Vader
Als je je vader nooit gekend hebt, blijf je nieuwsgierig. Mijn ouders scheidden toen ik nog een peuter was en mijn vader stierf een paar jaar later. Ik heb geen enkele herinnering aan hem. Alleen foto’s en verhalen. Hij kwam uit een respectabele familie, was actief in de politiek, charismatisch, populair. Vrouwen konden hem moeilijk weerstaan, baarden zijn kinderen, maar konden verder op weinig rekenen. Hij had altijd grootse plannen, die meestal mislukten. Eén zo een mislukking deed hem zelfs in de gevangenis belanden. Hij stierf jong, 47 pas.
Ik had mij er al lang bij neergelegd dat ik er nooit achter zou komen wat voor man het echt was. Dat ik genoegen zou moeten nemen met de verhalen, die met de jaren alleen maar onwaarschijnlijker leken te worden. Tot ik op een cursus iemand ontmoette met paranormale gaven. Een dame die aan een foto van iemand kon voelen hoe de persoon in elkaar zat. ‘Ook van een vader die al veertig jaar dood is?’ vroeg ik haar. ‘Ik krijg meestal wel wat door’, antwoordde ze.
Je hebt mensen die in deze dingen geloven, je hebt mensen die er niet in geloven en je hebt mensen die niet weten wat ze moeten geloven. Ik behoor tot de laatste groep. Dus gaf ik haar een foto van mijn vader, genomen vlak voor zijn overlijden. ‘Wat je doorkrijgt, is dat een indruk van die persoon op het moment dat de foto genomen werd?’ vroeg ik haar.
‘Nee, dat is het niet’, zei ze. Wat het dan wel was, zei ze niet. Een week later kreeg ik een verslag van haar per e-mail. Met verbazing las ik wat ze had ‘doorgekregen van mijn vader’. Veel dingen die ze onmogelijk kon weten, want ik had haar niets over hem verteld. ‘Een kort en roerig leven,’, noemde ze het. ‘Conflicten met regering en partijen. En hij wilde nog veel dingen doen, veel plannen heeft hij niet af kunnen maken.’ Aangezien er zoveel klopte van wat ze zei, concludeerde ik dat wat nieuw voor mij was, ook wel zou kloppen. Dat hij zich als kind onbegrepen had gevoeld, dat hij zich afsloot van zijn emoties uit zelfbescherming, dat het in zijn familie moeilijk was door teveel ego’s, meningen en boosheid.
Volgens de boodschap straalde hij rust en kalmte uit en peilde eerst hoe anderen over de dingen dachten, voordat hij het initiatief nam. Daarin leek ik op hem, vond hij. Dat begreep ik niet. Hij had mij voor het laatst gezien als een brabbelende peuter. Hoe kon hij dan weten hoe ik mij als volwassene gedroeg? Ik belde de paranormale mevrouw en vroeg haar hoe dat nou zat. ‘O, maar hij is bij je hoor en hij volgt je ontwikkeling’, zei ze, zonder spoor van twijfel in haar stem. Ik hield wijselijk mijn mond. ‘Toen ik alles van je vader doorkreeg, had ik daar een goed gevoel bij, maar ook een soort opgesloten gevoel.’ ‘Hij heeft een paar jaar in de gevangenis gezeten’, zei ik en lachte. ‘Dat zal daar dan vandaan komen!’
Misschien is het zo dat deze paranormale uitstapjes meer vragen opleveren dan antwoorden. Wat krijgt zo een paranormaal persoon eigenlijk door? Een boodschap van een geest? Energie of gedachten van een overledene die nog ergens rondzweven? En waarom ervaren alleen de paranormalen dit en wij gewone mensen niet? Is mijn vader bij mij en besef ik het niet? Maar wat heb ik er dan aan? Het stellen van deze vragen is natuurlijk een bewijs van mijn onwetendheid en onbenulligheid in dit universum.
Na de dood valt er misschien nog veel te beleven, maar ik hou ook rekening met de mogelijkheid dat er niets is. Nul, komma nul. Heb ik een kijkje in de persoonlijkheid van mijn vader gehad? Een soort contact na al die jaren? Wat het ook was, ik ben er blij mee. Vooral met de zin waarmee mijn vaders boodschap eindigde: ‘Ik weet nu dat het pad dat je gaat belangrijker is dan het doel dat je wilt bereiken.’ Ik denk dat je gelijk hebt pa.
Chris Polanen woont en werkt als dierenarts en schrijver in Nederland
Nu populair
