‘Even’ slikken
De zware stoelgang van een smokkelaar
Duizenden euro’s verdienen met een simpele vlucht naar Nederland. Het lijkt aanlokkelijk. De enige voorwaarde is dat je je tijdens deze vlucht vol slikt met in plastic verpakte cocaïne. In 2011 werden er bijna vijfhonderd bolletjesslikkers gepakt op luchthaven Schiphol. De gevolgen zijn vaak veel groter dan zij zich hadden kunnen voorstellen. Parbode volgde hun spoor en kreeg een kijkje achter de scans.
08.00 uur
Woensdagochtend, luchthaven Schiphol. Vlucht KL 0714 uit Paramaribo is net geland en de eerste passagiers verlaten het vliegtuig. Voordat ze na negen uur vliegen warm onthaald worden door familieleden, worden ze eerst begroet door grote herdershonden. Aangelijnd lopen de dieren samen met de douaniers in hoog tempo langs de lange rijen mensen, op zoek naar sporen van drugs. Af en toe blijven ze staan en wordt er aandachtig gesnuffeld. Zou dit een spoor van drugs zijn? Gelukkig blijkt het in de meeste gevallen loos alarm en snuffelt de hond na enkele seconden alweer aan iemand anders. Wanneer de speurder wel op iemand reageert, wordt die meestal niet meteen opgepakt. Maar de douaniers weten dan precies wie ze het komende halfuur extra in de gaten zullen houden.
08.10 uur
De honden hebben hun werk gedaan. Alle passagiers hebben het vliegtuig veilig verlaten. Daarmee is de jacht op drugs nog niet afgelopen. Er vormen zich rijen voor de douaniers, die in groene uniformen met de armen over elkaar staan opgesteld om de passagiers stuk voor stuk aan een vragenvuur te onderwerpen. “Wat heb je in Suriname gedaan en wie heeft je ticket betaald?”, vraagt een douanier aan een jonge reizigster. Lachend antwoordt ze: “Daar heb ik heel hard voor gewerkt.” Hoewel de meeste mensen weten dat dit allemaal preventief is, hangt er toch een gespannen sfeer. De vragen zijn luchtig, maar vage antwoorden of zweetdruppels zetten de getrainde zintuigen van de beambten op scherp. Wat de reizigers niet merken, is dat ondertussen ook hun bagage wordt gecontroleerd. Voor Suriname en de Antillen geldt een honderdprocentcontrole. Dit houdt in dat iedereen die op Schiphol arriveert, gecontroleerd wordt. Deze procedure is ingevoerd om de drugssmokkel tegen te gaan.
08.30 uur
De laatste check. Na een soms vluchtig, soms doortastend gesprek met de douaniers, zijn de vermoeide passagiers nog niet klaar. De reizigers staan volbepakt voor de scanband. Stuk voor stuk wordt alle bagage op de band gelegd om door de scan te worden gehaald. Een vrouw heeft haar handen vol met tassen en moet moeite doen om haar hoge gympen uit te krijgen. Een aantal passagiers moet namelijk ook nog de schoenen uittrekken om vervolgens op sokken door het detectiepoortje te gaan. Hoge schoenen zijn immers een ideale bergruimte voor smokkelwaar. Acht douaniers staan voor en achter aan de bagagebanden om de reizigers een voor een te controleren.
09.00 uur
Gelukkig. Het werk van de douane zit er op en niemand van KL 0714 is aangehouden op verdenking van drugs. Na ruim een uur van wachten en controles kunnen de passagiers eindelijk richting de uitgang. Niet iedereen komt vlekkeloos langs de douane. Wanneer er drugs worden aangetroffen, of wanneer daar een vermoeden van is, worden verdachten overgedragen aan de Koninklijke Marechaussee. Dagelijks worden er gemiddeld twee tot drie bolletjesslikkers opgepakt. Wat gebeurt er eigenlijk met hen? Ludo, teamleider bij de Koninklijke Marechaussee op Schiphol, legt uit en laat zien wat er gebeurt wanneer bolletjesslikkers in zijn handen vallen.
