Als vakantieganger in Suriname word je vaak opgehaald voor wat gezellig vermaak. Deze avond waren het mijn neven Glenn en Ronnie. Ze zijn van mijn leeftijd, hebben ook in Nederland gestudeerd, zijn er getrouwd en daarna geremigreerd. Het is nog vroeg en we zijn kennelijk de eerste bezoekers in de kroeg. Er zit maar één persoon aan de bar. Een jonge vrouw die vriendelijk naar ons glimlacht. Ze is blond en erg knap. Haar zwaar opgemaakte ogen hebben zowel iets verleidelijks als iets treurigs.
We nemen plaats aan de bar en bestellen wat te drinken. Glenn zit links van mij, Ronnie rechts. De blonde vrouw tegenover ons. Na een paar minuten staat ze op, gaat naast Glenn zitten en begint een gesprek. Rechts komt een meisje aangelopen dat Ronnie enthousiast begroet. Ze oogt erg jong, fris en heeft een mooie glimlach. Ze gaat naast Ronnie zitten en het duurt niet lang of ze lacht luid om zijn grappen.
Een meisje met de uitstraling en het figuur van een mannequin neemt plaats aan de bar en lacht naar mij. Ik ben blij dat ik tussen mijn neven zit, onbereikbaar voor agressieve verleidingstechnieken. Glenn stoot mij aan. ‘Heb je vijftig srd voor mij?’ vraagt hij, ‘ik ga het erop wagen… het kost 150 srd.’ Hij kijkt een beetje schuldig. Ik geef hem vijftig srd en hij gaat met het meisje naar boven. Enkele minuten later tikt Ronnie mij op mijn schouder. ‘Heb je vijftig srd voor mij?’, vraagt hij met een brede grijns. Ik geef hem vijftig srd en constateer dat mijn portemonnee nu leeg is.
Als Ronnie opstaat, schuift het meisje dat met mij wilde praten snel op zijn kruk. Ronnie stelt mij aan haar voor en gaat met zijn meisje naar boven. Ze is erg mooi, maar haar ogen en manier van doen hebben iets waardoor ik mij ongemakkelijk voel. Ze pakt mijn glas en brengt het met een vragend gebaar in de richting van haar mond. Het minste wat ik kan doen is haar iets te drinken aanbieden. Dan herinner ik mij mijn financiële situatie. Shit! Geen PIN of creditcard gaat mij hier helpen. Ik vervloek Glenn en Ronnie. Ik buig mij naar de barman en leg hem de situatie uit. Of ik het drankje kan betalen als mijn vrienden terug zijn. Hij knikt en zet het meisje een biertje voor. Ze neemt een slok, pakt haar mobieltje en begint te sms’en. Ze heeft kennelijk haar interesse in mij verloren en ik kan haar geen ongelijk geven.
Ik voel mijzelf in een soort depressie zakken en hoop dat Glenn en Ronnie het niet te lang maken. Hoelang zou gebruikelijk zijn? ‘Quanto tiempo?’ vraag ik aan het meisje en wijs naar boven. ‘Meio hora’, zegt ze en kijkt alsof dat een eeuwigheid is. Voor deze meisjes moet dat vaak zo lijken. En ook voor een berooide Euro-Suri aan de bar van een verlaten bordeel duurt een half uur lang.
Glenn komt als eerste met zijn meisje naar beneden. Hij ziet eruit alsof hij net uit de gym komt. Het meisje staart met een doffe blik voor zich uit. Dan komt Ronnie naar beneden. ‘Het was ok’, zegt hij tegen mij. Het meisje gaat aan de bar zitten. Ze oogt niet meer jong, fris en vrolijk, maar uitgeblust en somber. ‘Ik heb net een drankje voor deze dame besteld’, zeg ik, ‘maar ik had helemaal geen geld meer…’ Glenn en Ronnie trekken met een zorgelijke blik hun portemonnee. Hun vingers graven naar kleingeld. ‘Jezus Christ’, zeg ik, ‘jullie gaan mij niet vertellen dat we dat biertje niet meer kunnen betalen?’ Uiteindelijk blijkt dat het verzamelde kleingeld van ons allemaal net genoeg is. De dames kijken ons aan met blikken waarin spot en minachting te lezen is. We vertrekken snel.
Buiten ruikt Glenn aan zijn handen en trekt een vies gezicht. ‘Ik had mijn handen moeten wassen… en ze heeft mij getongzoend, kan ik daar iets van oplopen?’
‘Ja’, antwoord ik gemeen.
Chris Polanen woont en werkt als dierenarts en schrijver in Nederland maar bezoekt zijn geboorteland regelmatig
Nu populair
