Tekst Cobi Pengel
Ze deden het gewoon op de geurende, vochtige grond die nog warm was van de zon, onder een overdadig bloeiende rode fayalobi die het zag gebeuren en het genot voelde tot in de fijnste nerven van haar bladeren. Mma Faya Lobi schudde haar takken en liet van pure vreugde bloemen regenen op de elkaar omhelzende man en vrouw. Hun liefde werd bezegeld met het aansteken van een kaarsje, een heel speciaal kaarsje, dat alleen van de man en de vrouw was. Mma Faya Lobi keek goedkeurend toe, schudde juichend opnieuw haar takken en liet het nogmaals rode liefdebloemen regenen op de man en de vrouw. Het was de manier van Mma Faya Lobi om haar zegen te geven.
Ze wenste vurig dat het prille vlammetje zou blijven branden en ten slotte als een grote vlam een wereld van duisternis zou helpen verlichten. Niemand wist nog dat het kaarsje was aangestoken. Alleen Mma Faya Lobi, die toegekeken had en het liefdebloemen had laten regenen. Toen de man en de vrouw eindelijk opstonden van de nog warme, vochtige grond en de vele bloemetjes van zich afschudden, bleef het vlammetje branden. Het flakkerde niet eens. Het leek een standvastig vlammetje.
Veertig weken lang zou het vlammetje licht verspreiden in het lichaam van de vrouw. Het zou haar en de man gelukkig maken nog voor het geboren was. Het vlammetje werd groter en het licht helderder. De dagen en de weken verstreken en de ruimte waarin het al die tijd moeiteloos gezwommen had, werd te klein. Het wilde er uit om iets te gaan betekenen in de wereld daarbuiten. Maar de deur bleef gesloten en de tunnel die erheen leidde, was te smal voor de te groot geworden vlam. Een andere horizon lokte. Die tunnel was ruim genoeg en de deur stond op een kier. De beslissing kon niet uitblijven. Aan de lokroep van de brede tunnel en de inmiddels geheel geopende deur was geen weerstand te bieden. En heel langzaam gleed de volgroeide vlam terug naar de ruimte van Licht en Liefde om ten slotte weer door de Grote Vlam te worden opgenomen.
Duisternis en verdriet heersten in de wereld waarvoor het kleine vlammetje dat een grote vlam geworden was, bestemd was geweest. De man en de vrouw treurden omdat het uitgebrande lontje dat als een warme vlam hun leven verlichten zou, weer was opgenomen in De Grote Vlam. Ook al hadden ze ernaar verlangd het kleine vlammetje te koesteren zodat het liefde en vreugde in hun leven zou brengen, ze wisten dat hun speciale vlammetje, samen aangestoken onder de gul bloeiende fayalobi, op een veilig plekje zou voortleven, beschermd door de eeuwig brandende Grote Vlam.
Mma Faya Lobi treurde met de man en de vrouw. Ze was er immers bij geweest toen de man en de vrouw het kaarsje aanstaken. Ze had niet alleen het genot tot in de fijnste nerven van haar bladeren gevoeld, maar op dezelfde wijze ervaren hoe de vlam naar de andere horizon werd getrokken. Ze was er ook bij toen het uitgebrande kaarsje voorzichtig in het kleine graf werd gelegd, in het kistje dat de man met zorg had uitgezocht. Ze was erbij toen het handenvol van haar kleine bloemen regende op het kistje waarin alleen maar een uitgebrand lontje rustte. Ze was erbij toen de geopende droge grond met droge aarde werd gevuld. Ze was erbij toen de man in elk van de vier hoeken van het kleine graf een van haar takken plantte.
De verwaarloosde lanti-begraafplaats, ver buiten de stad, waarop wied, kuilen en brokken gedroogde aarde eensgezind een wreed trio vormden, ontving het eenvoudige kistje in serene stilte. De hoge bomen vlakbij brachten met vredig ritselende bladeren een geheimzinnige groet. Vogels zongen over afscheid nemen. De paar mensen die een volmaakte cirkel vormden rondom het kleine graf zwegen. Liefde was bijna tastbaar. De man plantte verdrietig maar vastberaden zijn vier fayalobi-takken.
Mma Faya Lobi had gejuicht en had het bloemetjes laten regenen toen de kleine vlam ontstond op de vochtige grond die nog warm was geweest van de zon. Ze had getreurd toen het kleine vlammetje als voltooide vlam terugkeerde naar De Grote Vlam. Alleen Mma Faya Lobi kende het geheim van de tunnel en de deur naar de andere horizon…
Mma Faya Lobi liet het na de korte ceremonie opnieuw warmrode bloemen regenen, opdat het uitgebrande lontje in het houten omhulsel niet alleen zou zijn en het niet koud zou hebben in de droge grond, onbereikbaar voor de stralen van de zon.
Nu populair