Smeken
“Verdachten worden met een zwaarbewaakt busje van Schiphol naar dit cellencomplex gebracht. In deze cellen moeten ze wachten op het intakegesprek. Veel van hen zijn zenuwachtig, bang of agressief. Sommigen smeken me om ze vrij te laten”, vertelt Ludo. Echt aangenaam is zo’n wachtruimte niet. De cellen zijn kil en leeg, er zijn geen ramen en er staat alleen een houten bankje. Hier wacht de verdachte op verhoor en medisch onderzoek. “Slikkers slikken zichzelf zo vol, dat je de bolletjes soms van buiten af kan voelen”, vertelt Ludo. Er is altijd een arts in het gebouw om lichamelijk onderzoek te verrichten. Daarnaast is de arts aanwezig om in te grijpen wanneer het mis gaat. “Er hoeft maar een bolletje te klappen en de gevolgen kunnen al fataal zijn. Pure cocaïne is zeer schadelijk voor het lichaam, met een beetje pech ben je na twee minuten dood.” Na soms een paar uur wachten, wordt de verdachte uit zijn cel gehaald. Er moet een dossier opgemaakt worden. Om er zeker van te zijn dat de verdachte is wie hij zegt dat hij is, wordt er een vingerafdruk afgenomen en een foto van het gezicht gemaakt. “We komen regelmatig verdachten tegen die met een vals paspoort reizen. De vingerafdruk zorgt ervoor dat we zeker weten dat we tijdens het hele proces de goede persoon voor ons hebben”, legt Ludo uit.
“Verdachten worden met een zwaarbewaakt busje van Schiphol naar dit cellencomplex gebracht. In deze cellen moeten ze wachten op het intakegesprek. Veel van hen zijn zenuwachtig, bang of agressief. Sommigen smeken me om ze vrij te laten”, vertelt Ludo. Echt aangenaam is zo’n wachtruimte niet. De cellen zijn kil en leeg, er zijn geen ramen en er staat alleen een houten bankje. Hier wacht de verdachte op verhoor en medisch onderzoek. “Slikkers slikken zichzelf zo vol, dat je de bolletjes soms van buiten af kan voelen”, vertelt Ludo. Er is altijd een arts in het gebouw om lichamelijk onderzoek te verrichten. Daarnaast is de arts aanwezig om in te grijpen wanneer het mis gaat. “Er hoeft maar een bolletje te klappen en de gevolgen kunnen al fataal zijn. Pure cocaïne is zeer schadelijk voor het lichaam, met een beetje pech ben je na twee minuten dood.” Na soms een paar uur wachten, wordt de verdachte uit zijn cel gehaald. Er moet een dossier opgemaakt worden. Om er zeker van te zijn dat de verdachte is wie hij zegt dat hij is, wordt er een vingerafdruk afgenomen en een foto van het gezicht gemaakt. “We komen regelmatig verdachten tegen die met een vals paspoort reizen. De vingerafdruk zorgt ervoor dat we zeker weten dat we tijdens het hele proces de goede persoon voor ons hebben”, legt Ludo uit.
