Het draait in het leven vooral om
Faya (vuur) en Lobi (liefde)
Jaren geleden was ik samen met een fotograaf in de Colombiaanse hoofdstad Bogotá, om een reportage te maken over de anti-narcoticabrigade van de politie. Met stoere, zwaarbewapende mannen trokken we naar krottenwijken, waar een normaal mens doorgaans zijn gezicht niet zou durven vertonen. De politiemannen maakten er een prachtige show van; willekeurige passanten werden staande gehouden, tegen de muur gezet en gefouilleerd. ‘Heb je dit?’, vroegen onze begeleiders steeds aan de fotograaf. Want ze wilden toch vooral aan de buitenwereld laten zien dat ze hun werk serieus namen en vriendelijk met potentiële verdachten omgingen. Rapporten van mensenrechtenorganisaties vertelden een ander verhaal. Ik moet altijd aan dit avontuur denken als ik Skowtu kis mi op de buis zie. Aardige agenten, maar ik heb altijd het gevoel dat ze zich voor de ogen van twee camera’s aardiger voordoen dan ze in werkelijkheid zijn. Bovendien zie ik ze alleen maar wegmisbruikers aanpakken op de televisie. Bij mij in de straat, in een rustige buurt op Noord, zie ik ze nooit. Terwijl hun regelmatige aanwezigheid best wel de moeite zou lonen. Er ligt een keurige laag asfalt, die uitnodigt om te racen. Liefst met een mobiele telefoon aan het oor, een klein kind op de passagiersstoel zonder gordel om en niet zelden met knetterharde muziek. Ik aanschouw het iedere dag vanaf mijn balkon. Soms hoor ik de oorverdovende wegpiraten ook – meestal ’s nachts – als ze even verderop op de Ringweg of nog verder op Noord illegale wegraces houden. Onlangs was het zo erg, dat ik zelfs de politie heb gebeld. Ik kreeg een vermoeide en verveelde diender van bureau Geyersvlijt aan de lijn. “Meneer, als we gaan kijken, zijn ze al weg”, was zijn argument om niet tot actie over te gaan. Wie het bureau weleens bezoekt, begrijpt dat er waarschijnlijk een andere reden is: computerspelletjes en onderling tori’s uitwisselen vragen om de onverdeelde aandacht van functionarissen. Toch wil ik onze geuniformeerde vrienden uitnodigen om eens een dagje bij mij op het balkon te komen zitten om zich samen met mij te kunnen verbazen over de kuren van weggebruikers. Ze kunnen zelfs een bordje eten krijgen en een glaasje stroop. Helemaal gratis! Het levert de staatskas bakken met geld op, want het zal boetes regenen. En als ze zich tussendoor onverhoopt vervelen: ik heb ook computers met spelletjes.J
Nu populair
