Vraag een doorsnee Surinamer om een Nederlander na te doen die ‘blijf bij mij’ zegt, en negen van de tien keer krijg je een soort ‘blaaif bai maai’ terug als karikatuur van die Hollanders met hun vreemde tongval. Die ‘aai-klanken’ waar eerst een ei of ij klonk, heten in wetenschappelijke kringen ‘verwijde’ of ‘verlaagde diftongen’ (een diftong is een tweeklank). Het wordt zo genoemd omdat de mond wijder open wordt gedaan dan bij de oorspronkelijke uitspraak. En dat gebeurt in Nederland inderdaad steeds vaker.
Die trend, waarmee het ‘Algemeen Beschaafd Nederlands’ het zogenaamde ‘Poldernederlands’ is geworden, ontstond in de jaren zeventig van de vorige eeuw onder Nederlandse vrouwen. Toen zij zich gingen emanciperen, gingen zij ook het Nederlands losser uitspreken. Volgens taalkundige Jaap Stroop maken tegenwoordig vooral hoogopgeleide Nederlandse
vrouwen zich er schuldig aan. Gepromoveerde vrouwen zelfs ‘zonder uitzondering’.
Onder Surinamers schijnen de verlaagde diftongen niet voor te komen. Volgens professor Stroop komt dat eenvoudigweg omdat maar weinig hoogopgeleide Nederlandse dames zich in Suriname vestigen. “Daar is weinig werk voor ze.”
Bronnen: Universiteit van Amsterdam, Kennislink, De Groene Amsterdammer
Nu populair