Poepen
“De stoelgang van het menselijk lichaam duurt gemiddeld zestien uur. Een vlucht van Suriname naar Nederland duurt met inchecken en controles vaak ruim twaalf uur. Het menselijk lichaam kan de stoelgang niet stopzetten. Nadat een verdachte is binnengebracht, duurt het dus niet lang voordat hij of zij naar het toilet moet”, aldus Ludo. Daar is een speciale ruimte voor. Ludo opent de deur. In de witte ruimte is niet veel te zien. Er hangt een kleine wasbak en op een verhoging van twee treden hangt het belangrijkste; het slikkerstoilet. Dit staat continu onder cameratoezicht om ervoor te zorgen dat de cocaïne niet verduisterd kan worden. “Dit is voor de verdachte niet prettig. De bollen kunnen vast gaan zitten in de darmen. Vaak zitten ze dan ook niet op hun gemak op het toilet”, zegt Ludo. De ontlasting wordt gefilterd op bolletjes, dit gebeurt met behulp van een spoelmachine. Het toilet bij de verhoorkamers is niet het enige. Ludo legt uit dat iemand de cel in moet wanneer eenmaal blijkt dat hij bolletjes geslikt heeft. Daar moet de verdachte wachten totdat hij helemaal ‘leeg’ is. Er mag geen drugs meer in zijn lichaam zitten voordat hij wordt overgedragen aan de officier van justitie. Ludo laat ook de toiletten bij de cellen zien. Op een van de camera’s is te zien dat er een man met veel moeite op de wc zit. De trekken in zijn gezicht verraden dat hij pijn heeft. Wanneer hij klaar is en van de wc afkomt, kijkt een medewerker meteen in de spoelbak of de man drugs heeft achtergelaten. Helaas, niets. “De man had zoveel pijn. De volgende keer moet er iets meekomen”, zegt de medewerker. Meteen achter de man komt een vrouw aangerend, met haar broek al open. Ze moet heel nodig. “Dat is een nadeel”, zegt Ludo. “De verdachten moeten onder begeleiding naar het toilet, maar je kunt moeilijk zeggen: ‘Wacht maar even’. We staan dus dag en nacht klaar om de verdachten naar de wc te begeleiden.”
“De stoelgang van het menselijk lichaam duurt gemiddeld zestien uur. Een vlucht van Suriname naar Nederland duurt met inchecken en controles vaak ruim twaalf uur. Het menselijk lichaam kan de stoelgang niet stopzetten. Nadat een verdachte is binnengebracht, duurt het dus niet lang voordat hij of zij naar het toilet moet”, aldus Ludo. Daar is een speciale ruimte voor. Ludo opent de deur. In de witte ruimte is niet veel te zien. Er hangt een kleine wasbak en op een verhoging van twee treden hangt het belangrijkste; het slikkerstoilet. Dit staat continu onder cameratoezicht om ervoor te zorgen dat de cocaïne niet verduisterd kan worden. “Dit is voor de verdachte niet prettig. De bollen kunnen vast gaan zitten in de darmen. Vaak zitten ze dan ook niet op hun gemak op het toilet”, zegt Ludo. De ontlasting wordt gefilterd op bolletjes, dit gebeurt met behulp van een spoelmachine. Het toilet bij de verhoorkamers is niet het enige. Ludo legt uit dat iemand de cel in moet wanneer eenmaal blijkt dat hij bolletjes geslikt heeft. Daar moet de verdachte wachten totdat hij helemaal ‘leeg’ is. Er mag geen drugs meer in zijn lichaam zitten voordat hij wordt overgedragen aan de officier van justitie. Ludo laat ook de toiletten bij de cellen zien. Op een van de camera’s is te zien dat er een man met veel moeite op de wc zit. De trekken in zijn gezicht verraden dat hij pijn heeft. Wanneer hij klaar is en van de wc afkomt, kijkt een medewerker meteen in de spoelbak of de man drugs heeft achtergelaten. Helaas, niets. “De man had zoveel pijn. De volgende keer moet er iets meekomen”, zegt de medewerker. Meteen achter de man komt een vrouw aangerend, met haar broek al open. Ze moet heel nodig. “Dat is een nadeel”, zegt Ludo. “De verdachten moeten onder begeleiding naar het toilet, maar je kunt moeilijk zeggen: ‘Wacht maar even’. We staan dus dag en nacht klaar om de verdachten naar de wc te begeleiden.”
