Bijzondere Surinamers zijn een jaar na hun heengaan
alleszins een terugblik waard.
Opdat ze niet vergeten worden…
Paramaribo
18/12/1931 – 05/05/2013
Ro, zoals velen haar kenden, was de oudste uit een gezin van vijf kinderen. Ze groeide op met meer dan twintig pleegbroers en -zusters. Voor dat laatste geeft haar zuster Mavis een verklaring: “Mijn ouders dachten dat er na de geboorte van Ro en Henk geen kinderen meer zouden komen. Zo kwamen kinderen uit vrijwel alle etninsche groepen die Suriname rijk is, voor korte of langere tijd bij ons gezin inwonen.” Na enige tijd werden toch nog Mildred, Margo en Mavis geboren. Roline’s man, Hannes Aloysius Willems, met wie zij 24 jaar het leven gedeeld had, overleed op 31 mei 1978. Zij hadden geen eigen kinderen maar die van haar zus werden als eigen kinderen beschouwd. Haar nicht Claudine beaamt dat: “Ze was zeer zorgzaam, liefdevol, behulpzaam en rechtvaardig. Een eerlijk mens met een groot verantwoordelijkheidsgevoel.” Roline behaalde op zeventienjarige leeftijd het diploma van de Hendrikschool. Ze rondde daarna nog de type- en stenoopleiding succesvol af, en later ook de opleidingen voor ambtenaren. Na de Hendrikschool trad ze in dienst van het ministerie van Economische Zaken, waar ze 42 jaar werkte “Ze was een serieuze ambtenaar”, vertelt zus Mavis. Na het overlijden van haar man nam ze de bedrijfsvoering over van de sauna die hij runde. Naast het professionele leven wist ze ook altijd voor een gezellige sfeer te zorgen. Een van de verhalen die ze graag vertelde, ging over haar kleindochter in Amerika. Toen ze haar eens een standje gaf over het eten van te veel lollipops, en daarbij zei dat haar tong een gekke kleur zou krijgen, antwoordde kleindochter Sjahnaz: ‘No, Oma Ro, it will only become purple, just like your hair!’ Bij alle gezelligheid hoorde natuurlijk ook een overheerlijke moksi alesi met sambal, huzarensalade, kokoskoekjes, fruitbowls en punch, allemaal door haar zelf gemaakt. Troostend was ze bij teleurstellingen met uitspraken als: ‘Niets komt voor zijn tijd’. En haar sociale gevoel klonk door wanneer ze zei: ‘Wat je niet wil dat met jou gebeurt, doe je een ander ook niet aan’. In haar vrije tijd was ze bezig met basket- en korfbal, de sauna en de padvinderij. In padvindsterskringen stond ze bekend als Oehoe Ro. Mavis Brug spreekt in het rouwregister haar dankbaarheid uit: ‘Bij jou is mijn padvindstersleven gestart. Daar ben ik je zeer dankbaar voor. Einde spoor, je mag nu naar huis gaan’. Ilse Laatst-Landburg groeide met haar op en mijmert bij haar heengaan: “Wat hebben we samen een fijne jeugd gehad. Daar teer ik op!” In juli 2012 zouden Mavis en haar man een reis naar de Verenigde Staten maken. Ro vroeg hen om dit pas in september te doen, omdat ze mee wilde en dan de sauna kon sluiten. Dat gebeurde ook. “Ze heeft een maand lang volop genoten”, blikt Mavis terug. “Aan het eind zei ze: ‘misschien was dit wel mijn laatste buitenlandse reis’. En dat is inderdaad het geval geweest.
Nu populair
