Het zal je maar overkomen. Op een dag word je wakker in het huis waar je al veertig jaar woont, op het perceel waar je door je ouders bent grootgebracht, om te merken dat wildvreemden jouw prikkeldraad hebben doorgeknipt en bomen aan het omhakken zijn. Het vee waar je elke dag voor zorgt, loopt vrij rond. Zwaaien met een beschikking uit 1971, waarop duidelijk de grenzen van jouw eigendom zijn aangegeven, maakt geen indruk. Er worden trenzen dichtgegooid en in een mum van tijd staan er zelfs kleine woningen op wat eens je eigen perceel leek te zijn.
Het gebeurde met melkveeboer Peter van Ravenswaay (55), die al sinds zijn tiende in een bescheiden huis woont op een perceel van maar liefst 85 hectare aan de Verlengde Rijsdijkweg in het district Para. Die grond werd in mei 1971 voor vijftig jaar lang – dus tot 2021 – door het toenmalige ministerie van Opbouw in erfpacht afgestaan aan zijn vader, Hendrikus van Ravenswaay. Die had zijn areaal in de buurt verkocht aan Suralco om naar bauxiet te mijnen, en kreeg ter compensatie de domeingrond aan de Verlengde Rijsdijkweg.
Sindsdien leidde de familie er een relatief rustig bestaan.
“Al een tijdje woon ik hier in mijn eentje, andere familieleden zijn naar de stad getrokken. Mijn ouders zijn overleden. Toen ze ziek waren, heb ik hen met mijn eigen handen in ons huis verzorgd. Nu heb ik nog zo’n honderdtal melkkoeien, het precieze aantal weet ik niet. Die moeten natuurlijk elke dag gemolken worden, zodat de melk door de Melkcentrale kan worden opgehaald. Elke ochtend sta ik voor dag en dauw op, om voor mijn dieren te zorgen”, vertelt Van Ravenswaay op het balkon van zijn huis. Met Parbode praten wil hij nog wel, maar op de foto gaan niet. Hij denkt dat het alleen maar nog meer dyugudyugu veroorzaakt.
Lees het hele verhaal – van beide kanten – deze maand in Parbode!
Nu populair
