Zoveel weegt geluk is een roman, die in afleveringen
verschijnt en geschreven is door Henry Does
Zoveel weegt geluk
Aflevering 3
Rio is zestien jaar oud als hij met zijn moeder Celia zijn geboorteland verlaat, een dag nadat zijn vader, Rolando Leano, een van de slachtoffers werd van een politieke massamoord. Veertien jaar later keert Rio voor het eerst weer terug. Ditmaal voor zijn huwelijksfeest. Zijn verloofde is Aria, dochter en enig kind van de gevreesde President Dano, die de massamoord op zijn geweten heeft. President Dano laat de camera’s van de staatstelevisie op de huwelijksceremonie aanrukken om ‘de ultieme nationale verzoening’ te etaleren. Dan is de geest uit de fles…
Rio zette de airconditioning op off. Hij liet de autoruit omlaag glijden met een druk van zijn elleboog op de zwarte knop op zijn armleuning. Hij snoof de lucht van zijn jeugd op. De warme wind streelde zijn gezicht. Plots dacht hij aan het koude noordelijke land waar hij net uit was geëmigreerd. Hij dacht aan de arbeiderswijk die aan zijn woonwijk grensde. De woningen waren er beknopt, maar goed in de verf en waardig. Er waren trottoirs, bomen, grasperken en een goed onderhouden speeltuin met glijbanen, schommels en een kleine blauwe carrousel. Verkeersborden en straatverhogingen verplichtten automobilisten maximaal dertig kilometer per uur te rijden. Het gezondheidscentrum op de hoek van de straat was in speelse kleuren geschilderd, speciaal voor de kinderen. De straten in de volkswijken waar ze hier doorheen reden, zagen er verwaarloosd uit. Verveloze, soms scheefstaande woningen, bij een gebrekkige straatverlichting gaven ze hem het gevoel dat de tijd stil was blijven staan. Vermagerde, zieke straathonden die in zwervend straatvuil snuffelden, completeerden het beeld van de armoede. In het donker tussen twee krotwoningen zag hij drukbewegende schimmen van jonge mannen. ‘Verhandelen ze drugs?’ vroeg hij verontrust. ‘Of goud’, antwoordde Aria onverschillig. Op een hoek paradeerden hoeren in strakke, glinsterende rokjes, anderen in korte, strakke broekjes. Zij 
riepen en floten naar hitsige mannen in langzaam rijdende auto’s. Rio voelde een zorgelijk gevoel opkomen. Het hardnekkige desolate gezicht van zijn geboorteland leek de nostalgie van de verliefdheid te temperen. Ze reden de nieuw aangelegde Wijk van Professionals binnen. ‘Dit wordt onze straat’, riep Aria enthousiast terwijl ze plots de auto tot stilstand bracht. Ze deed de autolichten op bright omdat de vorig jaar aangelegde zandweg nog maar amper was verlicht. Rio keek nieuwsgierig de verlaten straat in, terwijl de muziek uit de autoradio hem melancholisch in de oren klonk. ‘Wat voel je als je de straat ziet?’ Rio dacht even na en zei met monotone stem: ‘De gastvrijheid van de ruimte en de leegte van de eenzaamheid.’ ‘Kom, niet zwaarmoedig worden.’ Aria legde haar hand op zijn schoot. ‘Het is een hele overgang voor je, laten we naar ons nieuwe huisje gaan.’ Ze deed weer de stadslichten aan en trok langzaam op. Aria had de twee lantaarns bij de witgeverfde houten poort en de lichten in de woonkamer aan gelaten. ‘Waw! Wat pittoresk’, zei Rio terwijl hij de poort opende en met zijn geliefde hand in hand liep naar het witte houten huisje met groene ramen en deuren. Hij keek verrukt bij het zien van de bamboemeubels. ‘Heb je ze gekocht omdat ik ervan houd?’ Aria glimlachte verlegen en knikte bevestigend. Rio keek haar dankbaar aan en omhelsde haar ontroerd. De liefde voor bamboe had hij van zijn vader geërfd. ‘Nu diner for two.’ Aria had de eettafel chic aangekleed. Het zilveren bestek lag opgerold in gele doekjes die goed pasten bij het roodbruine tafelkleed en de exclusieve houten borden. De wijnglazen hadden zilveren steeltjes. ‘Ik weet dat je niet drinkt, maar speciaal voor vanavond een glaasje?’ ‘Vanavond ben ik een zondaar’, lachte Rio, terwijl hij het weelderige etiket van de gekoelde fles chardonnay inspecteerde. ‘Dit lijkt een zeer speciale.’ ‘De voordelen van de stewardess’, antwoordde zij met een ondeugende blik. Hoewel Rio sinds de lunch niet meer had gegeten en flinke trek had, smulde hij geduldig van de geroosterde eend, mango-paprikasalade en basmatirijst. ‘Ik geniet van hoe jij eet’, zei Aria, terwijl ze vrolijk opkeek. ‘Genot en stijl smelten zo mooi samen.’ ‘Dank je, maar het compliment is voor oom Rudi.’ Aria keek met vragende blik. ‘Hij leerde mij met aandacht te eten. Je proeft meer en eet minder.’ Rio legde zijn mes en vork neer, nam het doekje van zijn schoot en veegde zorgvuldig zijn lippen af. ‘Ik voel me heerlijk in jouw huisje.’ ‘Ons huisje. Na het eten gaan we de slaapkamer bezichtigen.’ Rio sprak verder: ‘Ik ben aangenaam verrast, toch had ik bij de dochter van de president een grotere woning verwacht.’ Aria knikte begrijpend. ‘Dit is het huis dat ik met mijn eigen salaris kan huren.’ Ze stond op en liep naar de kleine boekenkast. Ze pakte van de bovenste plank een platliggend, groot fotoboek, met fluwelen kaft in de nationale kleuren: rood, blauw en geel. ‘Dit is het fotoboek van de Nationale Revolutionaire Partij.’ Ze likte even aan haar middelvinger en sloeg snel de ene na de ander bladzijde om terwijl ze naar Rio liep. Ze hurkte naast hem. ‘Hier, op deze foto, zie je een overzicht van de ommuurde en zwaar bewaakte gated community van ministers, parlementsleden en andere toppers van de NRP.’ ‘Ik begrijp het’, zei Rio, ‘daar kon jij een villa als de anderen krijgen.’ ‘Precies!’ Ze nam weer plaats op haar stoel. ‘Ik weigerde.’ ‘Om mij?’ ‘Om jou en om mij.’ Rio deed zijn wenkbrauwen omhoog. Aria fronste en stond op. ‘Van mijn vader verwachtte ik boosheid, maar ma stelde me teleur.’ ‘Maak je vader niet boos, dat was haar mantra, geen moment toonde ze begrip voor mijn gevoel.’ Rio voelde haar verontwaardiging en stond ook op. ‘Ik wilde haar niet kwetsen maar was zo teleurgesteld in haar, het rolde er zo uit.’ ‘Ik ben nieuwsgierig’, zei Rio terwijl hij zijn handen op haar beide opgetrokken schouders legde. ‘Ik zei haar dat ik geen salaris aanneem dat ik niet wil. Ma was woedend.’ Rio raakte het spoor bijster. ‘Kom Aria, laten we lekker op de bamboe zitten.’ Hij deed de plafondventilator aan en keek vluchtig door het raam naar de lichtjes van de huizen in de donkere straat. Aria sprak nu kalmer. ‘Bij Presidentieel Decreet kreeg de Eerste Vrouw van de Revolutie, de vrouw van de President, een salaris toegekend zo hoog als dat van een minister.’ ‘Wat moet ze daarvoor doen?’ ‘Lintjes knippen en aan oudjes cadeautjes geven.’ ‘Wat vond je ma ervan?’ Aria rechtte haar rug en keek weer feller: ‘Ma zei op het moment dat zij het bericht las op heel sarcastische toon: “Nu betaalt de belastingbetaler mij omdat ik met je vader slaap.”’ ‘Ik begrijp haar’, zei Rio op strijdbare toon, ‘ze voelde zich aangetast in de integriteit van haar liefde.’ ‘En toch liet ze het toe!’ Rio zag de droefenis in het gelaat van zijn geliefde en gaf haar zijn zakdoek. Ze boog haar hoofd en droogde haar ogen. ‘Daarom wilde jij jouw eigen huisje?’ ‘Yes!’ Rio nam haar wangen in zijn handen en kuste haar op haar neus. ‘Let’s dance!’ Rio liep met dansgebaren naar de cdtoren naast de boekenkast. ‘Onze cd zit er al in.’ Aria pakte de afstandsbediening en binnen een seconde klonken de bekende bastonen en vielen de violen bij. Aria en Rio schuifelden op de Balad of the first love, lijven en voorhoofden tegen elkaar. Nu eerst rook Rio de verleidelijke geur van Aria’s exquise parfum. Hij likte haar traag op de lippen en gleed met zijn handen naar haar wiegende billen. Hij voelde haar been ritmisch bewegen in zijn kruis. Zij keek hem zwoel in de ogen aan en voelde een diepe voldaanheid. Hier ging het haar om bij al haar inspanningen het huisje tijdig op orde te krijgen. Rio fluisterde in haar oren: ‘Zullen we nu de slaapkamer bezichtigen?’ ‘Wil mijn lieve zondaar met mij naar bed?’ Innig gearmd en kussend liepen zij de trap op naar de bovenste verdieping.
Nu populair
