Jongeren gaan plat voor geld
Na schooltijd met een wildvreemde naar een short stay hotel voor een BlackBerry of simpelweg tjauw min. Wilde geruchten, maar hoe waar zijn ze? Parbode deed onderzoek en helaas: het is een schokkende realiteit voor veel tieners in Paramaribo.
Op een zijweg tussen scholen in staat een rode auto stil. Een hoofd buigt zich voorover naar de schoot van de man achter het stuur. Die rekt zich uit en kijkt toe. Verstoord kijken ze beiden op als andere auto’s langsrijden. Verderop kleurt de straat blauw van de scholieren. Het is vrijdagmiddag, de scholen zijn uit en het is onduidelijk wie er daadwerkelijk naar huis gaat of instapt bij een man die een BlackBerry belooft.
‘Drop off sex’, ‘streetgirls’, ‘doekoezoekers’, als je het niet door hebt, dan zie je het niet maar velen kennen de verhalen: tieners die voor mooie beloftes meegaan met mannen en seksuele handelingen uitvoeren. In Paramaribo gonst het van de geruchten. Iedere taxichauffeur heeft het weleens gezien, het internet staat vol met roddels, maar hoe waar zijn ze? Stappen jongeren echt in bij een vreemde wanneer die ze een BlackBerry belooft? Verschillende observaties bevestigen al snel de geruchten. Vooral bij het scholengebied aan de Jaggernath Lachmonstraat, in de wijk Zorg en Hoop, komen mannen als vliegen op de stroop op de leerlingen af. Makkelijk bereikbaar door de grote weg en met veel zijstraatjes tussen de gebouwen, maakt dat tieners er eenvoudig en ongezien tussen schooltijden door kunnen afspreken. “Streetgirls, zo noem ik ze”, vertelt Veronica Gand. “Ze willen snel rijk worden en zeggen dat ze achttien zijn.” Gand zit op de nabijgelegen Lagere Technische School. Iedere week ziet ze meiden meegaan met mannen. Ze trekken hun blauwe blouse uit zodat ze niet meer herkenbaar zijn als scholier en staan om een hoekje te wachten op hun afspraak.
Short stay
Ook Brenda en Rita weten dat er vreemde dingen gebeuren. Samen met vriendinnen zitten ze te pauzeren buiten het terrein van hun school, het Miranda Lyceum. “Bijna iedere dag zie je het”, geeft Brenda aan. Meisjes en, in mindere mate, jongens worden opgehaald, gaan naar een afgelegen plek of een short stay hotel en worden teruggebracht wanneer de pauze voorbij is. “Meestal stappen meiden in bij auto’s met geblindeerde ramen. Als ze terugkomen hebben ze eten of nieuwe schoenen”, vertelt Rita. “Op school merk je er niets van, maar je ziet het wel aan hun resultaten”, grapt ze. Net op dat moment rijdt er een auto langs met dikke bumpers, stickers en luide muziek. Twee mannen zitten voorin, kettingen om hun nek en zonnebrillen op. “Dat soort types dus”, zegt Brenda al wijzend. “Die staan dan in een hoekje te wachten.”
Drop off sex. De tieners die meegaan willen er zelf niet over praten. Zij houden hun mond dicht en zijn bang voor familieschande. Maar hoe dichter je bij de kern komt, hoe meer verhalen er loskomen. Bijvoorbeeld op scholen, waar de situatie niet onopgemerkt blijft en schoolhoofden hun hart willen luchten. Lucia Crisis, directrice van de mulo Geyersvlijt, ziet veel meiden rondlopen met dure telefoons. “Van wie heb je die gehad?’, vraag ik weleens. ‘Oh gewoon van een oom’, antwoorden ze dan”, vertelt Crisis. “Daar geloof ik niets van. Ze hebben zich natuurlijk moeten verkopen. Aan mannen die ze verleiden en wat terugvragen: seks met je willen bedrijven.” Zelf heeft ze nog geen auto’s met onbekenden rondom de school gezien. Maar als de bel klinkt en de leerlingen het terrein verlaten, is het onduidelijk waar iedereen precies heengaat. Sommigen worden opgehaald door ouders, als dat al duidelijk te zien is. Anderen rennen naar een bushalte of lopen zomaar ergens heen.
