Extreme tieners
Glimlachen op de pijngrens
Het is verbluffend wat een mensenlichaam aankan. Niet iedereen zal echter de grenzen ervan willen opzoeken. Zijn extremisten die het wel doen cool? Of compleet gestoord? “Ik moet zoveel mogelijk pijn kunnen verdragen zonder te schreeuwen.”
“Ik ben een extremist”, zegt Zafaro Kasman (18) terwijl hij de bezoekers aanmoedigt in de Congreshal te blijven tijdens de Suri Ink Second Tattoo Convention, die in september gehouden werd. Op zijn telefoon heeft hij filmpjes van de actie die hij van plan is te ondernemen. De nieuwsgierigheid is gewekt. De MC doet er een schepje bovenop. “Voor het eerst in Suriname worden mensen opgehangen aan haken die door hun huid zijn gestoken.” Ondanks dat het spektakel pas over anderhalf uur zal plaatsvinden, heeft menigeen alvast een plekje voor het podium ingenomen. Zafaro loopt ietwat ongeduldig rond. Waarschijnlijk om genoeg moed te verzamelen. De zaal is stampvol als drie schaars geklede sambadanseressen heupwiegend het publiek opwarmen. Het publiek juicht de leidster toe wanneer ze bij haar volgende act vuur eet, uitspuugt en over haar armen wrijft. Ze zet de toon voor wat een avond van uitersten moet gaan worden. Na deze act valt er, ondanks de harde dj-muziek, een onverklaarbare stilte. Enkele mannen rollen een kar, met daarop gesteriliseerd gereedschap voor de body suspension, het podium op. Er wordt een touw gebonden aan de decoratiekolommen die midden op het podium staan. Aan het eind van het touw worden twee haken vastgeknoopt. De adrenaline giert door de zaal. Het idee dat een mens daar zometeen aan vastgehaakt zal worden, bezorgt de kriebels. Toch, of juist daarom, schuift het publiek steeds dichter naar het podium. Zafaro heeft ondertussen zijn T-shirt uitgetrokken en zit kalm in kleermakershouding op het platform. Hij kijkt ernstig voor zich uit. Zo af en toe klinkt een bemoedigende schreeuw vanuit het publiek. Stoer maakt hij een knipoog of gebaart met zijn pink en wijsvinger omhoog, duim opzij gebogen en ring- en middelvinger tegen de handpalm geduwd. Het typische rock on-teken. Toch is ergens in zijn blik twijfel te zien. Hierover zal hij later zeggen: “Op dat moment had ik één ding in gedachte. Voor mij maakt het niet uit wat er gebeurt of daarna zal gebeuren. Mi o tiki a dekati gewoon. Ik dacht: al doet het pijn, ik neem het gewoon.”
Verder lezen? Koop dan de decembereditie van Parbode. Nog tot eind van december 2013 in de winkel, daarna alleen nog te verkrijgen via de redactie.
Nu populair