De verzameling
De drugs die uit de spoelmachine komen, worden per verdachte in de centrale kluis verzameld. Op de schappen staan kartonnen dozen met daarop de naam van de verdachte geschreven. Wanneer alle bolletjes van een slikker zijn verzameld, gaan ze naar het laboratorium voor onderzoek. Zodra het onderzoek is afgesloten, wordt de cocaïne die in de bollen zit verbrand. Dit gebeurt met grote hoeveelheden tegelijk. In verband met de veiligheid zijn de locatie en het tijdstip geheim. Een paar uur voor de vernietiging worden twee ambtenaren op de hoogte gebracht, zodat zij mee kunnen. Voor andere werknemers blijft deze locatie altijd geheim. De hoeveelheid cocaïne die een persoon met zich meedraagt, verschilt. “De grootste slikker die we hier hebben gehad, was een Nigeriaan. Hij slikte 2,9 kilo cocaïne. Een gemiddelde slikker slikt tussen één en anderhalve kilo”, vertelt Ludo. “Daarmee zit je nog van je keel tot aan je darmen vol.” Het smokkelen van cocaïne gebeurt met bollen in verschillende soorten en maten. Met witte handschoenen worden de bolletjes zorgvuldig uit de doos gehaald om te laten zien. “De slikkersbol is het meest bekend. Dit zijn harde bollen cocaïne in poedervorm, verpakt in hard plastic”, legt Ludo uit. Een nieuwe vorm is de vloeibare slikkersbol: “Deze bollen hebben we een paar jaar geleden voor het eerst gezien. Het is een dikke vloeibare stof in plastic zakjes. Omdat de bollen zich vormen naar het lichaam, zijn ze slecht te zien op een bodyscan. We weten nu waar we op moeten letten, de bollen worden tegenwoordig vrijwel altijd herkend”, verklaart Ludo. De zakjes zijn flexibeler en makkelijker te slikken, maar het risico is veel groter. Een klein lek is al fataal. Dan is er speciaal voor de vrouwen ook nog een ‘duwersbol’. Dit is een grote bol cocaïne in poedervorm. De bol is gemiddeld veertien centimeter groot en veel groter dan een slikkersbol. De duwersbol moet namelijk ingebracht worden in de vagina. Vanwege de grootte van de bol is het lastig om te zitten. Daarom verwijderen veel vrouwen de bol tijdens de vlucht om hem vervolgens vlak voor landing opnieuw in te brengen.
De drugs die uit de spoelmachine komen, worden per verdachte in de centrale kluis verzameld. Op de schappen staan kartonnen dozen met daarop de naam van de verdachte geschreven. Wanneer alle bolletjes van een slikker zijn verzameld, gaan ze naar het laboratorium voor onderzoek. Zodra het onderzoek is afgesloten, wordt de cocaïne die in de bollen zit verbrand. Dit gebeurt met grote hoeveelheden tegelijk. In verband met de veiligheid zijn de locatie en het tijdstip geheim. Een paar uur voor de vernietiging worden twee ambtenaren op de hoogte gebracht, zodat zij mee kunnen. Voor andere werknemers blijft deze locatie altijd geheim. De hoeveelheid cocaïne die een persoon met zich meedraagt, verschilt. “De grootste slikker die we hier hebben gehad, was een Nigeriaan. Hij slikte 2,9 kilo cocaïne. Een gemiddelde slikker slikt tussen één en anderhalve kilo”, vertelt Ludo. “Daarmee zit je nog van je keel tot aan je darmen vol.” Het smokkelen van cocaïne gebeurt met bollen in verschillende soorten en maten. Met witte handschoenen worden de bolletjes zorgvuldig uit de doos gehaald om te laten zien. “De slikkersbol is het meest bekend. Dit zijn harde bollen cocaïne in poedervorm, verpakt in hard plastic”, legt Ludo uit. Een nieuwe vorm is de vloeibare slikkersbol: “Deze bollen hebben we een paar jaar geleden voor het eerst gezien. Het is een dikke vloeibare stof in plastic zakjes. Omdat de bollen zich vormen naar het lichaam, zijn ze slecht te zien op een bodyscan. We weten nu waar we op moeten letten, de bollen worden tegenwoordig vrijwel altijd herkend”, verklaart Ludo. De zakjes zijn flexibeler en makkelijker te slikken, maar het risico is veel groter. Een klein lek is al fataal. Dan is er speciaal voor de vrouwen ook nog een ‘duwersbol’. Dit is een grote bol cocaïne in poedervorm. De bol is gemiddeld veertien centimeter groot en veel groter dan een slikkersbol. De duwersbol moet namelijk ingebracht worden in de vagina. Vanwege de grootte van de bol is het lastig om te zitten. Daarom verwijderen veel vrouwen de bol tijdens de vlucht om hem vervolgens vlak voor landing opnieuw in te brengen.
