Het draait in het leven vooral om
Faya (vuur) en Lobi (liefde)
On-af-hankelijk!
Voor iedere Surinamer klinkt de muziek van Lieve Hugo nostalgisch in november. ‘25 november Sranan kisi wan man pkin fa nen, fa nen. Srefidensi now.’
Onafhankelijkheid of Srefidensi, dé nationale feestdag van alle nationale feestdagen. En dat zijn er echt niet bepaald weinig. Het Surinaamse feestplezier viert hoogtij op deze dag. Voor de één een bezinningsvolle dag, voor de ander een reden voor nog een dansi aan de Waterkant. In de vroege ochtend donderen de kanonschoten, patrouilleren de gewapende machten en mag een ieder een kijkje nemen in het presidentieel paleis. Op 25 november, onaf-hankelijkheidsdag – met nadruk op ‘on-af’ – lijken we het dagelijkse gruwelbeeld van aanrijdingen en verkeersdoden in een bepaalde krant totaal te zijn vergeten. Het resultaat van onafhankelijke snelheidsduivels, alcoholduivels. Noem ze maar gerust dibri’s, die zich geroepen voelen de God-mag-weten-wat-voor-vloek-over-ons-rijgedrag, uit te voeren. Ooit waren we solidair, toen onze wegen nog allemaal vol kraters zaten. Toen, ja, klaagden we eensgezind over ons laatste beetje geld dat uitbesteed werd aan het autoonderstel.
Deze autonome klaagzang is ingeruild voor een geasfalteerde afhankelijkheid van nieuwe Chinese stiefbroeders. Die werken van maandag tot zondag keihard, zodat wij onze adrenaline kunnen bevredigen en het niet nodig achten voorrang te geven aan het leven. Het lijkenbloed op het wegdek is een plengoffer, als dank voor onze gladde wegen. Wat een troost voor de nieuwe groep onafhankelijken, die hun Volksrepubliek, familie en vrienden hebben gelaten voor ons land. De Surinaamse vlag wappert trotser dan ooit op Onaf-hankelijkheidsdag. Nationalisme straalt van ons af. Een pracht om de trotse sranangmans te zien lopen. ‘Gebroederlijk naast elkaar’, zei Lachmon ooit eens. Weer verbloemt het plezierige van deze dag de ‘reguliere’ vaderlandsliefde. Het doet vergeten dat wij leven in een land waar de goudkoorts het groen pijnlijk afbreekt. In het land waar het nodig blijkt assembleeleden met de stok te dwingen de nationale vergaderingen te bezoeken. In het land waar we dagelijks wel iemand zien die een broodzakje uit de auto gooit. In het land waar we onderweg naar het Olympisch goud, niet de nodige tools en financiën meekrijgen voor een gedegen voorbereiding om het op te kunnen nemen tegen de wereldtop. Begrijp me niet verkeerd: we all love SU.
Wellicht ervaren we bepaalde zaken anders als we veertig-plus zijn. Laat ons nu genieten van pom, bami, roti, tjauw min, her heri, want het is in de pan dance dei. Uiteindelijk gaat ook vaderlandsliefde door de maag.
Nu populair
