Boegroes: de nieuwste trend op seksgebied
Balletjes van genot
Overgewaaid uit de gevangenis en nu ook daarbuiten massaal in gebruik. Wat vaginale
stoombaden doen voor vrouwen, doen boegroes voor mannen: ze verhogen het seksuele
genot van de partner. De balletjes, afkomstig uit Johnnie Walker-flessen of gemaakt van
dominostenen of tandenborstels, worden in het geslachtsdeel aangebracht en zijn het
begin van een verslaving.
In de wachtruimte van de praktijk van dokter Voigt zit een aantal mannen en vrouwen wat verdrietig om zich heen te kijken. Een klein meisje ligt met haar ogen gesloten op de schoot van haar moeder, die om de minuut door haar kletsnatte haren streelt. Met een slepende voet achter zich aan, verplaatst een man zich naar de dokterskamer, terwijl een Braziliaan een rooddoorlopen doek tegen zijn hoofd blijft vastdrukken. Dokter Voigt heeft het er maar druk mee vandaag, zijn collega is wegens ziekte thuis. Helaas voor de vele mannen die gezond en wel ook in de rij staan voor deze befaamde praktijk. Naast het uitschrijven van recepten voor griep en het behandelen van andere kwalen, wijdt Voigt zijn dokterscarrière namelijk ook aan het vergroten van het seksuele genot van man en vrouw. Zes jaar geleden zwichtte hij door de explosieve vraag naar de kleine genotsballetjes die onder de huid van de penis worden aangebracht. Boegroes, ook wel bekend als pearlings of genital beadings, zijn vanuit de gevangenis overgewaaid naar de stad. Wie een kleine heeft, krijgt een grote en wie een grote heeft, krijgt een monster, aldus de fans. “Mannen bleven mij maar vragen of ik ook boegroes kon zetten. Op een gegeven moment dacht ik: nou, laten we kijken hoe we die groep kunnen gaan helpen”, legt Voigt uit. “Ik was er wel al bekend mee omdat er vaak mannen bij mij komen die ze weer weg willen halen. Dit gebeurt meestal als iemand een vrouw heeft gevonden met wie hij zijn leven wil delen en die niet zit te wachten op een knobbelig geslachtsdeel. Anderen hebben het bijvoorbeeld op straat laten zetten, dan kan het fout gaan. Ik heb een keer iemand gehad die een glazen knikker had gebruikt, die was uiteindelijk in tweeën gespleten. Hij had twee scherven in zijn geslachtsdeel, waardoor er inwendige snijwonden ontstonden.”
Souvenirtje
Hij rommelt wat in de vele laatjes van zijn bureau dat met verjaardagskaarten, bloemen, talloze recepten en andere papieren is overladen. Een klein zakje wordt naar boven gehaald. “Kijk, dit heb ik als souvenirtje gehouden.” De dokter haalt een aantal balletjes uit het doorzichtige zakje en laat ze op zijn handpalm rollen. “Die grote is van een Johnnie Walker-fles. Ik heb ze een keer weggehaald en gehouden”, hij lacht. Om infecties en verkeerd gezette boegroes te voorkomen, begon hij met een thuisstudie om ze zelf te gaan zetten. Een opleiding is er immers niet. “De eerste keer dat ik ze weg moesten halen, keek ik goed hoe ze gezet werden. Uiteindelijk heb ik mijn eigen manier ontworpen, die ervoor zorgt dat er geen infecties ontstaan. In tegenstelling tot degenen die het op straat zetten, verdoof ik de patiënten. Ze voelen er bij mij dus eigenlijk niet veel van. Ook let ik goed op de grootte van de incisies die ik maak. Op straat wordt het vaak met scheermessen gedaan, die worden gewoon door de penis heen gestoken. Heel gevaarlijk, want je kunt een groot bloedvat raken. Ik voel eerst hoe stug de huid is, dan ga ik er voorzichtig een paar keer overheen zodat er een klein sneetje ontstaat waar ik de boegroe onderhuids in kan stoppen. Zo raak ik geen bloedvaten.”
Verslavend
Per week helpt dokter Voigt twee tot drie mannen in de leeftijd van twintig tot veertig jaar oud, meer kan hij wegens de drukte van de gewone praktijk niet aan. In zijn ‘boegroepraktijk’ gelden wel een aantal regels. “Wie naar mij toe komt, neemt zijn eigen balletjes mee. Ik wil namelijk niet aansprakelijk zijn als ik hem een te grote knikker heb gegeven. Sommige vrouwen kunnen dat niet aan en daar wil ik niet de schuld van krijgen. Ook zet ik niet meer dan drie boegroes bij één persoon. Dat doe ik gewoon niet. Mannen willen er namelijk steeds meer. Sommigen lopen wel met vijftien balletjes rond. Dan kan het heel pijnlijk zijn om ze er weer uit te halen. Door het gewicht krijgen ze hem soms niet meer omhoog. Ik waarschuw daarvoor, maar misschien denken ze dan van ‘dat zal wel meevallen’.” Per boegroe rekent de dokter vijftig srd. Ondanks de drukte bij zijn praktijk, zijn er nog velen die het gratis op straat laten zetten. Zoals bij Renalto, die, zelf boegroeloos, zes jaar geleden begon met het zetten van de balletjes bij vrienden. “Zelf heb ik het nooit gewild, maar er werd veel over gepraat. Ik was nieuwsgierig, het was nieuw voor mij, dus ik ben begonnen met het zetten bij vrienden. Ik zag het meer als een hobby.” Net als dokter Voigt heeft ook Renalto zijn eigen manier ontworpen. “Ik gebruik een scheermes of een hark waarvan ik één van de punten vijl tot het heel scherp is. Ik zet ze zonder verdoving en druk de wond gewoon vast tot het dicht is. Dan moeten ze vier dagen antibiotica drinken, gewoon die voor wonden. Die haal ik bij een speciale apotheek zonder recept, maar ik zeg niet welke”, hij gniffelt. “De antibiotica maken het helemaal droog en strak. Ze moeten de balletjes wel de hele tijd blijven rollen, heen en weer, zodat het niet vast gaat zitten.”
