Tien dagen vieren van onze eigen cultuur en onze eigen stijl, Culture for Development! En dan weer over tot de orde van de dag. Want de andere 355 dagen van het jaar stappen we weer vrolijk in het keurslijf van wat de mode ons dicteert. En wat de mode ons dicteert, dat komt niet van hier. De reclames worden steeds agressiever. Floppers heeft eentje waar kinderen huilend thuiskomen van school: ‘die kinderen plagen ons want we dragen geen kleren en schoenen van Floppers huuuuhhhh!’ En wat zegt die moeder? Zegt ze, ik sla je een Flopper als je niet ophoudt met dat gemekker? Nee, ze begint die vader uit te schelden: ‘Is-allemaal-jouw-schuld-ik-zei-je-allang-om-Floppers-voor-die-kinderen-te-gaan-kopen!’ Huh? Eerst loopt je vrouw bij je weg als je dat huis niet snel genoeg kan bouwen of die lampen niet snel gaat halen [zònder geld]; en nu bellen je kinderen ook nog 123 als je ze niet onmiddellijk in de merkkleding zet. De Cultuur van het Consu-Meren (Meer dan je nodig hebt en Meer dan je verdient) krijgt ons steeds steviger in de greep. Culture for Development vraagt om veel meer ondersteuning voor de lokale modist/ontwerper; én om een grootschalige contra-hersenspoeling tegen al het reclamegeweld.
All Farce heeft ook zo’n gezellige rap waarin merkloze mensen worden gedist: ‘Mijn stijl is toch beter dan de jouwe…’ Excuse you, mijn stijl?? Dat is niet jouw stijl. Dat is een stijl die ontworpen is door een oude witte rijke man in de United States die wil dat jij je geld uitgeeft om een shirt te dragen met zijn naam erop. En je kent hem niet eens! Ik bedoel, wie is Calvin Klein? Waarom zou je reclame voor hem lopen maken en dan betaal jij hem in plaats van hij jou? Echte stijl koop je niet; die heb je. Heb jij het?
Nu populair