Steeds erger
Wie denkt dat deze alarmerende praktijken zich beperken tot middelbare scholieren, komt bedrogen uit. Carla Lamsberg, directrice van de basisschool Sint Cecilia in Latour, houdt zich er al langer mee bezig. Volgens haar wordt het steeds erger. Meiden die meegaan raken soms verslaafd aan drugs, die ze in het begin gratis krijgen. Na een tijdje moeten ze zelf de pillen betalen. “Dan blijven ze die mannen opzoeken en met ze slapen zodat ze genoeg geld hebben om drugs te kopen.” Een dochter van een kennis van Lamsberg zit in die benauwde situatie. Ze is nog maar vijftien, mist lessen op school en is verslaafd. “Ze had het niet slecht, driemaaldaags te eten en tussendoortjes. Maar ze had geen mobiel hè.” Dat is waarvoor veel meiden overstag gaan. Het meisje ging keurig naar school maar leerde verkeerde mannen kennen. Mooie beloftes over geld en spullen waren al gauw genoeg. Ze kwam in een soort bordeel terecht, een ‘boardinghouse’. “Ze gaven haar pillen. Zeven jongens kwamen achter elkaar. Voor iedere keer kreeg ze tien srd.” De politie heeft inmiddels een inval gedaan en de jongemannen opgepakt. Maar het meisje is de weg kwijt: verslaafd, seksueel misbruikt, misschien zwanger en wie weet met aids besmet.”
Het slachtoffer heeft overwogen haar verhaal te doen maar na een aantal dagen belt Lamsberg op. “Ze wil niet praten, ze is bang dat het bekend wordt.” Twee weken later neemt de directrice opnieuw contact op. Een ander vijftienjarig meisje, een leerling van haar, is opgepakt in een winkelcentrum. Samen met een meisje van de mulo Latour was ze op weg naar een soort bordeel. Een bericht in haar BlackBerry luidt: ‘deze keer kan je meer verdienen, twintig srd per keer’. De moeder van het kind weet niets van een BlackBerry. Haar dochter zou zeker weten geen telefoon hebben. “Zie je wel, zo kan ik toch niet doorgaan”, vertelt Lamsberg. “Die ouders werken niet mee, ze beschermen hun kind en zijn bang voor de schande. Mijn hart bloedt voor deze kinderen.” De jongeman die het meisje heeft verleid, staat nu iedere dag met zijn auto voor de poort van de basisschool. Lamsberg vreest dat er straks anderen met hem meegaan.
Suikerooms
Iemand die ook veel in aanraking komt met de jongeren, is Marijke Cairo. Zij is oprichtster van de stichting Mati Fu Tego en begeleidt onder anderen kinderen die seksueel misbruikt zijn. Ook haar zit het hoog en eenmaal aan de praat komen er veel voorbeelden op tafel van de zogenaamde doekoezoekers. Jongeren die namelijk bang zijn dat hun verhaal bekend wordt of niet naar de politie willen, komen bij haar langs. En dat doen velen; de afgelopen jaren tot ‘ver in de honderden’. Het aantal dat de politie registreert –jaarlijks rond de dertig gevallen – noemt Cairo daarom slechts ‘tien procent’. De meeste slachtoffers zijn meiden vanaf twaalf tot achttien jaar, maar ook jongens van die leeftijd worden misbruikt. Opvallend is vooral dat de ‘onbekende mannen’ niet zo onbekend zijn. “Meestal zijn het kennissen, vrienden van de familie, neven of ooms”, licht Cairo toe. “De zogenoemde suikerooms bijvoorbeeld.” Deze bouwen een vertrouwensband op en hebben mooie praatjes met beloftes. Verleid door deze toezeggingen gaat het kind mee in een auto, na of tijdens schooltijd, en wordt misbruikt. “Daarna is de kans groot dat de jongeren ook meegaan met vreemden die ze wat beloven, want door hun ervaringen weten ze niet meer wat normaal is.”
