Kloppen de verhalen dat je in Suriname tijdens de verkiezingscampagne een nieuwe keuken kunt krijgen in ruil voor een stem? Hoe werkt dat dan? Moet je iets ondertekenen? En komt er dan een vertegenwoordiger van de bewuste politieke partij aan de deur met in zijn koffertje een overzicht van de kranen, de spiegels en de verschillende kleuren tegels? Kun je kiezen voor een bad of een douche? Een bad klinkt erg aantrekkelijk, maar de praktijk wijst uit dat een bad er meestal ongebruikt bijstaat. De meeste kiezers staan liever onder de douche. Dus wees nou verstandig en vraag uw politieke partij om een douche.
In Nederland zijn we helaas nog niet zo ver. Hier moeten de kiezers het doen met onbenulligheden als een balpen, een sticker of een ballon: duidelijke bewijzen van de diepe minachting van de Nederlandse politicus voor de kiezer. Waarom inderdaad geen nieuwe badkamer of keuken? Zijn wij dat soms niet waard? Zelf zit ik de laatste tijd een beetje te mijmeren over een kleine visvijver, met zo’n beeld waarbij het water stroomt uit de kruik die wordt vastgehouden door een marmeren inwoonster van het oude Griekenland. In ruil voor haar komst ben ik bereid op het CDA te stemmen, of op de SP, of desnoods op de Christen-Unie. Geert Wilders zal ook de vissen moeten bijleveren.
Het fijne van een verkiezingsjaar is dat politieke partijen op de een of andere manier toch over de brug moeten komen. Er is in zijn algemeenheid in deze maanden een opvallend grote bereidheid om de kiezer tegemoet te komen. Dat gebeurt op een fysieke manier tijdens de campagne met de spreekbeurten, verkiezingsdebatten en bezoeken aan kaasmarkten. Er worden duizenden handen geschud om te bewijzen dat de lijsttrekker geen hekel aan mensen heeft. Minstens zo interessant is het instrument van de verkiezingsbelofte, waarbij de politicus de bevolking, of bepaalde groepen daarvan, een sterk verbeterd leven in het vooruitzicht stelt, mocht hij of zij verkozen worden. In verkiezingstijd wordt alles mogelijk.
In Nederland gaan we in maart naar de stembus voor de verkiezingen voor de gemeenteraad, maar het valt op dat de politieke partijen nu al druk in de weer zijn. Ook de Surinaamse gemeenschap mag zich verheugen in de aandacht van de politiek. In het afgelopen half jaar hebben vrijwel alle partijen laten weten zeer gesteld te zijn op Suriname en de Surinamers. De SP is actief, de PvdA ontvouwde plannen voor een nieuwe relatie tussen Nederland en Suriname, de fractievoorzitters reisden voor een werkbezoek naar Paramaribo en zelfs Rita Verdonk, die toch bepaald niet bekend staat om haar warme gevoelens voor de Surinaamse gemeenschap en zijn ‘slavernijmonumentjes’, liet onlangs in De Ware Tijd optekenen dat zij diep van binnen niets tegen Surinamers heeft. Kennelijk weegt de Surinaamse stem zwaar in Nederland.
Dat schept mogelijkheden, zou je denken. Wat willen de Surinaamse Nederlanders in ruil voor hun stem? Een nieuwe badkamer wordt dus lastig, maar er zijn best wat eisen te verzinnen. Misschien een wat menselijkere opzet van de drugscontrole op Schiphol? Mogelijkheden voor gepensioneerden om de oude dag in Suriname door te brengen zonder het Nederlands paspoort te verliezen? Een Surinaamse vleugel aan het nieuwe Nationaal Historisch Museum? En wordt het niet eens tijd voor een minister met een Surinaamse achtergrond? Verenigt u Nederlandse Surinamers: het is verkiezingstijd!
Columnist Patrick Meershoek is journalist bij het Amsterdamse dagblad Het Parool
Nu populair
