Rosalien (61)
“Er zijn niet veel dingen waar ik spijt van heb, maar van één ding wel. Ik was achttien jaar toen ik Harold leerde kennen. Ik zat toen in de eerste klas van de middelbare school. Die wilde ik afmaken en daarna Accountancy studeren. Ik was namelijk goed met cijfers. Maar na een jaar wilde zowel zijn familie als mijn familie dat we gingen trouwen. In die tijd was het gebruikelijk dat je snel trouwde. Ik hield van hem en wou hem niet kwijt, dus besloot ik het maar te doen.
Na ons huwelijk moest ik bij hem en zijn familie intrekken. Zijn ouders vonden dat ik niet meer naar school hoefde, ik had immers al een man die kostwinner was. Ik moest maar thuis blijven om het huishouden te doen. Daar was ik het niet mee eens, ik hield van studeren en ik wou ten minste mijn diploma van de middelbare school op zak hebben. Toen ik mijn schoonouders dit uitlegde, ontstond er veel spanning in huis. Mijn man vond het niet zo erg als ik ging doorstuderen, maar we woonden immers in het huis van zijn ouders. Op onszelf wonen was toen geen optie; mijn man was pas begonnen met een nieuwe baan bij een groot bedrijf. We wilden ons huis bouwen, en als we nu een huis moesten gaan huren, konden we geen geld sparen voor het bouwen.
Op een gegeven moment heb ik me daar maar bij neergelegd, het was echter niet makkelijk leven met alle spanningen in huis. Na een jaar kregen wij ons eerste kindje. Na de geboorte had ik wel het gevoel dat ik een reden had om thuis te zitten. Anderhalf jaar na de geboorte van ons eerste kindje verwachtten wij onze tweede. Ik was toen een fulltime moeder met twee kinderen. Niet lang daarna kwam die verschrikkelijke dag: Harold was aangereden door een truck, onderweg naar het werk. Hij was vrijwel op slag dood. Ik verloor de liefde van mijn leven, de vader van mijn kinderen. Kort na de begrafenis ben ik met mijn kinderen terug naar mijn ouders gegaan. Ik had niet echt een reden meer om bij mijn schoonouders te wonen, eigenlijk was ik wel opgelucht dat ik weg kon uit dat huis. Altijd maar die bemoeienis van mijn schoonouders in alles. Nu mijn man er niet meer was, moest ik gaan werken. Het was behoorlijk moeilijk werk te vinden dat genoeg betaalde om mij en mijn kinderen te onderhouden. En dan hoefde ik niet eens huur te betalen! Gelukkig kon mijn moeder op de kinderen passen.
Ik heb toen besloten om terug te gaan naar de middelbare school, zodat ik in ieder geval mijn diploma kon halen. Daarna heb ik nog een secretaresse- en computercursus gevolgd, zodat ik een betere baan kon krijgen. Uiteindelijk is het me ook gelukt om een goede baan te vinden. Ik heb jarenlang prettig gewerkt met leuke collega’s en heb zo mijn gezin kunnen onderhouden. Daar heb ik na vijf jaar ook mijn tweede man leren kennen, met wie ik later ben getrouwd. Samen hebben wij nog een dochtertje gekregen. Ik heb er spijt van dat ik mijzelf onder druk heb laten zetten door mijn schoonouders om te stoppen met mijn educatie. Daardoor heb ik, denk ik, veel kansen gemist in het leven. Aan de andere kant: als ik mijn poot toen stijf had gehouden, was ik misschien niet met Harold getrouwd en had ik nu niet mijn twee prachtige kinderen van hem.”
Nu populair