Praten
Naast het slikkerstoilet, is ook het verhoor een belangrijk onderdeel van het traject. De verdachte wordt uit zijn cel gehaald en naar een kale kantoorruimte gebracht. Het komt vaak voor dat er een tolk bij moet komen omdat verdachten geen Nederlands of Engels spreken. Tijdens het verhoor wordt naar het verhaal van de slikker geluisterd. “Het gaat ons niet per se om de slikker, maar om de opdrachtgever. Naast het voorkómen van drugssmokkel willen we informatie van de slikker inwinnen ten behoeve van drugsbestrijding”, zo vertelt Ludo. De verklaring wordt met een vermelding van de hoeveelheid drugs die de verdachte ‘geproduceerd’ heeft, opgenomen in het dossier. Om te bepalen hoeveel drugs de verdachte uiteindelijk bij zich droeg, moet hij zich drie keer zonder bolletjes hebben ontlast. Dan pas kan het dossier verder worden opgemaakt en wordt het overgedragen aan de officier van justitie. De verdachte wacht de rechtszaak in de gevangenis af. Van het wachten in een kleine cel tot het poepen voor de camera, het traject dat ze moeten doorlopen is voor veel verdachten emotioneel zwaar. “Bolletjesslikkers weten niet waar ze aan beginnen. Veel slikkers hebben zich met mooie verhalen naar Nederland laten lokken, zonder te beseffen hoe groot de gevolgen zijn. Niet alleen het traject is zwaar, de medische risico’s zijn enorm. Ze denken alleen aan het geld dat ze kunnen verdienen. Wie niets heeft, is uiteindelijk altijd omkoopbaar.”
Naast het slikkerstoilet, is ook het verhoor een belangrijk onderdeel van het traject. De verdachte wordt uit zijn cel gehaald en naar een kale kantoorruimte gebracht. Het komt vaak voor dat er een tolk bij moet komen omdat verdachten geen Nederlands of Engels spreken. Tijdens het verhoor wordt naar het verhaal van de slikker geluisterd. “Het gaat ons niet per se om de slikker, maar om de opdrachtgever. Naast het voorkómen van drugssmokkel willen we informatie van de slikker inwinnen ten behoeve van drugsbestrijding”, zo vertelt Ludo. De verklaring wordt met een vermelding van de hoeveelheid drugs die de verdachte ‘geproduceerd’ heeft, opgenomen in het dossier. Om te bepalen hoeveel drugs de verdachte uiteindelijk bij zich droeg, moet hij zich drie keer zonder bolletjes hebben ontlast. Dan pas kan het dossier verder worden opgemaakt en wordt het overgedragen aan de officier van justitie. De verdachte wacht de rechtszaak in de gevangenis af. Van het wachten in een kleine cel tot het poepen voor de camera, het traject dat ze moeten doorlopen is voor veel verdachten emotioneel zwaar. “Bolletjesslikkers weten niet waar ze aan beginnen. Veel slikkers hebben zich met mooie verhalen naar Nederland laten lokken, zonder te beseffen hoe groot de gevolgen zijn. Niet alleen het traject is zwaar, de medische risico’s zijn enorm. Ze denken alleen aan het geld dat ze kunnen verdienen. Wie niets heeft, is uiteindelijk altijd omkoopbaar.”
Nu populair
Advertorial: Gossip-bedrijven strekken vleugels verder uit
29 oktober 2024
