On my way
Wie vijf jaar geleden op de populaire website YouTube de zoekterm ‘Tim Wes’ intoetste, stuitte op een filmpje van een aandoenlijk dertienjarig jongetje dat met duizelingwekkende snelheid een van de hondsmoeilijke rifjes van jazzlegende Charlie Parker op zijn saxofoon speelde. Inmiddels is Tim Wes een jongen van nog maar net negentien, wiens carrière nu al als een duizelingwekkend snelle trein voortdendert. Tim Wes is het alter ego van de in Nederland geboren Tim Ramautar.
Zijn beide ouders komen uit Suriname. Vader Maurice, die zelf graag jazz speelt op zijn gitaar, vond de voornaam van zijn grote idool jazzgitarist Wes Montgomery toepasselijk voor zijn zoon en zo is de artiestennaam ontstaan. On my way is het debuutalbum van de jonge saxofonist, die op zijn website door een recensent wordt genoemd als ‘een van de meest ritmische antwoorden op vragen over de toekomst van jazz’. Jazzpuristen zullen hier en daar een wenkbrauw fronsen en beweren dat het jazzgehalte niet helemaal zuiver is, maar feit is wel dat Tim Wes met zijn warme geluid het stof wegblaast van een genre dat moeilijk aansluiting bij jongeren vindt. Nog te veel leeft het beeld dat jazz in de studeerkamer wordt beluisterd, waar een gedistingeerd brilletje bij hoort, geen flair heeft en oubollig is. Naast jazz wordt de luisteraar ook getrakteerd op flink wat funk, pop, hiphop en r&b. Tim Wes draait er zijn hand niet voor om. Interessant aan dit album is dat de muzikant heeft gekozen voor jonge, nieuwe musici en niet voor de ‘geijkte namen’ die je veelal in de Afro-Caribische jazzscene hoort. Trompettist Randell Heye is een generatiegenoot en soulmate van het eerste uur. Yoram Vroom is een jonge, veelbelovende drummer en zijn jongere broer, percussionist Yariv, begint zich steeds nadrukkelijker te manifesteren in de scene. Ook de broers Ruben (keyboards) en Louis Drenthe (bas) geven acte de présence en zorgen voor een stevige groove. Bewonderenswaardig aan de saxofonist is dat hij niet voor de makkelijkste weg heeft gekozen. In een tijdperk van computerbeats, snelle teksten en videoclips, kiest Wes duidelijk voor de ambachtelijke kant van muziek. Een ambacht dat bloed, zweet en tranen vergt om het uiterste uit je instrument te kunnen halen en om het te kunnen beheersen. Tim Wes heeft een breed, bijna Dexter Gordon-achtig geluid dat zich nog aan het ontwikkelen is, maar in de toekomst ongetwijfeld garant zal staan voor heel veel moois. Met On my way toont de talentvolle jongeling dat jazz ook hip en sexy kan zijn en dát is een verdienste die dit genre wel heel goed kan gebruiken.
Robin Austen
On my way, Tim Wes, 2012, Montel Digital
Nu populair
