Armand Snijders beoordeelt
elke maand een of meer
tv-programma’s
Politiek journaal
DOE-parlementariër Carl Breeveld veegde in november vorig jaar, voor zijn doen behoorlijk stevig, de vloer aan met de gang van zaken bij het STVS Journaal. En terecht. Het is dé ergernis van iedere televisiekijker met hersenen die omvangrijker zijn dan die van een struisvogel. De STVS is het meest politiek gekleurde van de negentien stations die ons land rijk is. Veel zenders stralen het gedachtegoed uit van de eigenaren, die niet geheel toevallig ook politicus zijn. Ik zeg bewust ‘niet geheel toevallig’, want de zendvergunning hebben ze te danken aan het feit dat ze juist politicus zijn (geweest).
Dat geldt voor Pertjajah (Paul Somohardjo), RBN (Faried Pierkhan), SCCN (Dilip Sardjoe) en nog enkele anderen. Waarbij ik overigens in alle eerlijkheid moet vermelden dat je bij SCCN aan niets merkt dat Sardjoe politicus is, er wordt geen overduidelijk BVD- (straks NDP-)geluid de ether in geslingerd. Dat is bij Pertjajah en RBN wel anders. Vooral Somohardjo maakt maar al te graag gebruik van zijn eigen medium om zijn politieke standpunten wereldkundig te maken, zelfgeorganiseerde kinderdagen aan te kondigen of te vertellen dat hij weer een paar aardappels en uien in de aanbieding heeft. De STVS is dus eigendom van de Staat; daarom hebben veel programma’s, inclusief het Journaal, al sinds de oprichting een wat politieke lading, afgestemd op de partijen die op dat moment de macht hebben. Maar onder de regering-Bouterse is de STVS verworden van een regeringszender tot een NDP/Megacombinatiestation. Alles ademt het gedachtegoed van onze leiders, ruimte voor serieuze oppositionele tegenwerpingen is er niet. Suriname Vandaag, jarenlang een spraakmakend en kritisch actualiteitenprogramma, was het eerste slachtoffer van de inmenging van hogerhand. Daar kwam het ochtendprogramma Mmanteng Taki voor terug, vijf dagen in de week. Na een voorzichtige start kreeg dat ook een wat kritische ondertoon. Dankzij dat en de voortreffelijke presentatie, vond ik het zelfs leuk om daarvoor wakker te worden. Onze leiders kennelijk niet, want een paar maanden geleden werd dit ook van de buis gehaald. Wat bleef, is het vrij nieuwe Actualiteiten van de dag. Maar dat is een soort goednieuwsshow, vergelijkbaar met het overheidsprogramma Info Act, dat tot vervelens toe op vrijwel alle zenders wordt herhaald. Dus zijn we voor het echte nieuws bij de STVS overgeleverd aan het Journaal. Ik ben het met Breeveld eens, het is niet om aan te zien en horen. En bovendien, het bevat geen onafhankelijk nieuws. Er wordt hoofdzakelijk verslag gedaan van de verrichtingen van onze politici (bij voorkeur van de coalitie), ongelukjes en donaties; nieuws waarvoor een journalistieke neus nodig is, hoef je niet te verwachten. Om maar te zwijgen van de dramatische montage. Een klein kind kan dat beter. Toch wil ik assembleelid Breeveld er wel op wijzen dat ze bij het staatsjournaal wel vooruitgang hebben geboekt. Tegenwoordig begint het immers met geluid, waardoor je hoort wat er uit de bewegende mond van de nieuwslezer(es) komt. Dat is niet geheel onbelangrijk bij een journaal. Dat was een paar jaar geleden wel anders. Toen miste je maar al te vaak de eerst gesproken zinnen, omdat het geluid ontbrak. Ik vroeg destijds toenmalig STVS-directeur Kenneth Oostburg hoe dat in hemelsnaam mogelijk was. Zijn antwoord was even simpel als eerlijk: ‘Er is een knop in de studio waarboven met grote letters ‘afblijven’ staat geschreven. Toch drukt vrijwel dagelijks iemand die in’. En die knop was dus essentieel voor het geluid. Kennelijk hebben studiomedewerkers van de STVS inmiddels leren lezen, of ze hebben de knop naar een geheime locatie verplaatst. Feit is in ieder geval dat het Journaal vrijwel nooit meer geluidloos aanvangt. En dat is een positieve ontwikkeling waar zelfs Breeveld niet omheen kan. Nu de rest nog. Maar voor we echt trots kunnen zijn op het Journaal, zal er heel wat water door de Surinamerivier moeten stromen. En de politiek er zich niet mee mag bemoeien.
Nu populair
