Hennah Draaibaar projecteert universele cinema
in Surinaams perspectief
Dragers
Shame and scandel in the family was het eerste dat in me opkwam toen ik de film Potiche van de Franse regisseur François Ozon had gezien. Maar wat ook in me opkwam, was hoe je je kan vergissen in mensen. Potiche (Frans voor huisvrouw) brengt je helemaal in de sfeer van de jaren zeventig. Door de kleuren, de kleding en de decors die zwaar aangedikt zijn, spat de gezelligheid van het scherm. Het acteren van de cast is soms zo overdreven, dat je het gevoel hebt terecht gekomen te zijn in een film met derderangs acteurs. Echter niets is minder waar. Catherine Deneuve, een van Frankrijks meest succesvolle actrices neemt de hoofdrol voor haar rekening.
Deneuve, die nu bijna zeventig jaar is, speelt in de komedie een huisvrouw die na een huwelijk van dertig jaar eindelijk zichzelf vindt. Het duurt even voor je in de film komt, maar de ontmoeting met het echtpaar aan de ontbijttafel laat je meteen rechtop in je stoel zitten. De denigrerende toon waarop de echtgenoot tegen zijn vrouw spreekt, is gewoon ongelofelijk. Ik keek naar de film en wilde gillen: ‘Waarom laat je dit gebeuren? Doe je mond open, geef hem van katoen. Wie denkt hij wel dat hij is?’ Dat is niet haar stijl. Madame Suzanne Pujol is een dame. Ze stoort zich totaal niet aan haar knorrige, arrogante echtgenoot Robert, in wiens ogen zij niet veel voorstelt. Ze bemoeit zich niet met zijn zaken en voor zover hij weet, heeft ze geen eigen mening. Naast dat Robert een onaangename echtgenoot is, gaat hij ook baldadig vreemd. Niet alleen met zijn secretaresse; ook met de hoeren in het bordeel waar hij regelmatig met ‘zakenrelaties’ naartoe gaat. Suzanne weet het, maar toch kiest ze ervoor de andere kant op te kijken. Ik vroeg me meteen af of er nog veel Suzannes rondlopen hier in Suriname. Je weet wel, die zusters die hun ogen dichtknijpen als hun man buiten de pot piest, of zoals ze het op zijn Surinaams zeggen: als die mannen eens een keer iets anders willen eten dan bruine bonen. En of wij vrouwen zo’n man in deze verlichte tijd nog accepteren. Natuurlijk zijn er Suzannes hier, zegt een vriendin tegen me. Suriname is geen eiland. Wat in Frankrijk gebeurt, gebeurt ook hier. En vreemdgaan is niet gekoppeld aan periodes. Het is iets van alle jaren. Dus in 1977 gebeurde het en in 2012 gebeurt het ook. De Suzannes in Suriname zijn gewoon blij met hun luxepositie. Ze kiezen ervoor om de andere kant op te kijken. Moeten we medelijden met ze hebben? Nee! En ook niet met Suzanne Pujol, dat wordt duidelijk als de film verder gaat. De grand dame staat namelijk heel goed haar mannetje. Of misschien moet ik zeggen haar vrouwtje. Suzanne n’e meki grap! In de film Potiche zien we dat Suzanne staat voor emancipatie, een thema dat van alle tijden is. Ze staat voor ontwikkeling en ze staat voor stijl. Daar staan onze Surinaamse Suzannes ook voor. Zij zijn het die deze samenleving dragen. Ik kom ze elke dag tegen. Op mijn werk, in vergaderingen, op de sportschool en ga zo maar door. De sterke Suzannes die zelf vechten voor waar ze recht op hebben en de kaas niet van hun brood laten vreten. Je weet toch, die vrouwen die staan voor hun eigen ontwikkeling. Toch, Gerda, Pamela, Monic, Anushka, Cornelly, Merlyn, Randy, Alma, Sharlene, Carol, Hannah, Aisha, Janice, Marlyn, Hennah, Sharon, Soelami, Graciella, Wendy, Monica, Maggie, Helen, Anjina, Gwendolyn, Joyce, Cynthia, Simone, Suzanne, Wine, Gre, Shari, Sherella, Angela…?
Nu populair
