horen.
Tegenwoordig ken ik niemand meer die nog naar Panorama kijkt. En terecht: de onderwerpen zijn totaal oninteressant, variërend van de zoveelste verjaardag van een serviceclub tot een vooruitblik op een activiteit die slechts een handjevol mensen interesseert. De presentatie, afwisselend in handen van een dame en een heer, is bedroevend slecht. Ik zal hun namen maar niet noemen, ik vermoed dat ze zichzelf diep van binnen schamen dat ze dit moeten doen maar eigenlijk niet kunnen. Vooral zij lijkt te lijden aan cameravrees en wekt de indruk dat ze een uur lang geen flauw benul heeft waarover ze praat. Gelukkig voor beiden schommelt de kijkdichtheid rond de nul, dus kunnen ze waarschijnlijk zonder uitgelachen te worden, over straat lopen.
Helemaal zonder boeiende praatprogramma’s hoeven de kijkers het echter niet te doen: Mmanteng taki, van maandag tot en met vrijdag om acht uur ’s morgens op de STVS, wordt steeds interessanter. Liet ik mij enkele maanden geleden nog negatief uit over de wat al te voelbare bemoeienis van regeringszijde, ik moet nu erkennen dat het steeds kritischer wordt en dat zelfs opposanten van de huidige leiders hun zegje mogen doen. Vooral de zorgvuldige wijze waarop het soms uit zijn verband gerukte nieuws wordt genuanceerd, verdient een pluim. Mmanteng Taki is inmiddels een programma waar ik graag wakker voor word en waarvoor ik in de vroege uurtjes met plezier het zichzelf steeds maar weer herhalende nieuws van de BBC en CNN laat schieten. Ik kijk uit naar de dag dat Mmanteng taki wereldkundig maakt dat aan Panodrama een definitief einde is gekomen.
Nu populair
