Uw dienaar heeft het onuitsprekelijke geluk enkele weken in Suriname te mogen verblijven, en daarom kan hij nu op deze plaats verslag doen van een debat met jongeren in praatcafé Tori Oso over het thema onafhankelijkheid, natuurlijk ter gelegenheid van de 32e verjaardag van de republiek. Waarom heeft trouwens niemand de moeite genomen mij te vertellen dat de viering van Srefidensi hier van start gaat met het afschieten van kanonnen om zes uur ’s morgens? Ik stond hijgend van opwinding naast mijn bed, klaar om de volgende revolutie te verslaan.
Maar goed, de jongeren in Tori Oso. Voor hen heeft de onafhankelijkheid nog bar weinig opgeleverd, zo bleek uit de verhalen. De liefde voor het vaderland is in overvloed in hun harten aanwezig, maar hoe gaan ze hier de kost verdienen? Een jonge onderwijzeres barstte letterlijk in tranen uit toen ze vertelde over de aanbieding die ze had gekregen om op Sint Maarten te komen werken voor het tienvoudige van haar loon in Paramaribo. De mensen die ervoor kiezen om in Suriname te blijven, betalen een hoge prijs voor die loyaliteit.
Vooral de afro-Surinamers hebben het moeilijk in Suriname, vertelde Armand Zunder, voorzitter van Panafstrag Suriname, afdeling van de Pan African Strategic Research Group. “Als ik hier in Paramaribo de McDonalds binnen loop, kom ik twee keer afro-Surinamers tegen. De eerste achter de toonbank, de tweede keer bedelend voor de deur. Afro-Surinaamse klanten zie ik niet”, aldus Zunder, die de jongeren het advies gaf een bedrijf te starten. “Er zijn veel te weinig afro-Surinamers bezig met business. Daar valt geld te verdienen. En vermogen creëert vermogen. Zo kun je iets opbouwen. De afro-Surinamer moet producent worden in plaats van consument.”
Een van de onderwerpen van gesprek was de invloed van de pakketten die vanuit Nederland naar familie in Suriname worden verstuurd. Er viel nogal wat kritiek te beluisteren op deze vriendendienst. De ontvangers zijn weer even uit de brand, maar worden ook niet gestimuleerd om zelf aan te pakken. Er zijn nogal wat afro-Surinaamse gezinnen die het prima redden met de hulp uit Nederland. Maar in wezen worden ook zij weer afhankelijk gemaakt. Politicoloog Hans Breeveld deed de suggestie aan de hand om naast de pakken bonen, rijst en suiker ook eens een paar boeken mee te sturen. “Mensen helpen om hun denkbeelden te vergroten, dat is de beste hulp die er is. Zo worden mensen echt zelfstandig.”
De auteur is journalist bij het Amsterdamse dagblad Het Parool
Nu populair