Sherida (18) heeft precies zoiets meegemaakt. Zelf wil zij er niet over praten, maar haar moeder Bea doet haar verhaal. Toen Sherida veertien jaar was, werd ze seksueel misbruikt door een kennis. Ook zij werd opgehaald van school en gebracht naar een short stay hotel. “Ik ben altijd heel voorzichtig met mijn kinderen”, vertelt Bea. Alleen toen ze het zwaarder had – haar vader lag in het ziekenhuis – vertrouwde ze haar kinderen toe aan een collega, destijds 41 jaar. “Ik werkte al meer dan tien jaar met hem samen. We hadden een goede band, hij was zelf getrouwd en heeft ook dochters.” Tegenover Bea deed de collega altijd erg aardig en hij had het beste met hun voor. “Hij zei altijd ‘let op dat ze hun huiswerk doen, verwen ze niet teveel’. Nu weet ik wel beter.” Op een gegeven moment begon de man aardig te doen tegen Sherida. Hij maakte opmerkingen zoals ‘je hebt mooie borsten, grote billen’. Daarna werd ze op school ineens gebeld. Hij moest met haar praten. Sherida maakte een afspraak met hem op de volgende dag tijdens schooltijd. “Ik heb haar zelf naar school gebracht, maar ze is ergens gaan schuilen en werd door hem opgehaald.” Die collega vertelde Sherida die dag dat het slecht ging tussen hem en zijn vrouw. Ook vond hij dat Bea minder streng moest zijn. “Hij wilde het liefst met Sherida verder en beloofde mooie kleren. Hij zei dat ze niet op straat konden zijn, omdat hij herkend kon worden, zij er te jong uitzag en haar schooluniform droeg. Samen gingen ze naar een pension. Eentje waar je kan seksen voor twee uurtjes”, zegt Bea met een zucht. “Ik heb haar gevraagd: ‘heeft hij je gedwongen? Heeft hij je uitgekleed?’ Maar nee, ze heeft meegewerkt. Ze dacht: ‘hij gaat voor mij zorgen’.”
Balkonnetje
Dit alles kwam Bea pas ter ore nadat haar andere dochter Henna – een pleegkind – seksueel misbruikt was door iemand anders. Die was toen nog dertien jaar en mocht een dag bij haar biologische moeder logeren in de stad. Daar kwam een man telkens langsrijden. Bea: “Hij vroeg het nummer van Henna. Diezelfde avond kwam hij langs en vroeg of ze mee wilde om ergens wat te eten. Hij bracht haar toen naar een afgelegen plek, niet eens een kamer. Hij heeft haar ergens onder een balkonnetje gepakt. Daarna bracht hij naar huis. Hij had een nieuwe cell beloofd maar ze heeft hem nooit meer gezien. Henna vertelde eigenlijk haar verhaal die avond, daarna kwam Sherida naar mij toe met de mededeling dat ze ook zoiets had meegemaakt.”
Wettelijk is het strafbaar om met kinderen tot en met vijftien jaar seksueel contact te hebben, of ze nou ‘vrijwillig’ meewerken of niet. Helaas durfde Bea, zoals veel anderen, geen aangifte te doen. Ze wil niet dat het in de krant komt te staan en omdat bepaalde mensen – zoals die collega – ‘hoge functies’ hebben, denkt ze dat het sowieso geen resultaat oplevert. Cairo hoort dit vaker. Zij begeleidt Bea en Sherida. “Veel mensen zijn ook bang voor familieschande en houden het daarom stil”, legt ze uit. Ze hoopt dat meer mensen gaan praten en iedereen bewuster wordt van dit verschijnsel. Cairo denkt ook dat er meer toezicht moet zijn. Kinderen wonen steeds vaker in een omgeving zonder volwassenen. “Dan is er niemand die controleert, corrigeert, motiveert, liefde of warmte geeft. Niemand die hen beschermt.”
Het is maar de vraag of meer toezicht afdoende is. Aangezien het ook onder meisjes gebeurt uit welgestelde kringen, heeft het veel weg van deze tijdgeest van snel materieel gewin en status. “Al die meiden willen bling bling en eruit zien als Beyoncé”, zegt moeder Bea, die het maar moeilijk kan accepteren dat haar eigen dochters zich hebben laten verleiden. Henna doet het nu gelukkig prima op school en gaat niet meer met foute types om. Met Sherida gaat het echter minder goed; zeg maar gerust slecht. Uitgeschreven van school, gebruikt marihuana en coke, heeft tatoeages gezet en slaapt soms thuis maar soms ook niet. “Ze is helemaal ontspoord.”
De namen van Bea, Sherida, Henna, Brenda en Rita zijn vanwege privacy- en veiligheidsredenen gefingeerd.
Nu populair
