Armand Snijders beoordeelt
elke maand een of meer
tv-programma’s
Storing
Ik had bij dit stukje ieder willekeurig plaatje kunnen zetten. Maar het werd deze van de Amerikaanse kinderfilm The Karate Kid, domweg omdat dit de eerste was die ik tegenkwam en van toepassing is op dit relaas. U ziet er weinig aan, maar datgene waar ik het met u over wil hebben, valt ook niet in beeld te brengen. Het gaat over de technische miskleunen bij de televisiestations, zoals het ‘vastlopen’ van films, documentaires en andere programma’s. Van kanaal 2 tot 52 worden we daarmee dagelijks geconfronteerd. Dat is vooral te wijten aan zuinigheid bij de stations, al dan niet als gevolg van een gebrek aan inkomsten.
Van kanaal 2 tot 52 worden we daarmee dagelijks geconfronteerd. Dat is vooral te wijten aan zuinigheid bij de stations, al dan niet als gevolg van een gebrek aan inkomsten. Surinaamse televisiestations hebben doorgaans geen geld om films en documentaires in te kopen, dus halen ze voor een paar srd een illegaal gekopieerde productie bij de Chinees om de hoek. Ik beken dat ik daar ook wel eens een dvd´tje aanschaf, voor het geld hoef je het immers niet te laten. Maar de kwaliteit is vaak om te huilen. Als je al krijgt wat je denkt te kopen. Zo kocht ik laatst voor mijn dochter Ice Age, thuis aangekomen bleek het een B-film te zijn over een vulkaanramp. U kent dat wel, zo eentje waar de special effects zo slecht zijn, dat je er bijna om moet lachen. Bij de meeste televisiestations maken ze zich niet zo druk om wat er vertoond wordt. Met als gevolg dat we films te zien krijgen waar complete scènes in ontbreken, die vastlopen of waar beeld en geluid niet synchroon lopen. Vooral dat laatste is even irritant als grappig: de slechterik zakt eerst ineen, pas vijf seconden later klinkt het schot dat daarvoor verantwoordelijk was. En hoe vaak krijgen we niet een Italiaans- of 
Spaanstalige film te zien met Deense ondertiteling. Lekker handig. Als er iets mis gaat, krijgen we in het gunstigste geval een mededeling te zien in de trant van ‘Wegens technische omstandigheden kan deze film niet verder worden vertoond’. Onzin natuurlijk, maar ze gaan echt niet vertellen dat ze voor 5 srd een waardeloze dvd hebben gekocht en vooraf niet de moeite hebben genomen om deze te bekijken. Stel je voor: dat lijkt teveel op werken! Soms heeft men in de studio zelf niet eens door dat er iets mis is en mogen we een half uur naar een stilstaand beeld staren. Dat doen we uiteraard niet, we zappen gewoon verder. Weg kijker! En dan hebben we nog TV2, de afvalbak van ATV, die beiden tot het Telesur-concern horen. Daar maken ze vooral gebruik van prehistorische videobanden, zoals van Cops of The Cosby Show. Dat loopt zelden goed af: geteisterd door de tijd en de tropische omstandigheden, zijn de beelden flets geworden en de band rimpelig, waardoor je continue naar een bibberend beeld zit te kijken. Koplopers van vastlopende films en andere kijkongemakken zijn zonder twijfel de Hindostaanse zenders. Ik probeer mij wel eens een voorstelling te maken hoe het er in zo’n studio aan toe gaat. ‘Shit Suresh, we hebben nog geen film voor vanavond acht uur. Heb jij nog iets liggen thuis? Het liefst met Amitabh Bachchan, daar houden ook niet-Hindostanen van.’ ‘Uhh jazeker. Ik heb Bunty Aur Babli. Mijn zoontje heeft die vorige week wel als frisbee gebruikt, maar ik denk wel dat ie nog goed is.’ ‘Ga snel halen dan, dat scheelt een paar srd. Anders moeten we iets kopen.’ En zo krijgen we een dvd vol krassen te zien, met haperende beelden als gevolg. Ik zal de situatie wel overdrijven, feit is dat men zich niet druk lijkt te maken dat de kijkers zich groen en geel ergeren aan de slechte kwaliteit. Maar er is één troost: iedere film, iedere documentaire en ieder ander programma wordt tot vervelens toe herhaald. Dat is het voordeel van negentien televisiestations. En er is er altijd wel eentje bij die een onbeschadigde dvd op de kop heeft weten te tikken.
Nu populair