Gevangenis
Hoewel eigenaren van boegroes er trots op zijn, lopen ze er niet mee te koop. Via via kan er wel iemand geregeld worden die erover wil praten: Tjeco. Zijn boegroes zijn door een ex-gedetineerde gezet. “Mensen leren het in de gevangenis en laten het daar doen omdat het de beste plek is. Je moet namelijk ergens zijn waar je een tijd geen omgang kan hebben met dames. Sommigen gaan hiervoor ook naar het binnenland en laten het doen als ze daar een tijd aan het werk zijn.” Wie er precies als eerste mee is begonnen, weet Tjeco niet, maar de ex-gedetineerden hebben het volgens hem wel naar de stad gebracht en ervoor gezorgd dat mensen die niet in de gevangenis hebben gezeten er bekend mee werden. Dit verhaal lijkt op de legende van de Japanse criminele organisatie Yakuza, waar het zetten van boegroes bekend staat als pearling. Elk lid van de Yakuza die in de gevangenis belandde, kreeg per jaar dat hij vastzat één balletje onder de huid van de penis ingebracht. Daaraan was precies te zien hoeveel jaar iemand had gezeten. Waar en hoe dit precies naar ons is overgewaaid, blijft de vraag, maar in Europa en Noord-Amerika staan boegroes bekend als genital beading. Tjeco zelf zweert bij dominostenen. “Dat noemen we de raketten, ze zijn kleiner dan de knikkers uit Johnnie Walker-flessen. Ik maak ze zelf met behulp van een metalen zaag, een vijl en schuurpapier. Uit één dominosteen haal ik wel zes balletjes.” Zelf heeft hij er drie laten zetten, meer hoeft hij niet. “Nee, dit is genoeg. Vrienden van mij hebben er wel veertien of vijftien, maar dat moet ik niet. Dat wordt veel te zwaar.” Sinds hij de beslissing heeft genomen is zijn seksleven niet meer hetzelfde, laat hij met een grote glimlach weten. “De eerste keer dat je met boegroes seks hebt, doet het even pijn, maar na een paar minuten: je weet niet wat je voelt. Heeft een vrouw eenmaal een man met een boegroe gehad, dan willen ze nooit meer iets anders, zo heb ik gehoord”, hij lacht en veegt zijn handpalmen af aan zijn broek. “Ik vind het eigenlijk wel een beetje raar om erover te praten.” De reden om het te zetten was vooral nieuwsgierigheid, maar ook op verzoek van een vrouw. “Ik had toen een vriendinnetje en zij vond het echt heel leuk. Ik wilde wel weten hoe het voelde.” Verhalen over vrouwen die er eigenlijk niet zo blij mee zijn, doen ook de ronde, maar volgens Tjeco zweert de meerderheid toch bij een man met boegroes. “Ja, sommigen noemen het wel beestachtig. Dan zeggen ze dat de mannen hen komen vernietigen. Er zijn dan ook wel mannen die niets zeggen van tevoren. De vrouwen merken het pas als het er al in zit. Dan voelen ze dat het toch wel lekker is. En daarna! Willen ze nooit meer iets anders. De reactie is ook vaak dat het te veel pijn doet, omdat ze te vaak en te hard klaarkomen. Uiteindelijk voelen ze dan niks meer bij een man zonder boegroes, daarom willen ze niets anders.”
Risico’s
Verloskundige Angela Traag ziet dit met eigen ogen gebeuren. “Vrouwen raken verslaafd aan mannen met boegroes. Niet van één of twee keer, maar als ze frequent seks met boegroes hebben, willen ze daarna geen man meer zonder. Het genot vinden ze dan niet meer terug.” Hoewel ze bekend is met de verhalen van de vrouwen, is ze geen voorstander van het fenomeen. De risico’s voor vrouwen zijn groter dan zij zelf denken. “Het brengt schade toe bij een vrouw. Door vaak seks te hebben, snijden de boegroes groeven in de vaginawand. Kleine openingetjes die een broeinest vormen voor het HPV- en HIV-virus. Het HPV-virus nestelt zich in de groeven waardoor er uiteindelijk kanker kan ontstaan. Ook via orale seks kunnen geïnfecteerde cellen trouwens worden doorgespeeld. Hierdoor kan keelkanker ontstaan.” Volgens haar is het dan ook geen slim idee om een man met boegroes te zoeken. “Als ze ook nog ruw te keer gaan, kunnen er scheuren in de vaginawand ontstaan; het brengt alleen maar schade.” De zoektocht naar een ‘verslaafde’ vrouw blijkt moeilijker dan gedacht. Men wil niet praten over het fenomeen. Traag verklaart: “Het is een taboe. Vrouwen zullen er niet snel iets over vertellen.” Intussen zijn Tjeco en de vele anderen boegroemannen nog tevreden en helpt dokter Voigt iedere week nog drie mannen aan de genotsballetjes. Hoeveel procent van de mannen zweren bij een boegroe, blijft onduidelijk. Wel is duidelijk dat deze vorm van seksueel genot terrein aan het winnen is.
Nu populair
